کد خبر:۲۸۹۳۴۴
بازیکنان تیم ملی به دنبال مجوز واردات خودرو
لابی فوتبالیست‌ها برای به جیب زدن سود میلیاردی!
حالا چرا مسوولان، نوع خودروی وارد شونده را تغییر دادند؟ جواب را می‌توان در موفقیت‌های تیم ملی والیبال جست‌وجو کرد.
به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»؛از آن سه‌شنبه تاریخی و از آن 28 خرداد معروف فوتبال ایران، روزهای زیادی گذشته. چیزی نزدیک به 8 ماه، 8 ماهی که باعث شده تا قول و قرارها از یاد مسوولان برود و از خاطرشان پاک شود! این قانون نانوشته ورزش ایران است و فقط به فوتبال مربوط نمی‌شود.
بعد از هر پیروزی و هر افتخار، جشن برگزار می‌شود. مدیرانی ذوق‌زده می‌شوند، می‌آیند و عکس یادگاری می‌گیرند. آنجا تا دلتان بخواهد وعده هم می‌دهند. قول پاداش نقدی و البته انواع و اقسام پاداش‌های غیرنقدی و امتیازهایی برای ورزشکاران افتخارآفرین. این وعده‌ها اکثر قریب به اتفاق عملی نمی‌شود. نه برای قهرمانان المپیک و نه برای آنهایی که قهرمان جهان شده‌اند. می‌گویند این قول و قرارها، همیشه در حد حرف است و ورزشکاری نباید به آنها دل ببندد و رویش برنامه‌ریزی کند.
***
تیم ملی فوتبال ایران، در ناامیدی کامل، سه دیدار پایانی‌اش در مسابقات مقدماتی جام جهانی را انجام داد. حاصل تقابل با قطر و لبنان، دو برد پر گل و ارزشمند بود اما بازی سومی هم در کار بود. یک جدال سخت و حساس مقابل کره جنوبی در سئول. روبروی هواداران پرشماری که به ورزشگاه آمده بودند تا جشن برد مقابل ایران را برگزار کنند. مربی‌شان هم که از قبل کری خوانده بود.
کری‌هایی عجیب برای کروش و فوتبال ایران. رضا قوچان‌نژاد، با فراری زیبا دروازه کره جنوبی را باز کرد. ایران پیش افتاد و این وسط تمام بازیکنان، به خصوص سیدجلال، صادقی و رحمان احمدی از جان مایه گذاشتند تا تیم ملی تا دقیقه 90، گل برتری خود را حفظ کند و در ناباوری کامل به جام جهانی 2014 صعود کند. ایران به جام جهانی رفت، بازیکنان خوشحالی کردند اما این خوشحالی نه برای آنها پاداش شد و نه قول‌هایی که مسوولان داده بودند برآورده شد!
***
بعد از صعود ایران به جام جهانی، انواع و اقسام مسوولان، اعم از ورزشی و سیاسی پا پیش گذاشتند و این افتخار را تبریک گفتند و البته مثل همیشه وعده‌هایی دادند. از سکه گرفته تا پول نقد. از همه مهم‌تر اما مجوز ورود خودروی خارجی توسط بازیکنان تیم ملی بود. مسوولان فدراسیون قول دادند به تمام بازیکنانی که در کره جنوبی حاضر بودند و تیم ملی را همراهی کردند، مجوز ورود یک خودرو تعلق گیرد. این وعده، پاداش مناسبی بود برای بازیکنانی که در ناامیدی کامل، فوتبال ملی را امیدوار کردند تا ایران هم در جام جهانی 2014 حضور پیدا کند.
***
از آن زمان 28 خرداد، 223 روز گذشته اما هنوز خبری از مجوز نشده. مسوولان مجوز دادند اما آن مجوز مورد نظر را نه! به هر یک از آن 23 بازیکن، مجوز ورود خودروهایی خاص مثل سانتافه یا... در نظر گرفته شد اما این پاداش، متفاوت بود از پاداشی که پیشتر، مدیران و مسوولان ورزشی کشور به بازیکنان وعده‌اش را داده بودند. بعد از صعود تیم ملی، مسوولان قول دادند یک مجوز ورود خودرو به بازیکنان هدیه شود اما آن زمان، نوع خودرو را تعیین نکرده بودند. بازیکنان تیم ملی هم قصد داشتند خودروهای گرانقیمت نظیر پورشه یا فراری وارد کنند تا سودی میلیونی نصیب‌شان شود اما این اتفاق رخ نداد که نداد!
***
حالا چرا مسوولان، نوع خودروی وارد شونده را تغییر دادند؟ جواب را می‌توان در موفقیت‌های تیم ملی والیبال جست‌وجو کرد. وقتی تیم ملی والیبال به لیگ جهانی صعود کرد مسوولان وعده‌های خود به بازیکنان فوتبال را فراموش کردند. آنها تحت فشار قرار گرفتند که چرا همیشه فوتبالی‌ها مورد حمایت قرار می‌گیرند و هدایای آنچنانی دریافت می‌کنند؟
همین شد که مسوولان از خیر تخصیص آن پاداش که قولش را داده بودند گذشتند. مجوز دادند، هم به والیبالی‌ها و هم به فوتبالی ها اما این مجوز کجا و آن یکی کجا؟ بازیکنان تیم ملی فوتبال هم این مجوز را قبول نکردند. همین امروز گفته می‌شود قرار است اعتراض بازیکنان تیم ملی از طریق جواد نکونام به گوش مسوولان برسد تا شاید دری به تخته بخورد و آنها بتوانند خودروهایی که مد نظرشان است را وارد کنند. آن وقت است که می‌توانند سودی کلان به جیب بزنند و به پاداششان برسند.
***
به نظر نمی‌رسد اعتراض و فریاد آن 23 بازیکن تیم ملی به جایی برسد. آنها باید با آن پاداش خداحافظی کنند، مگر اینکه اتفاق خاصی رخ دهد. اتفاقی مثل ورود کروش و البته جواد نکونام به ماجرا. آیا شدنی است؟
منبع: رجانیوز
لینک کپی شد
گزارش خطا
۰
ارسال نظر
*شرایط و مقررات*
خبرگزاری دانشجو نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.