به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرگزاری دانشجو، سازمان سیا در دهه 1970 توانسته بود یک پهباد سنجاقکی تولید کند. بنابراین فقط می توانیم تصورش را کنیم که آنها هم اکنون از چه ابزارهایی استفاده می کنند!
در دهه 1970 سیا توانسته بود یک پهباد سنجاقکی را تولید کند که به آن «اینسکتوتوپتر» می گفتند و در فعالیت های جاسوسی دوران جنگ سرد به کار گرفته می شد. این پهباد می توانست به مدت 60 ثانیه برای حمل یک محموله مشخص به پرواز درآید. به گزارش پاپیولار مکانیکز اسنادی که به تازگی از طبقه بندی خارج شده اند، جزئیات مربوط به این ماجرا را فاش کرده اند که سیا چگونه یک میکرو حشره روباتیک کارآمد را تولید کرده بوده که با لیزر به حرکت در می آمده است.
این اسناد به لطف تلاش های جان گرینوالد موسس وبسایت شفافیت دولتی «بلک والت» منتشر شده است. گرین والد طبق قانون آزادی اطلاعات خواستار از طبقه بندی خارج شدن این اسناد شده بود.
گرینوالد به پاپیولار مکانیکز گفته است: «طی سال ها فعالیت های تحقیقی ام دریافته ام که ارتش و دولت آمریکا اغلب چیزی را به رسمیت می شناسند یا تایید می کنند که وجود دارد و بارها و بارها این کار را عمدتا با هدف ارضای کجنکاوی جامعه انجام داده اند. با این حال غالبا داستان کامل به اطلاع ما رسانده نمی شود. بنابراین من به دنبال اسنادی می روم که پیش از این هرگز منتشر نشده اند، با این هدف که یا مقدار بیشتری از داستان بازگو شود یا داستان واقعی را بازگو کنند.»
سیا پیشتر تلاش کرده یک میکروفون را در بدن گربه جاگذاری کند، اما این پروژه با ناکامی مطلق مواجه شده بود. این سازمان همچنین تلاش کرده برای فعالیت های جاسوسی خود در قالب «برنامه تاکانا» از پرندگان استفاده کند و دوربینی به وزن حدود 30 گرمی را روی یک کبوتر سوار کند. اما نتایج این آزمایش ها همچنان طبقه بندی شده باقی مانده اند.
سیا همچنین استفاده از رترورفلکتورها را مورد بررسی قرار داده است، مهره های شیشه ای بسیار ریزی که نور لیزر را به منبع خود بازمی تابانند. سیا به این ترتیب توانسته است ارتعاشات پرتو لیزر را بعد از برخورد با مهره شیشه ای مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد و اساسا برای استخراج صدا از نور، ارتعاشاتی را پدید آورد که آن را مختل کند.
بر اساس اسناد و مدارک موجود، ایده ساخت یک پهباد سنجاقکی مجهز به این مهره های شیشه ای ریز، از دل نیاز این سازمان به تولید یک وسیله جاسوسی کوچک تر بیرون آمده است. دان رایزر قائم مقام «دفتر تحقیق و توسعه سیا» مردی بود که ایده جایگزینی را مطرح کرد. رایزر، چارلز ادکینز را برای سرپرستی پروژه ای تعیین کرد که هدف آن ساخت وسیله ای بود که بتواند 200 متر پرواز کند و0.2 گرم از این مهره های رترورفکلتور را به صورت مخفیانه با خود حمل کند.
برای ساخت این وسیله دانشمندان از اوسیلاتور مایع استفاده کردند، وسیله ای بدون هیچ قطعه متحرکی که به کلی با گاز تولید شده توسط کریستال های نیترات لیتیوم به حرکت در می آمد. آزمایش های مقدماتی نشان داد که نمونه اولیه قادر به حمل مقدار بار لازم 0.2 گرمی نیست، در نتیجه طراحان پیشرانه های اضافی را با اگزور پس سوزی روی آن نصب کردند که شباهت بسیار زیادی به پیشرانه های جت امروزی دارد. «چشم های» این روبات مهره های رترورفلکتور شیشه ای بود که برای جاسوسی از اهداف مورد نظر به کار گرفته می شد.
سپس سیا باید راهی می یافت تا یک پهباد بسیار کوچک را بدون افزودن وزن اضافی به آن کنترل کند. در نتیجه دانشمندان سیا همان لیزرهای به کار گرفته شده برای رترورفلکتورها و یک واحد لیزر قابل حمل موسوم به «روم» را به کار گرفتند که یک پرتو مادون قرمز نامرئی را تولید می کرد. به این ترتیب این لیزر یک نوار دوفلزه را گرم می کرد که اگزوز سنجاقک را باز یا بسته می کرد. در حالی که این فناوری نقش «موتور» این وسیله را ایفا می کرد، یک لیزر دیگر به عنوان سکان برای هدایت پهباد به سمت مکان مورد نظر عمل می کرد.
از آن زمان تاکنون 50 سال گذشته است، اما پیشرفت ها در وسایل روباتیک حشره ای همچنان ادامه داشته است. بنا بر گزارش دیلی میل در سال 2016 ارتش بریتانیا از ساخت پهباد سنجاقکی خود خبر داده بود. ایالات متحده نیز از امیال خود در این مسیر دست برنداشته و در سال 2014 سازمان پروژه های پیشرفته دفاعی گفت که خواهان پهبادهای حشره ای هوشمندتری است.
در سال 2013 فناوری ای که آنها توسعه داده بودند به نمایش گذاشتند و آتلانتیک در ویدئویی که اکنون حذف شده گزارشی در این باره منتشر کرد. سپس در سال 2017 پنتاگون گزارش داد که با موفقیت گله هایی از میکروپهبادها را مورد آزمایش قرار داده است. سرانجام در سال 2019 یعنی سال گذشته لس آنجلس تایمز گزارش داد که «گله هایی از پهبادهای تهاجمی ریزی که سیستم های دفاعی ضد هواپیما را سردرگم و مشغول می کنند، به زودی می توانند به بخش مهمی از زرادخانه ارتش های مدرن تبدیل شوند.»
نویسنده: آرون کسل (Aaron Kesel) از نویسندگان سایت