به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»، از نظر ویژگی بافتی، دو نوع ماست «قالبی» و «ماست همزده» وجود دارد. در تولید ماست قالبی، مراحل ژل‌بندی و متعاقب آن سردکردن در ظروف بسته بندی انجام می‌شود و بافت ماست، شکل ظرف را به خود میگیرد؛ به‌طوری که اگر بخواهید با قاشق مقداری از آن را بردارید، توده ای ژل‌مانند وارد قاشق می‌شود.
ماست قالبی از نظر بافت‌شناختی، برخلاف ماست همزده ساختار ژل‌مانند دارد اما در تولید ماست همزده، ابتدا مراحل تخمیر و همزنی ژل در مخزن تخمیر انجام و سپس وارد مرحله بسته بندی می‌شود.
مهم‌ترین ویژگی ماست قالبی، «سفتی» و ویژگی ماست همزده «گرانروی» بافت آن است. به محصولاتی که جریان ناروانی دارند و به راحتی جریان پیدا نمی‌کنند، «گرانرو» می‌گویند و برخلاف تصور عام، سفت یا شل‌بودن بافت ماست الزاما به دلیل غلظت آن نیست، زیرا ممکن است ماستی غلظت کمی داشته باشد اما میزان «گرانروی» آن بالا باشد.
گرانرو بودن ماست به چند عامل بستگی دارد: فرایند تولید (بدون اینکه ماده خاصی به آن اضافه شود)، درصد چربی (عامل مهمی در گرانرو بودن ماست است)، درصد ماده خشک شیری، درصد و نوع استارترها یا میکروبهای به کار رفته در تهیه ماست و افزودن پایدارکننده (افزودنی). بنابراین، گرانرو بودن بافت ماست الزاما به معنای افزودن ماده خاصی نیست و ممکن است بافت ماست در اثر فرایند تولید (درصد چربی و ماده خشک بالا) یا افزودن پایدارکننده سفت شده باشد.
پایدارکنندهها (افزودنی‌های صمغی) پروتئینی یا کربوهیدراتی هستند که اگر به ماست اضافه شوند، باعث سفت تر شدن آن می‌شوند. البته این مواد باید براساس استاندارد ملی فقط به ماست‌های همزده، آن هم به مقدار مشخص، اضافه شوند. افزودنی‌های صمغی که به ماست اضافه می‌شوند، کالری ندارند و غلظتشان کم است، اما از آنجا که ماست با درصدهای چربی مختلف در بازار موجود است، بیشتر ماست‌های موجود پرچربند (4.5 تا 5 درصد) و در واقع ماهیت چرب بودن طوری است که بافت ماست سفت‌تر می‌شود، در نتیجه کالری آن قطعا افزایش خواهد یافت.
البته ماستی خوب است که بدون استفاده از افزودنی و با روشهای دیگر در فرایند تولید بتوان آن را «گرانرو» کرد. علاوه بر این، براساس استاندارد بهداشت موادغذایی، اگر پایدارکننده به ماست افزوده شده باشد، باید حتما روی بسته بندی آن قید شود.
منبع: سیمرغ
ارسال نظرات