به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری دانشجو، خوش‌بین‌ترین اصلاح‌طلب پایتخت هم فکرش را نمی‌کرد که لیست امید تهران بتواند در انتخابات 7 اسفند، تمام 30 کرسی را مال خود کند. پس از این اتفاق بود که چپ‌ها برای تشکیل فراکسیون اصلاح‌طلبان در مجلس آینده به شوق و ذوق افتادند. آنقدر اشتیاق داشتند که تشکیل آن با نام امید را به اواخر فروردین و اوایل اردیبهشت (قبل از برگزاری دور دوم انتخابات)، وعده دادند.
پس از آن بود که موضوع ریاست این فراکسیون مطرح شد. اصلاح‌طلبان از نفر اول لیست تهران یعنی محمدرضا عارف به عنوان گزینه متبوع خود یاد کردند.
در این بین، تشکیل ائتلاف امید میان سه سلیقه متفاوت اصلاح‌طلبی، اعتدالگرایی و اصولگرایی در قبل از انتخابات، وجود تنازع و اختلاف سلیقه پیرامون ریاست فراکسیون امید را به امری بدیهی تبدیل کرده است. به عنوان نمونه صداهایی از تلاش برخی اعضای شناخته‌شده اصلاح‌طلب عضو لیست امید برای ریاست فراکسیون امید به گوش می‌رسد. مصطفی کواکبیان از جمله این افراد است.
البته سودای ریاست این فراکسیون، به جمع لیست امیدی‌ها محدود نمی‌شود بلکه اصلاح‌طلبانی مانند محمدرضا تابش نماینده اصلاح‌طلب مجلس نهم نیز این رویا را در سر دارند. برگزاری نشست هم‌اندیشی منتخبان تهران در مجلس دهم با تابش این ادعا را قوت بخشیده است. هرچند بهروز نعمتی از چهره‌های اصولگرای حاضر در لیست امید گفت که درخصوص ترکیب هیئت‌رئیسه و فراکسیون‌ها بحثی در این دیدار نشده است لیکن نمی‌توان رقابت درون تشکیلاتی برای اخذ ریاست فراکسیون امید میان اصلاح‌طلبان را نادیده گرفت.
ردای ریاست فراکسیون امید برای هر کسی که دوخته می‌شود، آن فرد را به نوعی تبدیل به "سَر" جریان اصلاح‌طلب در مجلس دهم می‌کند و همه چپ‌ها بایستی با پیروی از او حرکات‌شان را تنظیم کنند. البته آنچه برای اصلاح‌طلبان از موضوع ریاست فراکسیون امید، مهم‌تر به نظر می‌رسد، مساله ریاست مجلس است. اصلاحاتی‌ها باید ببینند که از میان گزینه‌های لاریجانی و عارف، کدامیک فضای بهتری را برای مانور فراکسیون متبوع‌شان ایجاد می‌کند.
توجه به این مهم، شاید وسواس اصلاح‌طلبان پیرامون اینکه چه کسی و با چه متر و معیاری رئیس فراکسیون می‌شود را به محاق نادیدگی ببرد.