به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، پرنده پر نمی‌زد؛ انگار نه انگار روز مهمی برای فوتبال ایران است. از سه راه دهکده که به سمت ورزشگاه آزادی می‌پیچیم، اثری از تماشاگران نمی‌بینیم. برخلاف بازی‌های حساس که ترافیک راه‌های منتهی به ورزشگاه، آدم را کلافه می‌کرد، دیروز تا دم در ورزشگاه بدون نیش ترمز آمدیم و تنها تعدادی تماشاگر اطراف در اصلی ورزشگاه حضور داشتند.
جو بیرون استادیوم نشان می‌داد که داخل ورزشگاه هم خبری نیست. بازار تخمه، پرچم و کلاه‌هایی که به رنگ پرچم تولید شده بود، حسابی کساد بود و دستفروش‌ها هم حتی رکب خورده بودند. آنها تصور می‌کردند که لااقل از این مسابقه استقبال خوبی به عمل می‌آید. به هرحال حریف ایران تیم ژاپنی بود که با تعدادی بازیکن شاغل در تیم‌های خوب اروپایی مثل میلان، دورتموند و... آماده این مسابقه شده بود و انتظار می‌رفت بعد از مدت‌ها، یک فوتبال خوب در ورزشگاه آزادی شاهد باشیم اما غیبت عجیب تماشاگران تأثیر زیادی روی این مسابقه گذاشته بود.
حتی خبرنگاران ژاپنی هم با حیرت از ما سوال می‌کردند که چرا ورزشگاه خالی است و تماشاگران ایرانی از مسابقه استقبال خوبی نکرده‌اند. تعدادی از آنها که خاطرات بازی ایران – ژاپن در ورزشگاه آزادی را به خاطر دارند، از روزی می‌گفتند که ورزشگاه آزادی جای سوزن انداختن نبود و ایران – ژاپن در جوی فوق‌العاده برگزار شد.
اگرچه ژاپنی‌ها آن مسابقه را 2- یک به تیم برانکو در مقدماتی جام جهانی 2006 واگذار کردند اما احساسی را که در آن جو داغ و پرهیجان تجربه کرده بودند برایشان جالب بود و این بار هم تصور می‌کردند که شاهد چنین فضایی باشند.
سکوهای خالی بد جوری توی ذوق می‌زد و بی‌شک بازیکنان هم در این فضا آنچنان هیجانی نمی‌شدند. خالی بودن ورزشگاه می‌تواند دلایل متفاوتی داشته باشد. یکی از این دلایل بی‌شک خالی شدن تیم ملی از ستاره‌ها است. البته عده‌ای هم موضوع را به قیمت بلیت و اوضاع اقتصادی مردم ربط می‌دهند. خلاصه هر چه هست، این تماشاگران خیلی برای به ورزشگاه آمدن رغبت نشان نمی‌دهند.
یکی از خبرنگاران ژاپنی که برای بازی افغانستان – ژاپن هم به تهران آمده بود نکته جالبی می‌گفت: «با اینکه افغانستان در کشور خود میزبان نبود و مجبور بود در تهران بازی کند اما تماشاگران بیشتری داشت.» ما هم مجبور بودیم هزار و یک توجیه برای غیبت علاقه‌مندان به فوتبال بیاوریم اما خودمان که می‌دانیم همه اینها توجیه است و وسط هفته بودن بازی و ساعت آن نمی‌تواند دلیل خالی بودن سکوها باشد.
واقعا دیروز تیم ملی برای چه کسی بازی می‌کرد؟ آیا واقعا این مسابقه برای مردم مهم بود؟ وقتی در بازی ایران – ژاپن تعداد اندکی به ورزشگاه می‌آیند، برای بازی‌هایی که مقابل تیم‌های درجه 3 و 4 ترتیب داده می‌شود احتمالا باید در آرزوی همین تماشاگران باشیم. کار به اینجا رسیده که کی‌روش از مردم می‌خواهد لااقل 50 هزار نفر به ورزشگاه بیایند در حالی که روزگاری نه چندان دور به کمتر از 120 هزار نفر راضی نمی‌شدیم و حتی روی پروژکتورها هم جای نشستن نبود. تکرار آن روزها حالا آرزو شده. بر ما چه گذشته است؟
منبع: ایران ورزشی