به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»، در این مورد «میمون بن شیبان»- که از علاقمندان «عثمان» بود- آورده است که:
در سفرى، ما به همراه على علیه السّلام بودیم که به سرزمین کربلا رسیدیم. هنگامى که به آنجا رسیدیم، آن حضرت بر تل خاکى نشست و فرمود:
«یقتل فی هذا الموضع شهداء الا شهداء.»
در این سرزمین برترین شهیدان سر بر بستر شهادت مى گذارند.
در همان نقطه اى که آن حضرت با بیان این جمله از آینده خبر داد، استخوان حیوانى افتاده بود؛ من به غلام خویش گفتم: این استخوان را برگیر و در آنجایى که امیر مؤمنان نشسته است، پس از برخاستن او به عنوان نشانه نصب کن.
او چنین کرد و ما از آنجا گذشتیم و رفتیم، روزگارى از آن جریان گذشته بود که سالار شایستگان در پهن دشت نینوا به شهادت رسید و من به همراه غلام خویش به آنجا رفتم و با شگفتى بسیار دیدم آرى پیکر مقدس حسین علیه السّلام در همان نقطه اى که آن روز امیر مؤمنان پیشگویى فرمود و ما علامت گذاشتیم بر خاک افتاده و پیکرهاى به خون خفته یارانش بر گرد آن حضرت بر روى خاک شهادتگاه پراکنده اند.
«ابو عباس حمیرى» آورده است که: مردى از «عبد القیس» که برادرش در اردوگاه حسین علیه السّلام بود و به افتخار شهادت نایل آمد، چنین مى گفت:
یا فرو قومى فاندبى خیر البریة فی القبور و ابکى الشهید بعبرة من فیض دمع ذى درور هان اى «فرو»! برخیز و بر بهترینهاى روزگاران ناله سر ده، و بر پیشواى آزادگى از دیدگان براى همیشه سیلاب اشک روان ساز. بر حسین عزیز از پرده دل ناله و شیون سر ده، چرا که حرامیان خون پیشواى معصوم امت را در ماه حرام بر زمین ریختند.
پی نوشت:در سوگ امیر آزادى ( ترجمه مثیر الأحزان )، ص۲۷۹ .
منبع:افکار
ارسال نظرات