اینجا پیراهن ملی خواهان ندارد!

به گزارش گرو فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، طعنه بحقی که کارلوس کرش پس از خداحافظی یا بهتر است بگویم کناره‌گیری مجتبی جباری از تیم ملی در نخستین کنفرانس خبری‌اش به زبان آورد، انتقادی که شنیدنش از زبان مربی خارجی واقعاً برای ایرانی‌‌ها سنگین بود؛ ایرانی‌هایی که دلشان برای کشورشان و تیم‌های ملی‌اش می‌سوزد. اما دل خونی از دست برخی ملی پوشان بی‌تعصبشان دارند. متأسفانه در چند سال اخیر موج پشت پا زدن ملی‌پوشان به پیراهن تیم ملی سیر صعودی به خود گرفته تا آنجا که بازیکنان زیادی ترجیح دادند قید پیراهن تیم ملی را بزنند و بروند دنبال فوتبال باشگاهی و پول بیشتری به جیب بزنند.

مجیدی، رحمتی، عقیلی، جباری و... انصرافی بعدی هنوز مشخص نشده اما واضح است که جباری پرحاشیه قطعاً آخرین ملی‌پوش انصرافی نخواهد بود. در یک دهه اخیر فوتبال کشورمان دچار تغییرات بسیاری شده است؛ مهم‌ترین دگرگونی که مدت‌هاست یقه تیم ملی و تیم‌های باشگاهی را گرفته رنگ باختن تعصب، عشق به پیراهن، احترام به هوادار و عرق ملی است. در عین حال بازیکنانی که در مستطیل سبز به زمین می‌روند به خوبی یاد گرفته‌اند که بیشتر مراقب سلامتی ساق‌هایشان باشند تا پول بیشتری در بیاورند. اینکه برای کدام تیم و در کدام کشور توپ بزنند فرقی نمی‌کند همین که دستمزد خوبی عایدشان شود کافی است. حتی اگر لازم ببینند بی‌خیال تیم ملی و جام جهانی هم می‌شوند تا مبادا آینده کاریشان به خطر بیفتد.

حضور موفق در جام جهانی بزرگ‌ترین آوردگاه فوتبالی جهان آرزو و انتظار همه هموطنان فوتبال دوستمان است. از طرفی فدراسیون فوتبال برای راهیابی تیم ملی به این مسابقات و برگزاری اردوهای تدارکاتی هزینه زیادی را پرداخت کرده است، حال که وقت آن رسیده تا نتیجه این همه هزینه را ببینیم برخی‌ از انجام مسئولیت بزرگی که به گردنشان است شانه خالی می‌‌کنند. کرش در بخش دیگری از صحبت‌‌هایش خاطره‌ای تعریف کرده به تیم ملی گفت که بیش از هزار نفر خواهان پوشیدن پیراهنش بودند اما اینجا در کشورمان خبری از این حرف‌ها نیست.

زمانی بازیکنان برای رسیدن به تیم ملی و حتی نشستن روی نیمکت ذخیره‌ها سر و دست می‌شکستند و در طول یک فصل تمام تلاششان را می‌کردند تا رضایت سرمربی تیم ملی را جلب کنند. ولی زمانه عوض شده، به شکل بدی هم عوض شده؛ آن‌ها که به تیم ملی فراخوانده می‌شوند به راحتی و در جهت حفظ منافع شخصی خود به تیم کشورشان پشت می‌کنند و پیغام می‌دهند: نمی‌آییم! آنوقت مرد پرتغالی که دست به دامن بازیکنان شاغل در لیگ‌های اروپایی و دورگه می‌شود او را به باد انتقاد می‌گیریم.

مطمئناً کرش به این واقعیت رسیده که فوتبالیست‌های شاغل در لیگ ایران جز پول، درآمد بیشتر و مسائل حاشیه‌ای به چیز دیگری فکر نمی‌کند. اما بازیکنانی که در سایر لیگ‌های اروپایی پرورش یافته‌اند تفکر حرفه‌ای دارند و مفهوم «سرباز تیم ملی» را به خوبی درک کرده‌اند. دقیق‌تر که به این موضوع نگاه می‌کنیم می‌بینیم که هستند بازیکنان خارجی که با چند سال بازی در لیگ بر‌تر حاضرند برای تیم ملیمان هم بازی کنند. نمونه‌اش ادینهو بازیکن مس کرمان. ادینهو حتی برای کرش پیغام هم فرستاد و علاقه قلبی‌اش را برای خدمت به تیم ایران اعلام کرد. منتها قوانین فوتبال سد راه این بازیکن شد.

پشت کردن به تیم ملی توهین به ملت است، توهینی که به سرعت در حال گسترش است و اپیدمی آن دامن خیلی‌ها را گرفته. برخورد جدی با سربازان فراری تیم ملی تنها راه مقابله با این اپیدمی است.

منبع: جوان آنلاین