به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»، مصطفی لعل شاطری: از پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله) روایت شده است: هر کس تسبیح گفتن او و به عظمت یاد کردن او از خداوند فراوان شود و خوراک و آشامیدن و خفتنش اندک گردد، فرشتگانْ مشتاق او مى شوند.(1)
مولای متقیان امام علی (علیه السلام) در نهج البلاغه، خطبه متقین یکی از اوصاف متقین را کم خوری معرفی می نماید. اما به راستی در پس پرخوری چه آثاری نهفته است که کم خوری یکی از آثار مومنین بیان شده است؟ پس جالب است بدانید که این عمل دارای آثار فراوان دنیوی و اخروی می باشد به نحوی که این امر در گفتار ائمه اطهار (علیه السلام) بسیار مورد تاکید واقع شده است، چنانچه در این باره از حضرت محمد (صلى الله علیه و آله) روایت شده است که ایشان بیان داشته اند: اُمُّ جَمیعِ الأَدوِیَةِ قِلَّةُ الأَکلِ؛ مادر همه داروها، کم خورى است(2) و نیز می فرمایند: هر کس، از این خرسند مى شود که خویش را از ابلیس برهاند، باید گوشت و چربىِ خود را با کم خورى، آب کند؛ چرا که از کم خوری، حضور فرشتگان و فراوان اندیشیدن در آنچه نزد خداوند عز و جل است، حاصل مى آید(3) و در جایی دیگر بیان می دارند: هر کس خوراکش اندک باشد، تنش سلامت و دلش صفا مى یابد و هر کس خوراکش فراوان باشد، تنَش بیمار و دلش سخت مى گردد.(4)
علاوه بر این از امیرالمومنین امام على (علیه السلام) نقل شده است: قِلَّةُ الغِذاءِ أکرَمُ لِلنَّفسِ، وأدوَمُ لِلصِّحَّةِ؛ کم خورى، مایه گرامى داشتن بیشترِ خویش است و سلامت را بیشتر استمرار مى بخشد(5) و از لقمان حکیم روایت شده است که اگر خوراک انسانْ اندک باشد، زیاد زنده مى ماند.(6)
همچنین امام رضا (علیه السلام) در بیانی گهر بار فرموده اند: بدن، به مانندِ زمین پاک و آماده براى زراعت است که اگر در آبادانى و آبْدهى بِدان، مراقبت شود به گونه اى که آب، نه فراوان تر از نیاز بدان برسد تا آن را غرق کند و نه از اندازه کمتر باشد تا آن را به تشنگى گرفتار سازد، آبادانى اش استمرار مى یابد و خرّمى اش فزونى مى گیرد و کِشتش بالندگى و برکت مى یابد؛ امّا اگر از آن غفلت شود، به تباهى مى گراید و علف هرز در آن مى روید. پس بدن، چنین حکایتى را دارد و تدبیر آن در خوراک و نوشیدنی ها، چنین است. پس اگر در میزان خوراک تدبیر شود، بدن سامان و سلامتی مى یابد و عافیت در آن ریشه مى گستراند. پس بنگر که چه چیز با تو و با معده ات سازگار است و تنت با چه چیز نیرو مى گیرد و همان را براى خویش مقرّر بدار و خوراک خود گیر ( و در خوردن آن زیاده روی ننما).(7)(8)
منابع:
1- ورّام بن أبی فراس. تنبیه الخواطر ونزهة النواظر، ج2: 116.
2- مشکینی أردبیلی. المواعظ العددیّة: 213.
3- دیلمی همدانی. الفردوس بمأثور الخطاب: ج3؛ 536.
4- علامه مجلسی. بحار الأنوار، ج 66 : 338.
5- واسطی. عیون الحکم والمواعظ: 437.
6- مشکینی أردبیلی. المواعظ العددیّة: 71.
7- طبّ إمام رضا (علیه السلام): 13.
8- محمّدى رى شهرى. دانشنامه احادیث پزشکی، ج2 :11.
منبع: قدس آنلاین
ارسال نظرات