به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری دانشجو، محمدرضا عارف در ماه هاي آينده با دقت بيشتري از سوي اصلاح طلبان رصد خواهد شد تا خطايي از وي سر نزند و به رقيب روحاني یا خود اصلاح طلبان در انتخابات تبديل نگردد.
نام عارف با «جدي گرفته نشدن» از سوي اصلاح طلبان گره خورده است. در سال 1388 سعي كرد خود را به جرگه نامزدهاي انتخابات رياست جمهوري برساند اما اولين سد و مانع، هم طيفي هايش بودند. وي معتقد بود در دوره هاي مختلف نظام برخي را در آب نمك مي خواباند تا در شرايط لازم از آنها استفاده كند و به همين خاطر از قصدش براي حضور در انتخابات رياست جمهوري سخن گفت. اما قصد وي براي آن سال راه به جايي نبرد.
تلاش دوم عارف براي حضور جدي در انتخابات به سال 92 رسيد. جاييكه برخی از زعماي اصلاح طلب به خاطر كارنامه خیانت آمیز خود در فتنه 88 فضايي براي فعاليت نداشتند. محمدرضا عارف ستادهاي بسياري را به راه انداخت و استان به استان و شهر به شهر به دنبال سخنراني رفت. ولي بازهم در ميانه راه و در حاليكه به گفته ستادش، اقبال از وي در شهرهاي بزرگ مناسب ارزيابي مي شد، به دستور رئيس دولت اصلاحات به نفع حسن روحاني از انتخابات كنار رفت. بعدها مشخص شد، عارف علی رغم کناره گیری، از چنین تصمیمی ناراحت بوده و برای خود شانس بالایی را جهت کسب آراء بالا در نظر گرفته بود.
اين عقب نشيني گلايه آميز به نحوي ديگر در انتخابات مجلس سال 94 تكرار شد. عارف توانست به همراه ليست اميد به عنوان نماينده اول تهران وارد مجلس دهم شود. راي بالاي وي اين انگيزه را در عارف ايجاد كرده بود تا به عنوان رئيس مجلس خيزهايي بردارد اما پيش از آنكه رقابت با علي لاريجاني در صحن مجلس شكل گيرد در ميان اصلاح طلبان شكست خورده بود. بسياري از فعالين اصلاح طلب در مقابل طرح رياست عارف بر مجلس موضع منفي گرفتند و او را در حدو اندازهاي رياست ندانستند!
چنانچه زیباکلام که همواره انتقادات تند و تیزی را به محمد رضا عارف وارد کرده درباره او چنین می‌گوید: «مجلسی که لاریجانی در راس آن قرار بگیرد کارایی، نفود و قدرتش خیلی بیشتر از مجلسی است که عارف در راس آن قرار گیرد.»
اين «جدي گرفته نشدن ها» از سوي اصلاح طلبان براي عارف بسيار سنگين آمده است. به همین دلیل برخی از نزدیکان معتقدند او براي يكبارهم که شده خود را باید اثبات كند. به همین دلیل شنیدن زمزمه هايي از این دست که عارف دور از ارزيابي فضا براي حضور در انتخابات رياست جمهوري سال 96 هم نیست نیز جای تعجب ندارد. زیرا راي بالاي وي در انتخابات مجلس دهم در پايتخت، می تواند یک دلیل جدی برای ورود او باشد ضمن اینکه مشورت هايي با برخي از اصلاح طلبان منتقد حسن روحاني می تواند زمینه را برای آمدن وی فراهم کند.
اما عارف در ماههاي اخير گاهی سير انتقادات خود را به دولت افزايش داده حتي در برهه اي از زمان از استيضاح برخي از وزراي دولت سخن گفته بود كه البته با انتقاد شديد رسانه هاي اصلاح طلب روبه رو شد. وي در ميانه سال 95 گفته بود: "احساس مي‌شود در خيلي از دستگاه‌ها شعار تغيير كه مردم به آن در اسفند ۹۴ رأي دادند درك نشده است. برخي دستگاه‌هاي اجرايي در هفته‌هاي اول مجلس بسيار فعال بودند و گله ما اين است چرا آنها در راستاي مطالبات مردم فعاليت خود را مديريت نمي‌كنند. مردم خواهان تغيير در نگرش‌ها هستند."
اما حضور عارف در مجلس نيز چنان محسوس نيست و حاميان وي آن را به خاطر عدم حمايت زعماي اصلاح طلب و مسئولان دولتي در زمان رقابت بر سر رياست مجلس دهم مي دانند. اما قابل پیش بینی است که با جدي تر شدن عزم عارف براي آمدن در انتخابات پيش روي رياست جمهوري، فشار بر وي از سوي اصلاح طلبان شدت خواهد گرفت.
این در حالیست که انتخابات رياست جمهوري سال آيند براي عارف به عنوان خط قرمز اصلاح طلبان مطرح شده و حتي از وي به عنوان نامزد در سايه و پوششي نيز دعوت نخواهد شد. اعتماد به عارف در جبهه اصلاح طلبان عليرغم خدمات چندسال اخيرش، در پايين ترين سطح قرار دارد و گزينه هاي ديگر به عنوان نامزد پوششي حسن روحاني در سال آينده مطرح شده اند.
این در حالیست که عارف در انتخابات قبل حداقل به عنوان یک گزینه برای اصلاح طلبان مطرح بود ولی برای انتخابات ریاست جمهوری 96 حتی به عنوان گزینه ذخیره نیز در لیست اصلاح طلبان قرار ندارد.
آنهم در شرایطی که زعمای اصلاحات از افرادی همانند علی مطهری غیر اصلاح طلب برای گزینه اصلاحات برای ریاست جمهوری 96 نام می برند و حتی چهره های بسیار کم محبوب تر از عارف در جبهه اصلاحات مانند جهانگیری و پزشکیان را هم به وی ترجیح می دهند.
به این شرح حال سیاسی محمدرضا عارف در این روزها می توان موارد دیگری را هم اضافه کرد ولی این نکته را نمی توان کتمان کرد که در هیچ سالی در آستانه انتخابات عارف در چنین نقطه نازلی در جبهه اصلاحات قرار نداشته است.