به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرگزاری دانشجو؛ در حالیکه اصطلاح برجام ده‌ها بار در یک سخنرانی رئیس جمهور به گوش می‌رسید، این قرارداد با تضعیف شدن از سوی آمریکا به تدریج در حال خارج شدن از اولویت دولت است و حسن روحانی که روزگاری دولت با تفنگ را نقد می‌کرد به یکی از مدافعان موشک تبدیل شده است. حال چرا وی به دنبال تغییر راهبرد یا تاکتیک است؟
مصطفی کواکبیان نماینده اصلاح طلب مجلس دهم، در اظهارنظری عنوان کرده که با رای آوردن وزیر علوم معلوم نیست روحانی اصولگرا شده یا اصولگرایان اصلاح طلب شده اند! این گفته در حالیست که برخلاف پروپاگاندای رسانه‌ای اصلاح طلبان برای عدم رای دادن به غلامی، وزیر جدید علوم، وی توانست از سد مجلس به راحتی عبور کند.
این در حالیست که روحانی در مجلس به آمریکا تاخت، مذاکره با آمریکا را دیوانگی خواند و به دفاع از صنعت دفاعی و موشکی کشور پرداخت. قرار گرفتن تمامی این گزاره‌ها در یک سخنرانی از سوی رئیس جمهور تقریبا بی سابقه بوده است. تنازل جایگاه برجام در کلام روحانی و نزدیک شدن به مولفه‌های منتقدان درباره مذاکره با آمریکا و نقائص برجام ظاهرا نشان از آن دارد که رئیس جمهور با شیبی قابل ملاحظه در حال تغییر رویکرد‌ها و رفتار‌ها در فضای سیاسی است.
حسن روحانی؛ شخصیتی باهوش و عملگرا است و تمامی جوانب بازی قدرت را در طول چهار دهه اخیر آموخته و تجربه کرده است. بقای وی در قدرت بدون به کارگیری مشتقات و بدیهیات فعالیت در فضای سیاسی ایران، می‌تواند سرنوشتی نامعلوم برای او رقم بزند. تاکید پی در پی بر برجام به مانند نمک ریختن بر زخمی است که می‌تواند منجر به دمل شود.
برای ملموس کردن تغییر رفتاری و گفتاری ریئس جمهور حداقل پس از انتخابات، یک مقایسه ساده می‌تواند این تغییرات را مشخص سازد. پیش از انتخابات و حتی در زمانیکه برجام منعقد و قرار بود تحریم‌ها تعلیق شوند، احساس پیروزی بزرگ در دولت و برجامیزه کردن فضای اجتماعی و سیاسی ایران، لحن حسن روحانی را به تن‌ها سردار عرصه دیپلماسی و نجات ایران از جنگ تغییر داد. وی به هیچ کس اجازه نمی‌داد تا برجام را نقد کند یا کوچکترین نقدی را با کنایه و حواله دادن منتقدان به جهنم پاسخ می‌داد.
به نظر می‌رسید، پس از برجام انجام مانورهای نظامی و موشکی مورد نقد دولتمردان بوده تا به قولی بهانه به آمریکا و غرب داده نشود! فضا به سمتی پیش رفت که پیشنهاد برجامهای دیگر در زمینه منطقه‌ای و دفاعی مطرح شد که به سرعت با واکنش چهره‌های سرشناس نظام روبه رو گردید.
این در حالی بود که رسانه‌ها و روزنامه‌های اصلاح طلب و حامی دولت برای چند صباحی لزوم مذاکره پیرامون مسائل منطقه‌ای را نیز تئوریزه می‌کردند و به قولی در حال آماده کردن افکار عمومی برای ورود به برجام ۲ و ۳ بودند.
هر چند برجام جدید در سیاست خارجی ایران شکل نگرفت، اما فضای برجام زده کشور تا انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ ادامه یافت و روحانی با تن‌ها دستاورد دوره یازدهم، به جنگ رقبایی آمد که آن‌ها را نماینده تندرو‌ها و انتخاب آن‌ها را بازگشتن تحریم‌ها و سایه جنگ تفسیر می‌کرد. هیچ کس از یاد نمی‌برد که روحانی وعده برداشتن تحریم‌های ... سته‌ای را نیز داده است. اما با پیروزی روحانی، به تدریج در لحن و رفتار وی تغییرات محسوسی ایجاد شده به نحوی که اصلاح طلبان گلایه‌مند شده اند و حتی بهزاد نبوی در گفتاری، ائتلاف اصلاح طلبان با روحانی را در انتخابات به طور کلی منکر شده است. مطالبات اصلاح طلبان از رئیس جمهور به خاطر حمایتشان از سوی دولتمردان به سهم خواهی تفسیر شد و در چیدمان کابینه نیز جریان اصلاح طلب از گذشته نیز ناامیدتر گشت.
برهمین اساس، انتقادات درون جناحی در اصلاح طلبان نسبت به ادامه حمایت از روحانی بالا گرفته است. ولی به نظر می‌رسد، تغییرات رفتاری ریئس جمهور براساس مقتضایات زمانی می‌باشد. ایجاد فضای دوقطبی پیش از انتخابات و شکاف انداختن توسط کمپین تبلیغاتی نامزدهای دولتی در جامعه در کنار انتقادات و اظهارات خطرناک درباره نیروهای نظامی و نهادهای انقلابی، باعث ایجاد تردیدهایی در رفتار دولتمردان و انگیزه‌های آن‌ها شده بود.
ادامه دوقطبی سازی جامعه در حالیکه آمریکا بیشترین تلاشش را برای حفظ و تقویت این فضا به کار برده و می‌برد، می‌توانست به بحران تبدیل شود. از این رو دولت پس از پیروزی با شیب ملایمی از تاکتیک دوقطبی سازی که تن‌ها برای رسیدن مجدد به پاستور بود، فاصله گرفته تا روابط خود را با اتمسفر سیاسی و عمومی کشور بهبود بخشد.
در کنار این، روحانی در ایام انتخابات وعده‌های سنگینی در زمینه اقتصادی و معیشتی داده بود که با شکست پروژه جذب سرمایه گذاری خارجی و بی تاثیر شدن برجام، تحقق آن‌ها تقریبا از سوی این دولت محال است؛ بنابراین فضای سیاسی و اجتماعی کشور بایستی درگیر موضوعات جدید شوند و رئیس جمهور بدون اذعان به شکست برجام، گزاره مذاکره و بهبود اوضاع اقتصادی را مولفه‌ای کم تاثیر و حتی بی تاثیر تفسیر کند.
بدون شک آمریکا تحریم‌های جدیدی را به خاطر قدرت منطقه‌ای و دفاعی ایرن اعمال خواهد کرد و این تحریم‌ها بهانه‌ای خوب برای عدم تحقق وعده‌ها خواهند بود.
گرفتن ژست حق جانبدارانه در این زمینه‌ها و هیجانی کردن فضای عمومی توسط دولتی که تا قبل انتخابات به دنبال مذاکره پیرامون منطقه و فعالیت‌های دفاعی بود، می‌تواند روحانی را از بار سنگین شکست و انتقادات نجات دهد؛ البته این دورنمایی است که برخی دولتمردان دارند و به نظر می‌رسد در بلندمدت با فروکش کردن هیجانات و ملموس شدن بیشتر مشکلات اقتصادی و معیشتی، دولت نمی‌تواند از زیر بار مسئولیت هایش شانه خالی کند. مشکلاتی که می‌توانستند در ۵ سال گذشته با تکیه بر ظرفیت‌های داخلی با شیب ملایمی بهبود یابند، ولی با گره خوردن با برجام بر حجم آن‌ها نیز افزوده شده است؛ بنابراین تغییرات رفتاری و گفتاری رئیس جمهور بر حسب زمان و شرایطی است که در فضای بین المللی و برجام روی داده و او دیگر نمی‌تواند به مانند گذشته بر دستاوردی اصرار ورزد که نشانه‌های شکست آن بیش از پیش ظاهر شده اند.
حسن روحانی که دارای پایگاه اصولگرایی است، اما او را باید به مانند علی لاریجانی یک اصولگرای پراگماتیسم دانست که ائتلاف با جریان‌های سیاسی تن‌ها زمانی صورت می‌گیرد که نیاز مبرم باشد. روزی اصولگرایان، روزگاری اصلاح طلبان وحتی ممکن است جریان نوظهور جدید، این طیف شخصیت‌ها را حمایت کنند، ولی بازی در قدرت و شناخت مولفه‌های آن؛ می‌تواند باعث برهم خوردن بسیاری از پیش بینی‌ها و ائتلاف‌ها گردد
مصطفی کواکبیان نماینده اصلاح طلب مجلس دهم، در اظهارنظری عنوان کرده که با رای آوردن وزیر علوم معلوم نیست روحانی اصولگرا شده یا اصولگرایان اصلاح طلب شده اند! این گفته در حالیست که برخلاف پروپاگاندای رسانه‌ای اصلاح طلبان برای عدم رای دادن به غلامی، وزیر جدید علوم، وی توانست از سد مجلس به راحتی عبور کند.
این در حالیست که روحانی در مجلس به آمریکا تاخت، مذاکره با آمریکا را دیوانگی خواند و به دفاع از صنعت دفاعی و موشکی کشور پرداخت. قرار گرفتن تمامی این گزاره‌ها در یک سخنرانی از سوی رئیس جمهور تقریبا بی سابقه بوده است. تنازل جایگاه برجام در کلام روحانی و نزدیک شدن به مولفه‌های منتقدان درباره مذاکره با آمریکا و نقائص برجام ظاهرا نشان از آن دارد که رئیس جمهور با شیبی قابل ملاحظه در حال تغییر رویکرد‌ها و رفتار‌ها در فضای سیاسی است.
حسن روحانی؛ شخصیتی باهوش و عملگرا است و تمامی جوانب بازی قدرت را در طول چهار دهه اخیر آموخته و تجربه کرده است. بقای وی در قدرت بدون به کارگیری مشتقات و بدیهیات فعالیت در فضای سیاسی ایران، می‌تواند سرنوشتی نامعلوم برای او رقم بزند. تاکید پی در پی بر برجام به مانند نمک ریختن بر زخمی است که می‌تواند منجر به دمل شود.
برای ملموس کردن تغییر رفتاری و گفتاری ریئس جمهور حداقل پس از انتخابات، یک مقایسه ساده می‌تواند این تغییرات را مشخص سازد. پیش از انتخابات و حتی در زمانیکه برجام منعقد و قرار بود تحریم‌ها تعلیق شوند، احساس پیروزی بزرگ در دولت و برجامیزه کردن فضای اجتماعی و سیاسی ایران، لحن حسن روحانی را به تن‌ها سردار عرصه دیپلماسی و نجات ایران از جنگ تغییر داد. وی به هیچ کس اجازه نمی‌داد تا برجام را نقد کند یا کوچکترین نقدی را با کنایه و حواله دادن منتقدان به جهنم پاسخ می‌داد.
به نظر می‌رسید، پس از برجام انجام مانورهای نظامی و موشکی مورد نقد دولتمردان بوده تا به قولی بهانه به آمریکا و غرب داده نشود! فضا به سمتی پیش رفت که پیشنهاد برجامهای دیگر در زمینه منطقه‌ای و دفاعی مطرح شد که به سرعت با واکنش چهره‌های سرشناس نظام روبه رو گردید.
این در حالی بود که رسانه‌ها و روزنامه‌های اصلاح طلب و حامی دولت برای چند صباحی لزوم مذاکره پیرامون مسائل منطقه‌ای را نیز تئوریزه می‌کردند و به قولی در حال آماده کردن افکار عمومی برای ورود به برجام ۲ و ۳ بودند.
هر چند برجام جدید در سیاست خارجی ایران شکل نگرفت، اما فضای برجام زده کشور تا انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ ادامه یافت و روحانی با تن‌ها دستاورد دوره یازدهم، به جنگ رقبایی آمد که آن‌ها را نماینده تندرو‌ها و انتخاب آن‌ها را بازگشتن تحریم‌ها و سایه جنگ تفسیر می‌کرد. هیچ کس از یاد نمی‌برد که روحانی وعده برداشتن تحریم‌های ... سته‌ای را نیز داده است. اما با پیروزی روحانی، به تدریج در لحن و رفتار وی تغییرات محسوسی ایجاد شده به نحوی که اصلاح طلبان گلایه‌مند شده اند و حتی بهزاد نبوی در گفتاری، ائتلاف اصلاح طلبان با روحانی را در انتخابات به طور کلی منکر شده است. مطالبات اصلاح طلبان از رئیس جمهور به خاطر حمایتشان از سوی دولتمردان به سهم خواهی تفسیر شد و در چیدمان کابینه نیز جریان اصلاح طلب از گذشته نیز ناامیدتر گشت.
برهمین اساس، انتقادات درون جناحی در اصلاح طلبان نسبت به ادامه حمایت از روحانی بالا گرفته است. ولی به نظر می‌رسد، تغییرات رفتاری ریئس جمهور براساس مقتضایات زمانی می‌باشد. ایجاد فضای دوقطبی پیش از انتخابات و شکاف انداختن توسط کمپین تبلیغاتی نامزدهای دولتی در جامعه در کنار انتقادات و اظهارات خطرناک درباره نیروهای نظامی و نهادهای انقلابی، باعث ایجاد تردیدهایی در رفتار دولتمردان و انگیزه‌های آن‌ها شده بود.
ادامه دوقطبی سازی جامعه در حالیکه آمریکا بیشترین تلاشش را برای حفظ و تقویت این فضا به کار برده و می‌برد، می‌توانست به بحران تبدیل شود. از این رو دولت پس از پیروزی با شیب ملایمی از تاکتیک دوقطبی سازی که تن‌ها برای رسیدن مجدد به پاستور بود، فاصله گرفته تا روابط خود را با اتمسفر سیاسی و عمومی کشور بهبود بخشد.
در کنار این، روحانی در ایام انتخابات وعده‌های سنگینی در زمینه اقتصادی و معیشتی داده بود که با شکست پروژه جذب سرمایه گذاری خارجی و بی تاثیر شدن برجام، تحقق آن‌ها تقریبا از سوی این دولت محال است؛ بنابراین فضای سیاسی و اجتماعی کشور بایستی درگیر موضوعات جدید شوند و رئیس جمهور بدون اذعان به شکست برجام، گزاره مذاکره و بهبود اوضاع اقتصادی را مولفه‌ای کم تاثیر و حتی بی تاثیر تفسیر کند.
بدون شک آمریکا تحریم‌های جدیدی را به خاطر قدرت منطقه‌ای و دفاعی ایرن اعمال خواهد کرد و این تحریم‌ها بهانه‌ای خوب برای عدم تحقق وعده‌ها خواهند بود.
گرفتن ژست حق جانبدارانه در این زمینه‌ها و هیجانی کردن فضای عمومی توسط دولتی که تا قبل انتخابات به دنبال مذاکره پیرامون منطقه و فعالیت‌های دفاعی بود، می‌تواند روحانی را از بار سنگین شکست و انتقادات نجات دهد؛ البته این دورنمایی است که برخی دولتمردان دارند و به نظر می‌رسد در بلندمدت با فروکش کردن هیجانات و ملموس شدن بیشتر مشکلات اقتصادی و معیشتی، دولت نمی‌تواند از زیر بار مسئولیت هایش شانه خالی کند. مشکلاتی که می‌توانستند در ۵ سال گذشته با تکیه بر ظرفیت‌های داخلی با شیب ملایمی بهبود یابند، ولی با گره خوردن با برجام بر حجم آن‌ها نیز افزوده شده است؛ بنابراین تغییرات رفتاری و گفتاری رئیس جمهور بر حسب زمان و شرایطی است که در فضای بین المللی و برجام روی داده و او دیگر نمی‌تواند به مانند گذشته بر دستاوردی اصرار ورزد که نشانه‌های شکست آن بیش از پیش ظاهر شده اند.
حسن روحانی که دارای پایگاه اصولگرایی است، اما او را باید به مانند علی لاریجانی یک اصولگرای پراگماتیسم دانست که ائتلاف با جریان‌های سیاسی تن‌ها زمانی صورت می‌گیرد که نیاز مبرم باشد. روزی اصولگرایان، روزگاری اصلاح طلبان وحتی ممکن است جریان نوظهور جدید، این طیف شخصیت‌ها را حمایت کنند، ولی بازی در قدرت و شناخت مولفه‌های آن؛ می‌تواند باعث برهم خوردن بسیاری از پیش بینی‌ها و ائتلاف‌ها گردد
تعداد نظرات: ۱
ارسال نظرات
مطمئنا پس از موفقیت در جداکردن و همراه کردن جمعی از فرماندهان سپاه و.... مرحله تازه حرکت به سمت برجامهای بعدی را شروع خواهد کرد.