بررسی بودن یا نبودن فروشگاه در نمایشگاه‌های فناوری؛
گروه علمی «خبرگزاری دانشجو»؛ بحثی که همواره در بین برگزارکنندگان نمایشگاه های تخصصی مطرح بوده نبود امکان فروش محصولات است؛ چرا که ذات هر نمایشگاه مبتنی بر شوآف است.
برای حل این مشکل چاره ای اندیشیده شده که از سال ها پیش در نمایشگاه‌های بین المللی برون مرزی اجرا می شود و آن هم shopper است که در محوطه بیرونی نمایشگاه و یا در منتهاالیه پارکینگ ها بنا می شود تا بازدیدکنندگان پس از مشاهده محصولات به منظور تهیه آنی آنها به این فروشگاه رفته و خرید خود را انجام دهند.
همچنین با توجه به اینکه اکثر کالاهای کامپیوتری وارداتی هستند و تکنولوژی آن روزانه در حال تغییر است، بیش از سایر کالاها در مواجهه با تحریم‌های سیاسی دچار نوسان قیمت می‌شوند.
به علاوه در سال‌های اخیر قانون محاسبه ارزی مساحت غرفه برندهای خارجی، سبب خودداری تعداد زیادی از برندهای سخت‌افزاری از حضور در نمایشگاه‌های مرتبط شده و همچنین غیرقانونی بودن فروش کالا در نمایشگاه‌ها از دیگر موارد بازدارنده برای حضور در نمایشگاه‌هاست.
البته باید توجه داشت که یک نمایشگاه تخصصی به تنهایی نمی‌تواند باعث رونق بازار کامپیوتر شود و باید در شرایط کنونی و با توجه به مشکلات و رکود شرکت‌ها و فروشگاه‌های کالاهای کامپیوتری حتماً بخشی مجزا از نمایشگاه برای فروش کالا و محصولات در نظر گرفته شود.
طرح فروش محصولات در بخش نمایشگاهی مخالفان و موافقان خاص خود را دارد، اما اگر بخواهیم به نمایشگاه های بین المللی در این زمینه نگاهی بیندازیم خواهیم دید که نمایشگاه CeBIT، بزرگترین و مهم‌ترین رویداد ICT و تکنولوژی جهان که اولین دوره آن در سال 1970 برگزار شد، نمونه خوبی برای این موضوع است.
در این نمایشگاه طیف گسترده‌ای از کمپانی‌ها، سازمان‌ها و مراکز معتبر پژوهشی مرتبط با تکنولوژی‌های نوین ارتباطی و اطلاعاتی و تصمیم‌سازان حوزهICT شرکت می‌کنند.
این نمایشگاه نیز به منظور رفع نیاز مشتریان، در قسمتی مجزا از سالن های نمایشگاهی، جایی را برای فروش محصولات در نظر گرفته است.
در فروش محصولات در نمایشگاه ها باید به مسائل دیگری نیز پرداخت که بی توجهی به این نکات موجب تبدیل شدن نمایشگاه‌ها به جمعه بازار می‌شود. اما این مسائل چیست؟
بزرگترین رویداد فناوری امسال نیز مانند سال های گذشته، به کار خود پایان داد تا از این به بعد چشم مسئولان به برنامه ریزی ها و سیاست گذاری های بعدی برای اجرای هر چه بهتر و با کیفیت تر چنین نمایشگاه‌هایی باشد.
هر چند الکامپ امسال به‌طور چشمگیری، مخصوصاً با حضور دولت الکترونیک، رشد نسبی را شاهد بود، اما اگر بخواهیم این همایش و گردهمایی سالانه را با نمایشگاه های معتبر دنیا در زمینه کامپیوتر و تجارت الکترونیک همچون CES و CeBIT مقایسه کنیم، هنوز راه بسیاری در پیش داریم.
شاید بتوان بزرگترین ایراد الکامپ را تداخل بخش نمایشگاهی با بخش فروشگاهی آن دانست. جایی که باید مکان عرضه تکنولوژی های جدید و بومی و تلاش برای بازاریابی های کلان و قرارداد فروش عمده محصولات به شرکت های داخلی و خارجی و در یک کلام به عنوان یک نمایشگاه بین المللی پرچمدار و نماد تکنولوژی ایران باشد، به ناچار با خرده فروشی هایی همچون فروش سی دی های که نظیر آن را می‌توان هر روزه و در هر ساعاتی در بازار رضا و جمهوری و ولیعصر به‌وفور و با هر رقمی پیدا کرد، طوری عجین شده است که بسیاری از شرکت های معتبر خارجی و داخلی با دیدن چنین وضعیتی رغبت حضور در نمایشگاه‌هایی از این دست را از دست می‌دهند؛ وضعیتی که ماحصل آن، چیزی جز رکود شدید سطح کیفی نمایشگاه و از دست دادن اعتبارش نخواهد بود.
معرکه گیری با استفاده از دعوت چهره های شناخته شده، دادن اشانتیون های جور واجور از خودکار و کلاه و دفترچه و چتر بگیر تا سیم‌کارت و اکانت اینترنت رایگان، تبلیغات کذب و مبالغه آمیز از محصول کپی برداری شده، حتی اختصاص یک غرفه در سالن اصلی برای فروش سی دی های آشپزی و مواردی از این دست را می‌توانید به‌طور غالب و گسترده در یک نمایشگاه بین المللی کامپیوتر و تجارت الکترونیک که ادعای نزدیک شدن به سطح کیفی CebIT و CES را دارد، مشاهده کنید.
شاید چشمان ما به این موضوعات و بی ربطی ها عادت کرده باشد، اما یک مشتری خارجی با دیدن چنین صحنه هایی به جای احساس خرید از یک شرکت معتبر احساس معامله در یک جمعه بازار را دارد.
از طرفی به نظر می‌رسد مسئولان سیاستگذاری و برگزارکننده الکامپ و نمایشگاه هایی از این دست هنوز تکلیف خود را درباره این که چه کسانی باید در این هماورد سالانه حضور داشته باشند، نمی‌دانند؛ چرا که هستند بسیاری از شرکت ها و اپراتورهایی که انگار پای ثابت همه نمایشگاه‌ها هستند، زمان و مکان خاصی ندارند و در هر جایی که احساس کمبود و خلوتی شود و یا حتی اگر هم نشود، حضور آنها ملموس خواهد بود.
حال دیگر با موارد گفته شده شاید از بی ربطی محض این موارد با عنوان «الکترونیک، کامپیوتر و تجارت الکترونیک» تعجب کنید.
ارتباط وجود چنین بخش هایی در کنار شرکت های مادر تخصصی و پایه آن هم بعضاً در یک سالن نمایشگاهی را می‌توانید با برگزاری یک جمعه بازار وسط یک مجتمع تجاری با برندهای معتبر قیاس کنید.
این موضوع را می‌توان از چند جنبه مورد بررسی قرار داد:
1. باید بین مفاهیم «نمایشگاه بین المللی کامپیوتر و تجارت الکترونیک» با «بازار کامپیوتر و لوازم جانبی» تمایز قائل شد. هر چند که این دو با یگدیگر مرتبط هستند، ولی هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد.
2. هدف از برگزاری نمایشگاه‌ها مشخص باشد. قرار است گردهمایی برای نمایش و عرضه فناوری های بومی کشور به‌همراه بازاریابی های کلان داخلی و خارجی باشد یا صرفاً نمایشگاهی عامه پسند و فروش جزئی محصولات مرتبط با کامپیوتر بدون هیچ گونه فناوری و نوآوری خاصی.
در نهایت اگر قرار است این‌دو در یک نمایشگاه بگنجند، باید مد نظر داشت که هدف اصلی از برگزاری الکامپ، بخش تخصصی و نمایشگاهی آن است نه بخش فروشگاهی.
بنابراین باید با تدبیر طوری حجم حضور این دو را چه از لحاظ تمایز سالن ها و چه از لحاظ تناسب تعداد شرکت های موجود در هر بخش چیدمان کرد که خللی در سطح کیفی نمایشگاه ایجاد نشود.
3. در انتخاب شرکت های خواهان حضور در بخش فروشگاهی، دقت و ملاک خاصی مد نظر باشد و از حضور هر شرکت و مغازه‌ای بدون داشتن حداقل معیارها جلوگیری شود؛ چرا که باید سطح کیفی بخش فروشگاهی متناسب با سطح کیفی بخش نمایشگاهی باشد.
4. دقت شود که اپراتورها و شرکت های ارائه دهنده اینترنت و شرکت هایی از این دست که در غالب نمایشگاه ها حضور مستمر دارند، در یک نمایشگاه تخصصی که ربط مستقیم به حوزه کاری آنها ندارد، در بخش های حاشیه ای نمایشگاه حضور یابند نه در سالن های اصلی.
امید است که با همت مسئولان و با ریزبینی‌های خاص مدیریتی، سال بعد شاهد نمایشگاه‌های تمام عیار و با حضور شرکت‌های بین المللی باشیم.
تعداد نظرات: ۱
ساره محسني
۱۵:۰۲ - ۱۳۹۲/۰۹/۱۹
پاسخ
نمايشگاه خيلي افتضاح بود والاااااا. چيزي به عنوان تکنولوژي روز دنيا توش وجود نداشت
ارسال نظرات