به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»، مصطفی فاطمی اظهار داشت: بافت دندان برخلاف پوست و مخاط تجدیدناپذیر است و در مواردی که به واسطه روش‌های ترمیمی و روکش قسمتی از نسج دندان حذف می‌شود این نسج به هیچ‌وجه قابل بازگشت نیست.
عضو هیئت مدیره انجمن دندانپزشکی ایران گفت: با توجه به این امر هرچه میزان تخریب دندان بیشتر باشد، جایگزینی نسج از دست رفته مشکل‌تر است و بقای این ترمیم کمتر خواهد بود.
عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی تصریح کرد: جدا از عواملی که باعث تخریب دندان شده‌اند، پوسیدگی، بهداشت بد دهان و رژیم غذایی نامناسب بر روی دندان ترمیم شده تأثیرات خود را دارند و نسبت به دندان دست نخورده، به عود پوسیدگی حساس‌تر خواهند بود.
فاطمی افزود: این مسئله در خصوص درمان‌های وسیعی همچون روکش نیز صادق است.
عضو هیئت مدیره انجمن دندانپزشکی ایران گفت: برخی بیماران تصور می‌کنند با درمان وسیعی چون روکش، نسج دندان در برابر پوسیدگی و امثالهم کاملاً مقاوم است اما باید ذکر کرد که این امر به هیچ‌وجه صحیح نیست.
فاطمی ادامه داد: سطح تماس روکش با دندان که معمولاً توسط یک سمان چسبانده که اصطلاحاً چسب روکش نامیده می‌شود به دندان متصل می‌شود که این محل به سادگی مجرای ورود باکتری‌ها و شروع پوسیدگی بعدی دندان خواهد بود.
عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی تصریح کرد: با توجه به مسائل ذکر شده می‌توان نتیجه گرفت که عمر دندانهای ترمیم شده و روکش‌ها بیش از هر چیز دیگر به رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان بستگی دارد؛ اگر چه عواملی مثل وسعت و محل ترمیم و عواملی چون فلور میکروبی دهان، کیفیت و میزان بزاق و غیره نیز مؤثر است.
عضو هیئت مدیره انجمن دندانپزشکی ایران ادامه داد: به سختی می‌توان عمر مفید و مشخصی برای ترمیم و روکش‌ها معین کرد اگر چه عمری در حدود 7-6 ساله برای ترمیم‌ها و کمتر از 10 سال برای روکش‌ها ذکر کرده‌اند.
منبع: فارس
ارسال نظرات