به گزارش خبرنگار علمی «خبرگزاری دانشجو»، صحبت از حریم خصوصی در دنیای دیجیتال و اقدامات گسترده برخی دولت‌ها برای جاسوسی ارتباطات دیجیتال که به میان می‌آید٬ حتی در زمانه‌ای که ادوارد اسنودن جزئیات شوکه‌کننده‌ای درباره این ماجراها منتشر کرده٬ تصور بسیاری از کاربران این است که: اگر چیزی برای پنهان کردن ندارید٬ نباید هراسی از رهگیری و تجسس داشته باشید٬ چون مجرم نیستی و کسی کاری به کارت نخواهد داشت.
استدلالی که گرچه در نگاه اول ممکن است قانع‌کننده به نظر برسد٬ اما ضعف‌های آشکاری دارد که ناشی از نادیده گرفتن جزئیاتی مهم از دنیای ارتباطات و تحولات زمانه است. سازمان عفو بین‌الملل از مخاطبانش درباره این استدلال نظرخواهی کرده و چکیده‌ای از تاثیرگذارترین استدلال‌های آنها را در قالب مقاله‌ای منتشر کرده است.
در این مطلب می‌توانید ۷ استدلال مهم کاربران در برابر این استدلال فراگیر اما نادرست دیگر کاربران را بخوانید تا بتوانید با آگاهی و تسلط بیشتری به جوانب موضوع بنگرید.
۱. امروز همه ارتباطات ما رصد می‌شود بدون این‌که هیچ شک موجهی نسبت به کاری که می‌کنیم وجود داشته باشد. دولت‌های مانند انگلستان و امریکا همه ما را مظنون و مجرم بالقوه می‌پندارند و همه جزئیات زندگی‌مان را زیر نظر دارند٬ در حالی که ما امکانات حقوقی بسیار اندکی برای کنترل فعالیت آنها در اختیار داریم.
۲. شاید فکر کنید به حریم خصوصی اهمیت چندانی نمی‌دهید٬ اما واقعیت این است که در بسیاری از موارد ناخواسته حریم خصوصی را تضمین‌شده می‌خواهید. همه ما هر روز در خانه‌هایمان کارهایی می‌کنیم که از انجام دادن‌شان در برابر دیگران می‌پرهیزیم.
۳. خواست احترام به حریم خصوصی لزوما به این معنی نیست که ما چیزی برای پنهان کردن دارم.
جاسوسی گسترده و فراگیر روی ارتباطات دیجیتال شهروندان٬ تهاجمی بی‌سابقه از سوی برخی دولت‌های مدعی حقوق بشر به حریم شهروندان است.
در هیچ برهه‌ای از تاریخ ما با دادن چنین حقی به دولت‌ها موافقت نکرده‌ایم؛ که بتوانند همه ما را زیر نظر بگیرند تا امنیت‌مان را تامین کنند. تصور کنید که از فردا به ما بگویند می‌خواهند در اتاق نشیمن‌مان دوربین نصب کنند٬ یا زیر میزهای همه کافی‌شاپ‌ها میکروفن بگذارند تا مطمئن شوند که می‌توانند جرم را کشف و مجرمان را از این طریق پیدا کنند.
این دقیقا معادل همان کاری است که دولت‌های متجاوز مانند امریکا دارند در دنیای آنلاین می‌کنند. این تعدی فاحشی از سوی ارباب قدرت است و ما هر بار با گفتن «چیزی برای پنهان کردن ندارم» بر آن مهر تایید می‌زنیم. شاید بهتر است به جای آن بگوییم: «من چیزی برای پنهان کردن ندارم٬ اما زندگی خصوصی من هیچ ارتباطی به شما ندارد.»
۴. حریم خصوصی حقی است که تا وقتی از ما سلب نشود و از دست ندهیم اهمیت‌اش را درک نمی‌کنیم. در طول تاریخ بارها از اطلاعات ظاهرا بی‌اهمیت درباره افراد بعدها در لحظات حساس علیه‌شان استفاده شده و زندگی‌شان را بر باد داده است.
۵. شواهد نشان می‌دهد که شما وقتی می‌دانید تحت نظرید رفتارتان تغییر می‌کند. چنانچه از الگوها و شیوه‌های رایج در دنیای اینترنت آگاهی بیشتری پیدا کنیم، قطعا در دنیای آنلاین محتاطانه‌تر عمل خواهیم کرد.
چه بسا از بیان کردن چیزهایی که گمان کنیم جنجال‌برانگیز هستند، بپرهیزیم و تن به خودسانسوری دهیم که مبادا برداشت نادرستی از گفته‌هایمان شود.
ارسال نظرات