نامه‌ای به حجت‌الاسلام و المسلمین قرائتی
به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، طی مطلبی در روزنامه «وطن امروز» آمده است:
جناب آقای قرائتی سلام علیکم
طاعات و عباداتتان قبول درگاه حق
در این ماه مبارک که بهار مساجد هم هست، سوالی دارم از حضورتان، ما بالاخره فرزندان خردسالمان را مسجد ببریم یا خیر؟
شاید لازم باشد پیش از توضیح‌دادن بیشتر درباره سوالم، اول روشن کنم چرا این سوال را از شما می‌پرسم. دلیلش واضح است. به جز آنکه کارشناس مسائل دینی محسوب می‌شوید تنها شخص غیرمسؤولی هستید که هروقت در حوزه‌ای احساس نیاز و ورود کرده‌اید، در فرهنگ‌سازی‌اش موفق بوده‌اید و البته به قول رهبر انقلاب اخلاص‌تان هم برکت کارتان را بیش از هر بخشنامه و دستورالعمل سازمانی می‌کند. لذا نمی‌دانم اصلا مسؤول رسیدگی و پاسخ‌دهی به این‌جور سوال‌ها کیست اما می‌دانم اگر شما بخواهید زودتر از هر مسؤولی ما را به نتیجه می‌رسانید.
جناب آقای قرائتی بزرگوار! کمتر مادری پیدا می‌شود که تجربه مسجدرفتن با فرزند خردسالش را داشته باشد اما تجربه تلخ رفتارهای بد و عجیب بعضی نمازگزاران محترم را با فرزندانش نداشته باشد.
برای فرزندان معصوم این روزها که به لطف سبک زندگی امروزی از طبیعت و هم‌بازی و فضایی برای دویدن و حتی خواهر و برادر محرومند، مسجد تنها یک مکان عبادی نیست، مسجد با فضای بزرگ و زیبا و هم‌بازی‌های احتمالی و آرامش ناشی از تقدسش، برای کودکان ما و البته خودمان یک نیاز اساسی است که قطعا بخش عظیمی از نگرانی‌هایی که برای تربیت مذهبی‌شان داریم را رفع می‌کند در صورتی که بدون خاطره‌ای تلخ از دعواهای سایرین که امر به سکوت و نشستن بچه‌ها می‌کنند اجازه پیدا کنند در کنار والدین مسجدی خود رشد کنند و از برکات این محیط بهره‌مند شوند. نیاز و لزوم و لذت مسجد رفتن به همراه فرزندان خردسالمان برای‌مان بسیار روشن است اما دو نکته اساسی مرا بر آن داشت مشکل خودم و سایر مادران همسن و سالم را با پرسش از شما رفع کنم.
اول اینکه تا چه حد مراعات سایر نمازگزاران بر ما واجب است و اصولا آیا حق با پیرزن‌ها و پیرمردها و میانسالانی است که روزگار حوصله و توانشان را برده و اساسا فکر می‌کنند مسجد جای بچه نیست؟
لازم است روشن کنم ما هم موافق بدوبدوها و شیطنت‌های از حد گذشته بچه‌ها نیستیم اما گاهی به صدای مکالمه بسیار معمولی فرزندان ما هم اعتراض می‌کنند یا مثلا چرا هسته آلبالویی از دست کودک‌مان روی فرش مسجد افتاده است و اینکه به هر حال کودکان هر قدر هم آموزش‌شان بدهیم باز ممکن است دچار هیجان همبازی‌ها شده و به هر حال بازی سر و صداداری در حین نماز راه بیندازند.
دوم، در صورتی که رفتارهای بدی با کودکان‌مان شود آیا از مسجد رفتن حذر کنیم تا کودکان‌مان دلگیر نشوند یا برکات مسجد را به امید اصلاح نگاه سایرین به حضور کودکان در مسجد ترک نکنیم؟
از طرفی مطمئنم اگر ائمه جماعات مساجد و مبلغان بخواهند این فرهنگ کودک‌دوستی را در مساجد جا بیندازند بزودی و به امید خدا شاهد حضور هر چه بیشتر والدین جوان این خردسالان به همراه فرزندان‌شان در این مکان‌های مقدس و پربرکت و پر کاربرد که متاسفانه خیلی‌هایشان به علت همین رفتارهای غلط عده‌ای بشدت خلوت هستند، خواهیم بود.
از خداوند برای‌تان طول عمر بابرکت و به قول خودتان عرض عمری سرشار از رضایت الهی خواستارم.
مادر دو کودک 5 و یک ساله
ارسال نظرات