تعداد دانشجویان زیاد است و تعداد استادان کم!

گروه علمی«خبرگزاری دانشجو»؛‌ دانشجویان پژوهشگر در انجام کارهای پژوهشی انتظاراتی از استادان خود دارند که تا حدودی برآورده نمی شود و از طرفی استادان نیز انتظاراتی دارند که دانشگاه آنها را برآورده نمی کند!  

 

به گزارش خبرنگار علمی «خبرگزاری دانشجو»، حمید سوری، مسئول شورای پژوهش تحصیلات تکمیلی شعبه بین الملل و استاد دانشگاه درباره ارتباط استاد و دانشجو می گوید: ظرفیت بالای دانشجویان تحصیلات تکمیلی با توجه به اضافه شدن امکانات لازم و کمبود وقت استاد از جمله مشکلات اساسی این رابطه ضعیف است.

  

این پژوهشگر معتقد است:‌ پایین بودن مهارت استادان برای هدایت پروژه های دانشجویی یکی از مشکلات این حوزه است، همچنین ظرفیت علمی استادان پاسخگوی نیاز علمی دانشجویان تحصیلات تکمیلی نیست، مربی دانشگاه چگونه می تواند مسیری را برای دانشجو ترسیم کند که خود تا کنون تجربه نکرده است؟ علاوه بر این، به استادان نیز دستمزد پایان نامه ها پرداخت نمی شود.    

  

 

حمید ضیایی، دانشجوی رشته مکانیک واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی معتقد است:‌ استادان و مسئولان دانشگاه ها به دانشجویان اعتماد ندارند و دانشجویان ترم های سوم و چهارمی که تمایل به انجام کارهای پژوهشی دارند، مورد توجه و اعتماد قرار نمی گیرند. 

 

 

این پژوهشگر نسبت به دیدگاه استادانی که موفقیت های پژوهشی را میزان سطح تحصیلات می دانند، انتقاد می کند و می گوید: استادان به دانشجویان توصیه می کنند فعالیت های پژوهشی خود را در مقطع کارشناسی ارشد آغاز کنند که این دیدگاه درستی نیست.  

 

ضیایی معتقد است: دانشجویانی که فعالیت پژوهشی می کنند بعد از اتمام تحصیلات می توانند با تجاربی که دارند، کارآفرینی و اشتغال زایی کنند.    

 

 

مهدی احسانیان، معاون پژوهشی دانشگاه خواجه نصیر درباره ضعف ارتباط استاد و دانشجو می گوید: وقت و بودجه از مشکلات اساسی این ارتباط است، به طوری که تا کنون قانون منسجمی در تعداد دانشجویان طبق معیارهای دانشگاه برای استادان راهنما تدوین نشده است.

 

مهدی امیدوار، دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی تهران می گوید: به نظر من دانشجویی که می خواهد پژوهش را بیاموزد، علاوه بر یاد گرفتن الفبای تحقیقات - که معمولاً کارگاه های روش تحقیق در تمام دانشگاه ها برگزار می شود - باید ابتدا استادی که علاقه مند و صاحب نظر در امر پژوهش است را پیدا کند و بعد از او راهنمایی بخواهد.  

 

این پژوهشگر معتقد است: دانشجو برای شروع باید با موضوعی ساده و البته مفید شروع کند تا با سازوکار تحقیق و مقاله نویسی آشنا شود، برای موضوع تحقیق می تواند از استاد خود کمک بگیرد و البته در تمام مراحل تحقیق، او نیاز خواهد داشت که به استاد مراجعه کند.

 

 

امیدوار می گوید: به عقیده من مهمترین نیاز دانشجو برای پژوهش داشتن استاد و معلمی علاقه مند و باتجربه است.  

 

رضا مسعودی، معاون پژوهشی و فناوری دانشگاه شهید بهشتی درباره ارتباط استاد و دانشجو می گوید: آیین نامه های ما آموزش محور است، در صورتی که تحصیلات تکمیلی پژوهش است نه آموزش! علاوه بر این در سال های اخیر تعداد دانشجویان تحصیلات تکمیلی افزایش یافته است.

وی معتقد است: تناسبی بین درآمد اعضای هیئت علمی و هزینه های آنها وجود ندارد، استادی که بیش از 20 سال درس خوانده و درآمدش در مقایسه با مشاغل آزاد کمتر است، ناچار است به کارهای جانبی روی بیاورد، ما نمی توانیم این استاد را به دلیل وقت کمی که به دانشجو می دهد، مواخذه کنیم.  

مسعودی می گوید:‌ همین مسئله در دانشجو نیز وجود دارد،‌ به دانشجوی تحصیلات تکمیلی که در حال تحصیل است هیچ کمک مالی نمی شود، به این قشر ازدواج توصیه می شود، اما خوابگاه، ‌بورس، هزینه لازم و ... به آنها پرداخت نمی شود،‌ یا استاد دنبال دانشجوست یا دانشجو دنبال استاد؟

 

وی معتقد است: ارتباط تنگاتنگ دانشجو و استاد یک ایده آل است، این موضوع باید آسیب شناسی شود و به اجرای قانون بالادستی در برنامه پنجم توسعه به معنای واقعی عمل گردد.

 

 

رضا تقوی زنوز، رئیس دانشکده مکانیک دانشگاه علم و صنعت نیز می گوید: ارتباط قوی بین استاد و دانشجو در انجام کارهای پژوهشی به روحیه طرفین بستگی دارد، وقتی استاد پروژه های کاربردی انجام می دهد از بهترین فرصت برای استفاده از توانایی دانشجویان برخوردار است.  

 

این عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت معتقد است: این ارتباط تنها منوط به خواسته استاد نیست، شاید مطمئن نبودن دانشجو از آینده یکی از موانع این ارتباط است، هدفمند بودن و داشتن انگیزه های لازم از دیگر مواردی که دانشجو باید از داشتن آن برخوردار باشد.