جایگزینی تکنولوژی ایرانی به جای فناوری آلمان/ یک بنر «موفق باشید» هم برایمان نزدند!

اخبار دانشگاهی را از «کانال اخبار دانشگاهی SNN.ir» دنبال کنید

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ جمعی از دانشجویان نخبه دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری توانستند در مسابقه ترمودینامیک دانشگاه فنی مونیخ رتبه دوم را کسب کنند؛ این در حالی است که این دانشجویان بدون کمک و معرفی وزارت علوم و تنها وتنها به همت خودشان در این مسابقه شرکت کردند و برای ایران افتخار آفریدند.

در ادامه گفتگوی ما را با راهب ماهفروزی، یکی از اعضای این تیم می خوانید:

در مورد روند برگزاری مسابقه توضیح دهید؟

هر دو سال یکبار، موسسه ترمودینامیک دانشگاه فنی مونیخ که به  اختصار تی یو ام نامیده می شود، یک مسابقه مهندسی برگزار می کند. این مسابقه یک چالش بین المللی برای ایجاد تحرک در فضای دانشگاهی است که ببینند بقیه درباره چه ایده هایی کار می کنند و این چالش هر دو سال یک بار برگزار می شود. امسال چهارمین دوره برگزاری آن بود.

روند مسابقه به این صورت است که پس از تبلیغات مسابقه، در مرحله اول هر کسی از هر جای دنیا طرحی دارد، ثبت نام می کند و پس از ثبت نام و ارسال طرح ها برای tum، داوران این موسسه بر اساس امتیاز طرح ها را داوری می کنند و تیم های راه یافته به مرحله نهایی که مرحله ساخت و مسابقه است، مشخص می شوند.

امسال ۱۲ تیم از سراسر دنیا به مرحله دوم این مسابقات که ۱۷ و ۱۸ جون (اواخر خرداد ماه) برگزار شد، راه یافتند. تیم ما با نام علوی دومین امتیاز راه یابی به مرحله نهایی را کسب کرد و امتیاز اول را تیم خود دانشگاه مونیخ به دست آورد.

چگونه از برگزاری مسابقه مطلع شدید؟

اول دسامبر ۲۰۱۵ آخرین روز پذیرفته شدن طرح ها برای شرکت در مسابقه امسال تعیین شد و ما ۵ روز قبل از رسیدن به اول دسامبر، تبلیغات موسسه را دیدیم و سه روزه طرح را نوشته و ارسال کردیم.

البته ما روی طرحی در دانشگاه کار می کردیم و در فاصله چند روز مانده به مسابقات، تبلیغات مسابقه را دیدیم و با ایجاد تغییراتی روی طرح‌مان، طرح شیرین سازی آب شور را با فناوری جدیدی برای داوری اولیه فرستادیم و دومین امتیاز راه یابی به مسابقات را بدست آوردیم.

فناوری که ما کار کردیم، دو رکن اساسی دارد و منبع انرژی آن تجدید پذیر است که از صفحه های خورشیدی تامین می شود. ایران کشوری است که بسیار از نظر تابش نور خورشید در موقعیت خوبی است. مسئله اساسی بعدی این بود که چه طور آب را شیرین کنیم؛ اهمیت این ایده در آن است که ما در دنیا در جایی قرار گرفتیم که آب شیرین و آشامیدنی  و شیرین سازی آب شور مهمترین موضوع است، تجارت آب در منطقه ما به یک چالش بزرگ تبدیل می شود، ما جایی در دنیا هستیم که هر لحظه بی آبی ما را تهدید می کند.

مسئله اساسی این است که؛ فناوری هایی که استفاده می شود مثلا انرژی هسته ای برای تامین انرژی مصرف می شود و به مراتب برای تغییر فاز آب شور، جدا کردن نمک از آب یا آب شور مصرف انرژی بیشتری انجام می دهند.

مسابقه سه قسمت داشت و مرحله نهایی آن دو روزه برگزار شد و بخش اصلی در مرحله نهایی رقابت روی سبک های شیرین سازی آب شور بود.

در این مرحله ما باید دستگاه را می بردیم و همان جا دوباره دستگاه ساخته می شد تا بعد از ۲۴ ساعت مورد آزمایش قرار گیرد و تقریبا هم کار بسیار فشرده و سختی بود. این مرحله چالش بسیار سنگینی بود و ۶ عنصر برای ارزیابی داشت. ُدستگاه را قبلا ساخته و طراحی کرده بودیم و حالا باید دوباره آن را مونتاژ می کردیم.

بخش دوم مرحله نهایی مسابقه واتر چلنج یا چالش بطری آب بود؛ به این صورت که بطری آبی را همراه با یک بادکنک برای همه تیم ها فرستاده بودند و بطری تیمی که بیشترین مسافت را پخش می کرد و بهترین عکسی که با بطری و بادکنک گرفته می شد، جایزه می برد. تیم ما در این قسمت هم مشترکا با یک تیم دیگر مقام دوم را کسب کرد.

جایگزینی تکنولوژی ایرانی به جای فناوری آلمان

مسابقه یک بخش دیگری هم به نام دانشمندان جوان داشت؛ در ین بخش به شرکت کنندگان فرصتی داده می شد تا در یک سالن کنفرانس کار خودشان را پیرامون شیرین سازی آب شور ارئه دهند. در این بخش ما با فناوری جدیدمان توانستیم راندمان را بالا ببریم و با ارائه این فناوری زلزله ای در سالن  به پا کردیم.  اساتید دانشگاه کمتر می خواستند سخن ما را  بپذیرند و نمی توانستند بپذیرند که جوانان مسلمان ایرانی و بچه بسیجی با ریش و یقه بسته بروند آلمان و اول شوند و بخاطر همین تیمی که بعد از ما قرار داشت را، اول اعلام کردند.

جالب این بود که در مرحله نهایی مسابقات، داوران آلمانی آنقدر از طرح ما خوششان آمد که پیشنهاد دادند فناوری خودشان را با فناوری ما جایگزین کنند.

تیم های راه یافته به مرحله دوم از چه کشورهایی بودند؟

در مرحله نهایی امسال ۱۲ تیم از هشت ملیت که شامل آلمان و آمریکا و شیلی و ایران و لهستان نیز می‌شدند، شرکت کرده بودند.

اعضای تیم علوی را معرفی کنید؟

من راهب ماهفروزی از اعضای تیم علوی و دانشجوی دکترای مهندسی آب، گرایش آبیاری و زهکشی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری هستم.

تیم ما پنج نفر شامل چهار دانشجو است. دکتر علی شاه نظری، لیدر یا سرگروه ماست که استاد دانشگاه هستند. بقیه اعضای گروه کی قباد رستمی، دانشجوی کارشناسی ارشد؛ شقایق امام دوست، دانشجوی کارشناسی ارشد منابع آب و پونه فرد؛ کارشناس ارشد صنایع بودند.

چه حمایت هایی از تیم شما به عنوان یکی از تیم های برتر شد؟

مبلغی به عنوان جایزه ساخت به ما دادند و ۲۰۰۰ یورو دانشگاه آلمان به ما هدیه کرد، ولی هیچ فرد دیگری از ما حمایت نکرد. روابط عمومی دانشگاه اولین و سریع ترین خبر رو زد و تبریک گفت. از بقیه دانشگاه هیچ خبری نشد. 

در  ایران کسی پشت ما نیست، در حالی که باید طرح را ثبت بین الملی کنیم و صنعتی کنیم تا از دست نرود. دانشگاه ۱۰۰۰ یورو قول داده و قولش هنوز پا برجاست ولی در عمل خبری نیست.

 فکر نمی کنم وزارت علوم از حضور ما در این مسابقه حمایت می کرد؛ ضمن اینکه ما فرصت زیاد و به نوعی رغبتی هم نداشتیم، چرا که  حمایت کمی می کردند و چون وقت یک محقق ارزشمند است، یک مقداری خودمان دنبالش نرفتیم تا وقتمان هدر نرود.

اهدای جایزه به مادر شهید گمنام/  تا آخر عمر مدیون شهداییم

یک مسئله اساسی دیگر این است که ما در روز اول مسابقه متوجه شدیم یکی از دو شهید گمنام دانشگاه ما احراز هویت شده و مادر یکی از این شهدا پیدا شد و ما دسته جمعی تصمیم گرفتیم که مدال و جایزه را تقدیم مادر این شهید دانشگاهمان بکنیم، چرا که مدیون آنها هستیم.