نگاهی به وقایع پشت پرده بحرین؛
به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، سه سال از آغاز حرکت مسالمت آمیز مردم بحرین برای احقاق حقوقشان می‌گذرد. حرکتی که با سرکوب گسترده رژیم حاکم بر بحرین مواجه شد. دیوید اسوانسون-نویسنده پایگاه تحلیلی-خبری گلوبال ریسرچ-در گزارشی به بیان تناقضات سیاست خارجی آمریکا پرداخته است. حاصل حضور آمریکا در منطقه در طی سالیان اخیر چیزی جز آشوب، دیکتاتوری و بی ثباتی نبوده است:
سه سال از آغاز حرکت مدنی و غیر خشونت آمیز مردم بحرین برای تحقق اصلاحات دموکراتیک در کشورشان می‌گذرد. سه سال از کشتار، آدم ربایی و سرکوب وحشیانه شهروندان بحرینی توسط پادشاه بحرین و حامیان او می‌گذرد. شهروندانی که با برپایی تظاهرات مسالمت آمیز خواسته های خود را مطرح می‌کردند. مخالفان سیاسی در این کشور به جرم صحبت کردن از حقوق بشر و یا توهین به پادشاه و خاندان او، به راحتی به 7 سال زندان محکوم می‌شوند؛ و در آخر سه سال از کمک‌های همه جانبه مالی و تسلیحاتی عربستان سعودی به پادشاه بحرین می‌گذرد.
دولت بحرین از همه ابزارها و نفرات برای سرکوب مردم خویش بهره می‌برد. یکی از بد نام‌ترین پلیس‌های آمریکا به نام جان تیمونی-که به خاطر بی رحمی و سنگدلی‌اش در میامی و فیلادلفیا مشهور است- به استخدام دولت بحرین درآمده تا به دولت مردان این کشور روش‌های سرکوب و شکنجه را بیاموزد. اما در طول این سه سال آمریکا در برابر نقض گسترده و آشکار حقوق بشر توسط دولت بحرین و عربستان سعودی سکوت کرده است. آمریکا نه تنها به این جنایات واکنشی نشان نمی‌دهد بلکه تا آنجا که توانسته در طی این سال‌ها به بحرین و عربستان سعودی تسلیحات نظامی فروخته است. ارتش آمریکا اخیراً اعلام کرده است که قصد دارد پایگاه های نظامی خود را در بحرین و سواحل اطراف آن گسترش بخشیده و کشتی‌های نظامی بیشتری به منطقه گسیل دارد.
در طی سالیان اخیر آمریکا به طور متوسط سالانه 150 میلیارد دلار برای تقویت ناوگان دریایی خویش هزینه کرده است. بخش عمده ای از این بودجه صرف ناوگان پنجم آمریکا که در سواحل بحرین مستقر است، شده است. برای آمریکا نمی صرفد تا از حقوق بشر در بحرین دفاع کند. به همین دلیل این کشور دلیلی نمی‌بیند تا به یاری فعالان حقوق بشر در بحرین بشتابد. این الگوی مخالفت و یا موافقت آمریکا از حرکات اصلاح‌طلبانه و دموکراسی خواهانه در همه مناطق دنیا است. باید دید که سود آمریکا در کدام طرف و کدام جبهه است. آن گاه می‌توان تصمیم گرفت.
وحشت در عروق جامعه بحرین ریشه دوانده است. گزارش‌های نهاد های بین‌المللی به صورت انبوه در رسانه های جمعی و فضای مجازی پخش شده و همه میدانند در بحرین چه خبر است. نهاد های حامی حقوق بشر حتی در خود آمریکا گزارشات متعددی از نقض حقوق شهروندان بحرینی توسط دولت این کشور منتشر کرده‌اند. هیچ کس نمی‌تواند واقعیت سرکوب و دیکتاتوری موجود در بحرین را انکار کند اما آمریکا به خوبی موفق شده واقعیت جنایات در بحرین را از وجدان عمومی مردم خویش پاک کند. بسیاری از مردم آمریکا اساساً نمی‌دانند که در جهان کشوری به نام بحرین وجود دارد، چه رسد به اینکه در باره دیکتاتوری و جنایت خاندان حاکم در این کشور چیزی بدانند.
برای آمریکا، داستان بحرین از بقیه نقاط جهان متفاوت است. در ماجرای بحرین شما دیگر چیزی از دخالت بشر دوستانه برای مراقبت و حفاظت از مردم در برابر سرکوب حکومت چیزی نمی‌شنوید. سناتورهای آمریکایی سخن از تحریم بحرین برای تنبیه رژیم حاکم بر این کشور نمی‌رانند. گویا برای آمریکا بحرانی به نام بحران بحرین وجود ندارد؛ لذا اصلاً نیازی نیست تا ذهن خودمان را با گزینه‌هایی مانند دخالت بشر دوستانه و یا تحریم‌های فلج کننده مشغول کنیم.
اگر از ما درباره مداخله نظامی آمریکا در سوریه و یا حمله نظامی علیه ایران بپرسند، به احتمال بسیار زیاد مخالفت خواهیم کرد. اما هیچ کس به ما چیزی درباره حملات پیوسته هواپیماهای بدون سرنشین چیزی نمی‌گوید. در سکوت رسانه های خبری ما اصلاً نمی‌دانیم موضوع چیست تا بتوانیم درباره آن اظهار نظر کرده و احیاناً مخالفت کنیم. به ما القا می‌شود که برای حضور بی دردسر ناوگان پنجم دریایی آمریکا در بحرین، دولت آمریکا باید در برابر اندک سرکوب، کشتار و شکنجه سکوت کند. مهم این است که تحقق برخی اهداف مهم و استراتژیک دولت آمریکا وابسته به این حضور است.
دایره عملیاتی ناوگان پنجم دریایی آمریکا، شامل کشورهای زیر است:افغانستان، بحرین، مصر، ایران، عراق، اردن، قزاقستان، لبنان، عمان، پاکستان، قطر، عربستان سعودی، سوریه، تاجیکستان، ترکمنستان، امارات متحده عربی، ازبکستان و یمن. هیچ کدام از این کشورها در مرز دریایی آمریکا کشتی و ناوی ندارند. اما برای دولت آمریکا عمده آن است که ناوگان دریایی‌اش بتواند مأموریت خود را در مواقع ضروری و مکان‌های استراتژیک به نحو احسن انجام دهد.
نتیجه اشغال افغانستان توسط دولت آمریکا بعد از نزدیک به یک دهه چیزی جز آشوب، نا امنی و بی ثباتی نبوده است. جنبش مردم مصر با دخالت‌های آمریکا راه به ناکجاآباد برده است. ایران کشوری که صدها سال است به هیچ کشور دیگری حمله نظامی نکرده، پیوسته توسط آمریکا به حمله نظامی تهدید می‌شود. این در حالی است که بودجه نظامی ایران 1 درصد بودجه نظامی آمریکا است و این کشور برنامه تسلیحات هسته ای ندارد. واقعاً باید از سیاستمداران آمریکایی پرسید که چرا آمریکا ایران را به حال خود رها نمی‌کند و دست از سر این کشور بر نمی‌دارد؟ در عربستان، قطر، اردن، بحرین، عراق و یمن، رژیم‌های طرفدار آمریکا با اعتماد به نفس ناشی از حمایت این کشور به سرکوب مردم خویش مشغولند. پاکستان و یمن، روزانه شاهد حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی به نقاطی در درون خاک خودشان هستند. البته اسرائیل و تأمین امینت آن را نیز از یاد نبرید. این‌ها نقش‌هایی است که آمریکا برای مردم منطقه ایفا می‌کند.
این روزها من پیوسته از خود سؤال می‌کنیم که چه زمانی آمریکا می‌خواهد فریاد آزادی خواهی مردم جهان را بشنود؟ چه زمانی؟
منبع: فردا
ارسال نظرات