به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»، جنگ 22 روزه رژیم صهیونیستی علیه غزه- دی ماه 1387:
ثبت نام استشهادیون دانشجو برای اعزام به غزه در دانشگاه ها، تجمعات هر روزه و هرشبه در مقابل دفتر حفاظت از منافع مصر در تهران، اعتراضات و راهپیمایی های در شهر های مختلف، حضور چندین روزه دانشجویان در فرودگاه امام خمینی( ره) تهران برای اعزام به لبنان و از آنجا به غزه، راهپیمایی های عظیم و تاریخی در تهران و شهرستان ها و محکومیت شدید اسرائیل، اعتراضات شدید و خارج از کنترل در کشورهایی از جمله پاکستان و دیگر کشورها، اخراج سفیر اسرائیل از چند کشور از جمله ونزوئلا، ثبت نام هزاران نفر از مردم ایران در سایتی که توسط جریان دانشجویی راه اندازی شده بود و ...
همه این اتفاقات یک پایان داشت، پایانی که با ورود و خط شکنی تاریخی رهبر انقلاب رقم خورد و آن شکست حقیرانه رژیم صهیونیستی از جبهه مقاومت بود! شکستی که سران این رژیم منحوس فکرش را هم نمیکردند و تا این اواخر کابوس هرشبه این خوک های خونخوار شده بود.
اما این اتفافات یک آغازی هم داشت. آغازی که نشانی از بصیرت و وقت شناسی ار برسینه جریان دانشجویی انقلابی ایران نشاند.
حماسه اینگونه شروع شد که تجمع اعتراض آمیز تشکل های دانشجویی مقابل دفتر سازمان ملل متحد در تهران انجام شد. بلافاصله پس از این تجمع بود که پیام تاریخی رهبری انقلاب در حمایت از غزه صادر دش و تاثیری جهانی گذاشت.
بلافاصله و بدون فوت حتی نیم ساعت، مسئولین وقت تشکل های دانشجویی تصمیم گرفتند به تجمعات و اعتراضات ادامه دهند و این تصمیم عملیاتی شد.جامعه اسلامی دانشجویان، بسیج دانشجویی، جنبش عدالت خواه دانشجویی، انجمن اسلامی دانشجویان مستقل، دفتر تحکیم وحدت و دیگر تشکل های پایتخت کمر همت بستند و هر کدام به شکلی و البته در یک راستا عملیات کردند.
جنبش عدالت خواه دانشجویی با به کار بردن یک خلاقیت و پشتکاری ستودنی، سنگر خود را در فرودگاه امام خمینی ( ره) بنا نهاد و با حضور چندین روزه نیروهایش در فرودگاه خواستار اعزام به غزه و نبرد با کفتارهای رژیم غاصب شد.
دفتر تحکیم وحدت مسئولیت پویاسازی فضای مجازی را بر عهده گرفت و با راه اندازی سایتی از داوطلبین مردمی برای اعزام به غزه و همچنین طراحی پوسترهای مربوطه اقدام کرد و همزمان هماهنگی خوبی برای ورود نیروهایش به تجمعات دانشجویی به عمل آورد.
تلاش جامعه اسلامی دانشجویان در برقراری ارتباط رودررو با سفیران کشورهایی که موضع محکمی در رابطه با وحشی گیری های رژیم صهیونیستی اتخاذ کرده بودند، هم ابتکار جالب و دلنشین آن روزها بود.
انجمن اسلامی دانشجویان مستقل، جامعه اسلامی دانشجویان و خصوصا بسیج دانشجویی مسئولیت برگزاری تجمعات و راهپیمایی های عظیمی را بر عهده گرفته بودن و ورود به حواشی و جزئیات اتفاقاتی که در هر شب یا روز در این مورد رخ می داد نیاز به بحثی جداگانه دارد.
خلاصه: با بیداری دانشجویان انقلابی ایران و اثرگذاری مثال زدنی بر کشورهای مسلمان و غیر مسلمان دیگر موجی از اعتراضات ضد صهیونیستی جهان را فراگرفت. در ذهن نگارنده برای همیشه ثبت است که در اوج اعتراضات تشکل های دانشجویی بودیم که پیامی ساده انگیزه ما چند برابر کرد. مضمون پیام که از فعالان اجتماعی برخی کشورها از جمله پاکستان به ما رسید اینگونه بود:«هر موقع که شما دانشجویان در ایران حرکتی برای دفاع از غزه انجام می دهید، ما هم در کشورمان انگیزه بیشتری برای برگزاری تجمعات و اعتراضات شدیدتر پیدا می‌کنیم!»
اما قصد نگارنده بیان خاطرات آن روزهای جریان دانشجویی نیست، بلکه انتقال دغدغه ایست و شاید جسارتا گوشزدی به دوستان و همکیشانش در جریان دانشجویی است که هم اکنون سکاندار تشکل های دانشجویی هستند.
جریان دانشجویی اگر وظیفه جلوداری و تبیین خطوط اصلی از فرعی و بیان روشن آرمان ها و عمل بموقع در بزنگاه های تاریخ انقلاب را بر دوش خود ببیند، اینگونه به خواب عمیق تابستانی فرو نمی رود! تا جهان شاهد سلاخی کودکان مسلمان غزه باشد!
حساسیت جریان دانشجویی این مهم را یادآوری میکند که چنانچه جای جای جهان پر از اتفافت مهم و عظیم شود، باز هم بصیرت دانشجویان انقلابی ایران می تواند به هر موضوع به اندازه اهمیتش واکنش درخور نشان دهد. حال چه شده است که جریان دانشجویی وظیفه خود را در قبال فلسطین در بحبوحه جنگ عراق، سوریه، مذاکرات هسته ای، اتفاقات سیاسی داخلی و ... فراموش کرده است؟!
چه اتفاقی افتاده است که آن آرمان خواهی دانشجویی که هیچ دیوار و سدی را برای رسیدن به اهداف و آرمان های واقعی، انقلابی و اسلامی خود به رسمیت نمی شناخت، اینچنین در برابر تعطیلی دانشگاه ها و نبود دانشجویانش تسلیم شده است.
رمضان ما با رمضان مسلمانان غزه و عراق و سوریه مگر متفاوت است که گویا در جهانی دیگر زیست می کنیم و به دادن یک بیانیه و آوردن چند اسم و دفتر دانشگاهی برای حمایت از غزه اکتفا می کنیم؟
پس کو آن چشم بیدار جامعه؟ آن جلودار روشنگری ها و خط شکن مشکلات که سال ها از آن دم می زدیم و ادعا میکردیم که سربازیم و ....
درد دل بس زیاد است و لیک مجال کم ...
و امید که عزیزان فعال در جریان دانشجویی دغده های حقیر را به گوش عنایت دریافت کنند و نیتش را خیرخواهی بدانند...
منبع: رجانیوز
تعداد نظرات: ۱
ارسال نظرات
وقتی اکثر این جنبش ها دست افراد منفعلی افتاده که جز چه کنم چه کنم هیچ ابتکاری ندارند دیگر نمیشود انتظار دفاع وپویایی داشت.متاسفم.