به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری دانشجو، فرهاد نظری ــ مدیرکل دفتر ثبت آثار و حفظ و احیای میراث معنوی و طبیعی اظهار داشت: ردپای حیوانات عظیم الجثه درون طبقات سنگی ارتفاعات منطقه یادشده به‌صورت حفره‌های بیضی‌شکل قابل مشاهده است که این ردپاها تداعی کننده عبور این جانوران بر روی لایه‌های نازکی از رسوبات آن دوران است.
نظری افزود: بر اساس تحقیقات صورت گرفته واضح‌ترین ردپاها بر روی لایه سوم شناسایی شده است. با توجه به اینکه از نمایان شدن لایه موسوم زمان زیادی نمی‌گذرد از این رو جای پاها کاملاً سالم و بدون فرسایش حفظ شده است.
به گزارش معاونت میراث فرهنگی کشور این آثار نخستین بار در سال 1376 در بررسی‌های باستان شناسی و سپس در سال 1377 توسط اساتید زمین شناسی از دانشگاه‌های برجند و مشهد، سازمان زمین شناسی کشور و دانشمندان آمریکایی و کانادایی مورد بررسی قرار گرفت.
بر اساس مطالعات جامع صورت گرفته در سال 2000 میلادی این ردپاها به پری‌سوداکتیل‌ها که از پستانداران بزرگ دوره آئوسن (30 تا 50 میلیون سال قبل) بوده نسبت دادند.
بنا به گزارش پرونده ثبت تعداد ردپاهای شناسایی شده 46 عدد است که ردپای شماره 35 در ابعاد 40 در 30 سانتی‌متر بزرگترین و شماره 24 با طول 25 در 6 سانتی‌متر کوچکترین ردپا در ناحیه مورد مطالعه بوده است.
با توجه به شواهد و ارتباط نزدیک ردپاهای موجود از منطقه با ردپای پستانداران مشابه در اواخر دوره پالئوسن تا اواخر ائوسن در نقاط مختلف دنیا می‌توان این آثار را به راسته علفخواران منقرض شده به‌نام‌های پانتودونتها و دتیوسراتاها نسبت داد.
ارسال نظرات