به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، دومین کاوشگر ایرانی حامل موجود زنده با عنوان پژوهش به همت متخصصان ایرانی روز شنبه همزمان با نخستین روز هفته پزوهش با موفقیت پرتاب شد و متخصصان کشورمان پس از این پرتاب توانستند موجود زنده را سالم بازیابی کنند.
کاوشگر پژوهش نیز همانند کاوشگر پیشگام حامل یک میمون از‌نژاد رزئوس بود. این کاوشگر در مدت زمان 150 دقیقه مسیر یو (U) شکلی را تا ارتفاع 120 کیلومتری از جو زمین در مدت زمان 15 دقیقه طی کرد.
دکتر محمد ابراهیمی مدیر پروژه اعزام انسان به فضا یادآور شد که با انجام موفقیت آمیز پرتاب این کاوشگر علاوه بر تثبیت فناوری‌های پرتاب نخست، سه فناوری جدید آزمایش شد که سامانه جذب ضربه فرود یکی از این فناوری هاست. این سامانه به صورت کاملا بومی طراحی شده است و در این پرتاب به صورت صددرصد به کارایی لازم رسیدیم. این سامانه در کاوشگر قبلی وجود نداشت.
وی همچنین از دیگر تجهیزات مورد آزمایش در این پرتاب را حسگرهایی با دقت بالا برای سنجش و ضبط صدای موجود در داخل کپسول و داده‌پردازی صوتی عنوان کرد و افزود: این سامانه، صوت تولید شده ناشی از پدیده‌های مختلف را در داخل کپسول اندازه گیری می‌کند. این عامل برای فضانورد بسیار مهم است چرا که برای انسان میزان صوت موجود و شدت صدای تولید شده در داخل کابین عامل تعیین کننده‌ای محسوب می‌شود.
ابراهیمی خاطرنشان کرد: در صورت وجود صدای ناخواسته (نویز) داخل کابین در ارتباط صوتی بین کابین فضانورد و ایستگاه کنترل اختلال ایجاد می‌شود و این نویز موجب می‌شود که صدای ایستگاه کنترل توسط فضانورد شنیده نشود.
به گفته ابراهیمی در صورتی که میزان صدای موجود در داخل کابین اندازه گیری شود می‌توان برای تولید عایق‌های لازم در آینده اقدام کرد که تا آنجا که ممکن است از این نویز جلوگیری شود.
به گفته وی صدایی که در بیرون از کابین تولید می‌شود می‌تواند بیش از 130 دسی بل نیز باشد، در محیط درون باید این شدت صدا به 80 تا 90 دسی بل برسد تا محیطی آرام باشد. حتی در محیطی با صدای 90 دسی بل نیز فضانورد قدرت مکالمه آسان با پایگاه را دارد. اگر بالا‌تر از این مقدار باشد هم مکالمه سخت می‌شود و هم به فرد استرس وارد می‌شود و قدرت تصمیم گیری او را کم می‌کند.
ابراهیمی خاطرنشان کرد: علاوه براین ایجاد صدای بلند موجب ترس حیوان و استرس انسان می‌شود که این ترس تاثیر منفی بر آزمایش‌های حساس علمی می‌گذارد.
وی در مورد نحوه کارکرد حسگر‌ها در کاوشگر خاطرنشان کرد: این حسگر‌ها شدت صداهای تولیدی را در داخل کابین ضبط می‌کنند تا با انجام آزمایش‌های مختلف و ایجاد عایق‌های مناسب به آستانه صدای قابل تحمل برسیم. هنوز داده‌های حاصل از این حسگر به طور کامل تحلیل نشده است. این داده‌ها باید در حافظه‌های پرحجمی قرار گیرند و سپس تجزیه و تحلیل شوند.
رییس پژوهشگاه سامانه‌های فضانوردی همچنین از دیگر موارد آزمایش شده در این پرتاب را استفاده از سوخت مایع عنوان کرد و گفت: با استفاده از این نوع حامل علاوه بر افزایش قدرت سیستم می‌توان شتاب و ارتعاش کمتری را نیز به موجود زنده داخل کابین اعمال کرد بنابراین شرایط مطلوب تری برای موجود فراهم می‌شود.
وی توضیح داد: کاوشگر پیشگام (نخستین کاوشگر ایرانی که با موفقیت پرتاب شد) با سوخت جامد به 9 جی (9 برابر شتاب زمین) به مدار زمین رفت که با استفاده از سوخت مایع این شتاب به 6 جی (6 برابر شتاب موجود در کره زمین) رسیدکه استفاده از این سوخت برای انجام آزمایش‌های علمی مناسب است.
به گفته ابراهیمی برای پروژه اعزام انسان به فضا باید به شتاب کمتر از 4 جی دست یابیم.
پرتاب کاوشگر پژوهش با هفت میلیارد تومان
مدیر پروژه اعزام انسان به فضا در مورد هزینه‌های پرتاب کاوشگر پژوهش گفت: هزینه پرتاب کاوشگر پژوهش هفت میلیارد تومان اعلام شده است که این رقم شامل حامل، اجزا و خود محموله است. پرتاب قبلی (کاوشگر پیشگام) با هزینه‌ای بالغ بر سه میلیارد تومان انجام شد. یکی از مهم‌ترین دلایل افزایش هزینه‌های کاوشگر پزوهش به دلیل استفاده از حامل بسیار پیشرفته‌تر در این کاوشگر است.
ابراهیمی همچنین از مشارکت 300 نفر از متخصصان سازمان فضایی ایران و وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح در عملیات پرتاب خبرداد و گفت: این تیم شامل متخصصان رشته‌های فیزیولوژی، دامپزشکی، الکترونیک ومخابرات، آیرودینامیک، کنترل عملیات پرواز و ده‌ها کار‌شناس دیگر رشته‌ها بوده است.
منبع: مشرق
ارسال نظرات