به گزارش گروه علمی «خبرگزاری دانشجو» بخش بزرگی از استخوان یک نانوکامپوزیت واقعی را عناصر معدنی تشکیل می‌دهند. مواد زیست تخریب‌پذیر مورد استفاده در بدن باید حداقل شرط لازم را داشته باشند تا بافت آسیب دیده در تماس با آنها دچار هیچ واکنش منفی مانند التهاب، تورم، آزادسازی یون‌های سمی و یا سرطان‌زایی نشوند.
عناصر بسیار حیاتی در ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده، منیزیم است و در سال‌های اخیر منیزیم به عنوان نسل جدید کاشتنی(ایمپلنت)های زیست‌تخریب‌پذیر مطرح شده است. اما میزان بالای خوردگی این فلز خالص در بدن موجود زنده، مانع گسترش استفاده از آن شده است.
در این راستا محققان گروه بیومواد دانشگاه صنعتی اصفهان در مطالعات اخیر خود تلاش کردند تا با توسعه نسل جدید کاشتنی‌های پایه منیزیمی با استفاده از یک نوع پوشش نانوساختار، علاوه بر کمک به تسریع درمان عیوب استخوانی، عوارض جانبی ناشی از کاربرد آنها نیز به حداقل برسد.
این محققان برای این منظور با اعمال یک لایه اکسیدی و پوشش شیشه‌ای زیست‌فعال (بیواکتیو گلاس) روی آلیاژ پایه منیزیم، نرخ تخریب منیزیم به صورت کنترل شده و متناسب با میزان مورد نیاز بدن درآوردند همچنین با ترکیب مواد زیست‌سازگار، ورود عناصر سازنده استخوان به بخش آسیب دیده را سهل‌تر کردند به این صورت میزان ترمیم استخوان افزایش می‌یابد.
استفاده از ماده زیست‌تخریب‌پذیر پیشنهادی، نیاز به جراحی ثانویه ناحیه اطراف بافت را برای خروج کاشتنی پس از بهبودی کامل، برطرف می‌کند. این مزیت بسیار بزرگی در کاهش درد ناشی از عمل جراحی و ایجاد عفونت پس از آن به شمار می‌رود. در نهایت، این پیشنهاد می‌تواند میزان بهبودی ناحیه آسیب‌دیده را افزایش دهد.
این دستاورد کمک شایانی به تامین مواد معدنی مورد نیاز برای ترمیم استخوان می‌کند و در نتیجه میزان استخوان‌سازی را سرعت می‌بخشد.
ارسال نظرات