به گزارش گروه علمی «خبرگزاری دانشجو»، یکی از شاخه‌های نانو فناوری زیستی که تحقیقات وسیعی بر روی آن صورت گرفته، سیستم‌های انتقال ژن است. با وجود کارایی بسیار بالای حامل‌های ویروسی در انتقال ژن به سلول‌های یوکاریوتی، استفاده از آنها ممکن است زیان‌هایی را در پی داشته باشد.
به عنوان مثال، این حامل‌ها سبب آلودگی سلول در شرایط خاص و یا سرطانی شدن آنها می‌شوند. از این‌رو، نسل جدیدی از حامل‌های غیرویروسی مورد توجه محققان قرار گرفته است. چالش اصلی استفاده از این حامل‌های غیرویروسی آن است که نسبت به نمونه مشابه ویروسی کارایی کمتری دارند.
در این راستا پژوهشگران دانشگاه تربیت مدرس با تغییراتی در سنتز لیپوزوم‌ها، نانوحامل‌هایی تولید کردند که مولکول‌های DNA با بازده بسیار بالا حدود 98 درصد درون ساختار کاملا خنثی آنها محصور می‌شوند. تاکنون این نتایج فقط برای لیپوزوم‌های کاتیونی گزارش شده است که به شدت سمی بوده و تنها در شرایط خارج بدن انسان قابل بهره‌برداری هستند.
این نانوساختار بسیار پایدار است، به طوری که بعد از گذشت 6 ماه هیچ‌گونه رهاسازی DNA از آن مشاهده نشده است؛چراکه DNA در فضای آبی داخلی لیپوزوم به دام افتاده است، لذا آنزیم‌های تخریب کننده توانایی تخریب آن را نخواهند داشت و به این ترتیب DNA داخل این ساختار از پایداری بسیار بالایی برخوردار است.
از این رو این روش می‌تواند در درمان عفونت‌های باکتریایی که به دارو مقاوم هستند، استفاده شود. همچنین این نانوساختار می‌تواند به عنوان یک حامل مناسب برای انتقال دارو و درمان بیماری‌ها در انسان مورد استفاده قرار گیرد.
در حال حاضر این گروه، مطالعاتی را بر روی انتقال ژن به سلول‌های باکتریایی توسط این سیستم در دست بررسی دارند.
ارسال نظرات