به گزارش گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»، مهدی کریمیان در دلنوشته خود برای ۱۷۵ شهید غواص که در اختیار خبرگزاری نسیم قرار داده آورده است:
براى من که از جنوب می‌آیم و هنوز هم بعد از گذشت ۳۰ سال بوى هیچ عطرى جاى بوى خمپاره را نگرفته، دوستان و پدرانى که هرگز بر نگشتند تا پدران فرتوت و پسران قد کشیده خود را ببینند چیزه تازه‌اى نیست. بازگشت، رجعت و دیدار بعد از سال‌ها غربت یا شاید هم قربت ،قرابت با یار با دوست که هر چه داریم از اوست....
اما این بار قضیه فرق مى‌کرد. جوانانى از جنس بلور با دست‌هاى بسته به شکل قنوت و با تمام خلوص براى من و توى جاه دوست بعنوان خط شکون وبراى حفظ ناموس. تشییع می‌کنیم، درود مى‌فرستیم، به خاک مى‌سپاریم و صد البته به یاد مى‌سپاریم شجاعت و دلباختگى، ایثار و فداکارى و هزاران صفت نیکوى دگر که در قلم نمى‌گنجد. ساده نگذریم، ساده نیندیشیم، سرسرى نگیریم، درس بگیریم، درس زندگى؛ نه حتى الزاما براى آن دنیا. حتى در این دنیا چه بسا هستند در اطراف خودمان زندگانِ دست بسته‌اى که اتفاقا دست و پا بسته‌اند و تا فروش اعضاء بدن خود هم پیش مى‌روند! پس اگر انها را درک نکردیم، چون قطعا در آن حد و اندازه نیستیم،حداقل این‌ها را در این دنیا درک کنیم. شاید آنها ما را در ان دنیا شفاعت کنند؛ امین یا رب العالمین.