به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، در این تهران درندشت دیگر هرچه بگویند باور می‌کنیم حتی اگر آن چیز به اندازه سبز شدن هویج بالای درخت تبریزی عجیب باشد. زمانی که متروی تهران ساخته شد و بعد از اندک مدتی، ترس مردم از آوار شدن سقف‌های بتنی آن بر سرشان و بعد هم مردن در دالان‌های تو در توی آن ریخت و هجوم جمعیت به آن آغاز شد، معلوم بود که این تکه زیرزمینی سیستم حمل و نقل هم مثل بیشتر پدیده‌های روی زمین، چیزی به سر دارد.
اولینش شلوغی سرسام آور مترو بود که راه نفس را بند می آورد و دومینش مرگ هایی که خواسته و ناخواسته روی ریل های قطار اتفاق افتاد و هنوز می افتد و سومین آن همین بازار بی تعطیلی زیرزمینی که دستفروش های ریز و درشت آن را می گردانند.
نمی خواهم بحث نخ نمای دستفروشی در مترو را بار دیگر باز کنم بلکه مقصودم اشاره به گفته های اقبال شاکری، رییس کمیته عمران شورای شهر تهران است که بوی تازگی می دهد.
او ردپای گروه هایی را یافته که نیروهایی اجیر شده دارند و کارشان دستفروشی است، یعنی آنها رئیس اند و اینها فرمانبردار، پاتوقشان هم خطوط پرجمعیت تر و طولانی تر متروست که بازاری عریض و طویل و البته پردرآمد است.
این سرشبکه ها در ازای این اجیر کردن و حتما محافظت کردن از دستفروشان در مقابل مامورها و خطرات احتمالی، پول می گیرند که به گفته شاکری تا هفت میلیون تومان هم می رسد. او البته اسم این پول درشت را گذاشته سرقفلی که درست هم هست و مبلغی است برای قبضه خط خاصی در مترو و راه ندادن به آدم های تازه وارد.
البته شاکری تائید نمی کند که همه دستفروش ها عضو این باند ها باشند، ولی حتی اگر نیمی از آنها نیز این طور غیرقانونی ساماندهی شده باشند و کیسه ای باشند برای به سود رسیدن عده ای یعنی که کار از دست مسئولان خارج شده و به دست دیگران افتاده است. این که گفتم از اول معلوم بود این متروی شلوغ چیزی به سر خواهد داشت همین مطلب است.
قطار زیرزمینی پایتخت حالا شده جایی مثل خطوط خودساخته مسافربرها که در آن عده ای رئیس اند و باجگیر و عده ای فرمانبردار، یا مثل دستفروشی های میوه و تره بار که ضعیف ترها باید سرقفلی بدهند یا مثل محله پشت شهرداری که باید باج بدهی تا بمانی.
منبع: جام جم
ارسال نظرات