به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرگزاری دانشجو، وقتی در روزهای پایانی سال ۹۴ رسانه‌های مهم، شخصیت‌های اصلی و صاحبان تریبون در جریان اصلاح‌طلبی خبر از پیروزی بزرگ و تاریخی در انتخابات مجلس دادند، آیا هم‌اکنون در برابر اتفاقات شگفت‌انگیز و عجیب هم‌مسلکان‌شان در این مجلس پاسخگو هستند؟!
به این تیتر‌ها توجه کنید: «تغییر اصلاح‌طلبانه پارلمان»، «پیروزی امید»، «تکرار پیروزی»، «خانه‌تکانی در پارلمان»، «نور امید در آسمان ایران»، «تغییرات گسترده در مجلس»، «نسیم پیروزی» و...
عناوین بالا اشاره رسانه‌های اصلاح‌طلب به این است که مجلس دهم حاصل فرآیند ائتلاف رؤسای آنهاست. در تحلیل‌هایی هم که ارائه می‌شد «رئیس دولت اصلاحات» به دلیل «ویدئوی تکرار می‌کنم» به عنوان کارگردان برتر انتخابات معرفی می‌شد. جعفر توفیقی، وزیر دولت اصلاحات گفت: «تجربه نشان می‌دهد مردم بسیار بهتر و بیشتر از محدودیت‌ها قدرت درک و تحلیل دارند. نقش آقای خاتمی به عنوان کسی که مورد اعتماد و وثوق ملت ایران است در پیروزی لیست امید تعیین‌کننده بود».
حالا با گذشت بیش از یک سال از آغاز به کار مجلس دهم و «تکرار» دولت روحانی در انتخابات اردیبهشت ۹۶ باید دید روند رویداد‌ها به کدام‌سو بوده است، وقتی بهار سال ۹۵ محمدرضا عارف مهم‌ترین چهره اصلاح‌طلب مجلس از علی لاریجانی شکست خورد، حتی تهمت روزنامه عصبانی اصلاح‌طلب به لاریجانی درباره «سیب‌زمینی‌های مجلسی» کارآیی نداشت.
بالاخره باید معلوم شود پرچم و دور افتخار پیروزی رئیس دولت اصلاحات در فاصله ۳ ماهه انتخابات تا تشکیل مجلس چه معنایی داشت؟ آیا هدف «پدرخوانده»ها رسیدن صندلی ریاست مجلس به علی لاریجانی بود؟ شواهد این را نشان نمی‌دهد. روحانی جوانی که به‌خاطر نام فامیلی پدرش شهرت زیادی دارد، یک هفته قبل از انتخاب رئیس مجلس با اشاره به اعلام حمایت رسمی رئیس دولت اصلاحات از ریاست عارف نوشته بود: «انتخاب دکتر عارف نماد تغییری است که ملت در ۲ انتخابات اخیر اراده کرده‌اند».
محمود صادقی، نماینده تهران و عضو برجسته لیست امید هم گفت: «اگر بخواهیم بر سر این موضوع معامله کنیم به رأی مردم بی‌اعتنایی کرده‌ایم، باید توجه کنیم مردم به هیچ‌وجه انتظار ندارند افرادی را انتخاب کنیم که نماد وضع موجود هستند، آقای عارف نماد تغییر است».
هشدار صادقی، نماینده تهران درباره «معامله نکردن» با رای مردم یک دنیا حرف دارد، اگر واقعا گفتمان رئیس دولت اصلاحات در مجلس حاکم شده بود الان باید پشت اسم جناب عارف عنوان ریاست مجلس ثبت می‌شد نه برای علی لاریجانی که از طرف عضو لیست امید نماد وضع گذشته معرفی شد.
پس از اینکه عیار ادعای «تکرار پیروزی» در ماجرای انتخابات هیات‌رئیسه مجلس با خدشه روبه‌رو شد، ماجرای حقوق‌های نجومی اصل لیست امید و فرآیندی را که سال ۹۴ طی شده بود زیر سوال برد. فاطمه حسینی دختر یکی از مهم‌ترین نمونه‌های «نجومی‌بگیران» که بعد‌ها از طرف سخنگوی دولت به عنوان «ذخیره نظام» معرفی شد، در نطقی تاریخی از حقوق نجومی پدرش دفاع جانانه‌ای کرد.
بازتاب اجتماعی بسیار بد این دفاع بر دیوار افتخارات اصلاح‌طلبانی که بر «طبل شادانه» می‌کوبیدند «تِرک» زد. خانم نماینده مجلس که در جریان انتخابات تهران را حسابی «رنگارنگ» کرده بود در نطق مجلس از خودش و پدرش دفاع کرد، تا جایی که یک نماینده فریاد می‌زد: «مشکلات مردم را ول کردی و از خودت دفاع می‌کنی!» یکی از رسانه‌های اصلاح‌طلب در این باره نوشت: «خانم حسینی نگذاشت بیش از یک ماه از عمر مجلس دهم بگذرد و اینچنین افسوس حامیان لیست امید را برانگیخت!»
فضای شبکه‌های اجتماعی برخلاف تردید رسانه‌های اصلی اصلاح‌طلب علیه عضو جوان لیست امید شدت گرفت؛ از حمله به ماجرای «تکرار می‌کنم» و پذیرفتن مسؤولیت نماینده عضو آن لیست‌ها تا ابراز تاسف از اینکه یک نماینده مجلس در وقت نقد عملکرد وزرا، از خودش، پدرش و همسرش دفاع می‌کند. ماجرای حقوق ۵۷ میلیونی پدر این نماینده مجلس و صرافی‌ای که به روز قیامت ارجاع داده شد، تصویر واقعی‌تر از لیست امید ارائه داد.
تا اینکه ماجرای سلفی تحقیرآمیز چند نماینده مجلس با موگرینی مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی در حاشیه تحلیف بار دیگر سوال‌های بزرگی را درباره ترکیب مجلس و اینکه چگونه این افراد رای آوردند مطرح کرد. فارغ از بحث‌های اخلاق‌مدارانه اخیر، هجوم افرادی از لیست امید برای گرفتن عکس یادگاری با موگرینی، اظهارنظر فرزند جناب عارف (کارپرداز لیست امید) درباره «ژن خوب» را تفسیر کرد.
اما هنوز داغ سلفی مذکور کم نشده بود که در جریان رای اعتماد به کابینه دوازدهم و دولت دوم روحانی اتفاقات مهمی افتاد. رای نیاوردن مهم‌ترین چهره اصلاح‌طلب کابینه یعنی حبیب‌الله بیطرف برای وزارت نیرو مثل شکست عارف در مجلس بود، اما مهم‌تر توضیحات و تفسیرهای رسانه‌های اصلاح‌طلب دراین باره بود. یک روزنامه اصلاح‌طلب در صدر دلایل رای نیاوردن بیطرف، اصلاح‌طلب بودن وی را مطرح می‌کند، البته همان قلم چند روز بعد از اخباری درباره تعهدات برخی وزرا با جمعی از نمایندگان برای رای خبر داد و نوشت: بیطرف این کار نکرده است.
شاید برای همین بود یکی از خبرنگاران همین روزنامه‌ها در صفحه شخصی‌اش نوشت برخی اعضای لیست امید برخلاف تصمیم فراکسیونی به بیطرف رای ندادند و حتی علیه او اقدام هم کردند!
به این موارد اظهار نظر یک نماینده اصلاح‌طلب مجلس را اضافه کنید که می‌گوید بیطرف برخلاف بقیه وزرا با نمایندگان مجلس تماس نمی‌گرفت!
سوال اساسی این است: مسؤولیت القای پیروزی در انتخابات اسفند ۹۴ با کیست؟ آیا منظور از پیروزی اصلاحات از سوی رئیس دولت دوم خردادی‌ها راضی شدن به «لاریجانی» است؟ آیا منظور از «تکرار پیروزی» در خرداد ۹۶ برای دولت و شورای شهر مستقر «هم‌معنی» با «ریاست لاریجانی» است؟
اصلاح‌طلبی که در انتخابات ۹۲، ۹۴ و ۹۶ نقش «رحم اجاره‌ای» جریان «تکنوکرات» را بازی کرد، نمیتواند در سال ۹۸ باز هم رل اپوزیسیون و منتقد را بازی کند، بدتر اینکه هم زمین را باخته هم توپ را.
به این تیتر‌ها توجه کنید: «تغییر اصلاح‌طلبانه پارلمان»، «پیروزی امید»، «تکرار پیروزی»، «خانه‌تکانی در پارلمان»، «نور امید در آسمان ایران»، «تغییرات گسترده در مجلس»، «نسیم پیروزی» و...
عناوین بالا اشاره رسانه‌های اصلاح‌طلب به این است که مجلس دهم حاصل فرآیند ائتلاف رؤسای آنهاست. در تحلیل‌هایی هم که ارائه می‌شد «رئیس دولت اصلاحات» به دلیل «ویدئوی تکرار می‌کنم» به عنوان کارگردان برتر انتخابات معرفی می‌شد. جعفر توفیقی، وزیر دولت اصلاحات گفت: «تجربه نشان می‌دهد مردم بسیار بهتر و بیشتر از محدودیت‌ها قدرت درک و تحلیل دارند. نقش آقای خاتمی به عنوان کسی که مورد اعتماد و وثوق ملت ایران است در پیروزی لیست امید تعیین‌کننده بود».
حالا با گذشت بیش از یک سال از آغاز به کار مجلس دهم و «تکرار» دولت روحانی در انتخابات اردیبهشت ۹۶ باید دید روند رویداد‌ها به کدام‌سو بوده است، وقتی بهار سال ۹۵ محمدرضا عارف مهم‌ترین چهره اصلاح‌طلب مجلس از علی لاریجانی شکست خورد، حتی تهمت روزنامه عصبانی اصلاح‌طلب به لاریجانی درباره «سیب‌زمینی‌های مجلسی» کارآیی نداشت.
بالاخره باید معلوم شود پرچم و دور افتخار پیروزی رئیس دولت اصلاحات در فاصله ۳ ماهه انتخابات تا تشکیل مجلس چه معنایی داشت؟ آیا هدف «پدرخوانده»ها رسیدن صندلی ریاست مجلس به علی لاریجانی بود؟ شواهد این را نشان نمی‌دهد. روحانی جوانی که به‌خاطر نام فامیلی پدرش شهرت زیادی دارد، یک هفته قبل از انتخاب رئیس مجلس با اشاره به اعلام حمایت رسمی رئیس دولت اصلاحات از ریاست عارف نوشته بود: «انتخاب دکتر عارف نماد تغییری است که ملت در ۲ انتخابات اخیر اراده کرده‌اند».
محمود صادقی، نماینده تهران و عضو برجسته لیست امید هم گفت: «اگر بخواهیم بر سر این موضوع معامله کنیم به رأی مردم بی‌اعتنایی کرده‌ایم، باید توجه کنیم مردم به هیچ‌وجه انتظار ندارند افرادی را انتخاب کنیم که نماد وضع موجود هستند، آقای عارف نماد تغییر است».
هشدار صادقی، نماینده تهران درباره «معامله نکردن» با رای مردم یک دنیا حرف دارد، اگر واقعا گفتمان رئیس دولت اصلاحات در مجلس حاکم شده بود الان باید پشت اسم جناب عارف عنوان ریاست مجلس ثبت می‌شد نه برای علی لاریجانی که از طرف عضو لیست امید نماد وضع گذشته معرفی شد.
پس از اینکه عیار ادعای «تکرار پیروزی» در ماجرای انتخابات هیات‌رئیسه مجلس با خدشه روبه‌رو شد، ماجرای حقوق‌های نجومی اصل لیست امید و فرآیندی را که سال ۹۴ طی شده بود زیر سوال برد. فاطمه حسینی دختر یکی از مهم‌ترین نمونه‌های «نجومی‌بگیران» که بعد‌ها از طرف سخنگوی دولت به عنوان «ذخیره نظام» معرفی شد، در نطقی تاریخی از حقوق نجومی پدرش دفاع جانانه‌ای کرد.
بازتاب اجتماعی بسیار بد این دفاع بر دیوار افتخارات اصلاح‌طلبانی که بر «طبل شادانه» می‌کوبیدند «تِرک» زد. خانم نماینده مجلس که در جریان انتخابات تهران را حسابی «رنگارنگ» کرده بود در نطق مجلس از خودش و پدرش دفاع کرد، تا جایی که یک نماینده فریاد می‌زد: «مشکلات مردم را ول کردی و از خودت دفاع می‌کنی!» یکی از رسانه‌های اصلاح‌طلب در این باره نوشت: «خانم حسینی نگذاشت بیش از یک ماه از عمر مجلس دهم بگذرد و اینچنین افسوس حامیان لیست امید را برانگیخت!»
فضای شبکه‌های اجتماعی برخلاف تردید رسانه‌های اصلی اصلاح‌طلب علیه عضو جوان لیست امید شدت گرفت؛ از حمله به ماجرای «تکرار می‌کنم» و پذیرفتن مسؤولیت نماینده عضو آن لیست‌ها تا ابراز تاسف از اینکه یک نماینده مجلس در وقت نقد عملکرد وزرا، از خودش، پدرش و همسرش دفاع می‌کند. ماجرای حقوق ۵۷ میلیونی پدر این نماینده مجلس و صرافی‌ای که به روز قیامت ارجاع داده شد، تصویر واقعی‌تر از لیست امید ارائه داد.
تا اینکه ماجرای سلفی تحقیرآمیز چند نماینده مجلس با موگرینی مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی در حاشیه تحلیف بار دیگر سوال‌های بزرگی را درباره ترکیب مجلس و اینکه چگونه این افراد رای آوردند مطرح کرد. فارغ از بحث‌های اخلاق‌مدارانه اخیر، هجوم افرادی از لیست امید برای گرفتن عکس یادگاری با موگرینی، اظهارنظر فرزند جناب عارف (کارپرداز لیست امید) درباره «ژن خوب» را تفسیر کرد.
اما هنوز داغ سلفی مذکور کم نشده بود که در جریان رای اعتماد به کابینه دوازدهم و دولت دوم روحانی اتفاقات مهمی افتاد. رای نیاوردن مهم‌ترین چهره اصلاح‌طلب کابینه یعنی حبیب‌الله بیطرف برای وزارت نیرو مثل شکست عارف در مجلس بود، اما مهم‌تر توضیحات و تفسیرهای رسانه‌های اصلاح‌طلب دراین باره بود. یک روزنامه اصلاح‌طلب در صدر دلایل رای نیاوردن بیطرف، اصلاح‌طلب بودن وی را مطرح می‌کند، البته همان قلم چند روز بعد از اخباری درباره تعهدات برخی وزرا با جمعی از نمایندگان برای رای خبر داد و نوشت: بیطرف این کار نکرده است.
شاید برای همین بود یکی از خبرنگاران همین روزنامه‌ها در صفحه شخصی‌اش نوشت برخی اعضای لیست امید برخلاف تصمیم فراکسیونی به بیطرف رای ندادند و حتی علیه او اقدام هم کردند!
به این موارد اظهار نظر یک نماینده اصلاح‌طلب مجلس را اضافه کنید که می‌گوید بیطرف برخلاف بقیه وزرا با نمایندگان مجلس تماس نمی‌گرفت!
سوال اساسی این است: مسؤولیت القای پیروزی در انتخابات اسفند ۹۴ با کیست؟ آیا منظور از پیروزی اصلاحات از سوی رئیس دولت دوم خردادی‌ها راضی شدن به «لاریجانی» است؟ آیا منظور از «تکرار پیروزی» در خرداد ۹۶ برای دولت و شورای شهر مستقر «هم‌معنی» با «ریاست لاریجانی» است؟
اصلاح‌طلبی که در انتخابات ۹۲، ۹۴ و ۹۶ نقش «رحم اجاره‌ای» جریان «تکنوکرات» را بازی کرد، نمیتواند در سال ۹۸ باز هم رل اپوزیسیون و منتقد را بازی کند، بدتر اینکه هم زمین را باخته هم توپ را.
منبع: جهان نیوز
ارسال نظرات