به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرگزاری دانشجو، پرویز امینی در یادداشتی تحت عنوان «الگوی حکمرانی حسن روحانی و جایزه تمشک طلایی!» نوشت: در یک صورت‌بندی قابل فهم، هر حکمرانی با مجموعه‌ای محدودیت‌ها و امتیازات یا به قول مشهورتر با مجموعه‌ای از فرصت‌ها و تهدیدها روبروست.
بنابراین براساس رویارویی‌های گوناگون با این فرصت‌ها و تهدیدها می‌توان الگوهای مختلف حکمرانی را مدل‌سازی کرد:
-استفاده حداکثری از فرصت‌ها و تبدیل تهدیدها به فرصت‌ها
- استفاده حداکثری از فرصت‌ها و رفع تهدیدها
- استفاده حداکثری از فرصت‌ها و حداقلی کردن هزینه های تهدیدها
- استفاده حداکثری از فرصت‌ها و پرداخت حداکثری هزینه‌های تهدید
- ناتوان در استفاده از فرصت‌ها و پرداخت حداکثری هزینه‌های تهدید
- تبدیل فرصت‌ها به تهدید و پرداخت حداکثری هزینه‌های تهدید
- تبدیل حداکثری فرصت‌ها به تهدیدها و پرداخت حداکثری هزینه تهدیدها
- تبدیل حداکثری فرصت‌ها به تهدید و پرداخت حداکثری هزینه‌های تهدید بعلاوه زبانِ دراز
مصداق کامل الگوی اول حکمرانی، شهید قاسم سلیمانی، خصوصا در دوره فرماندهی سپاه قدس در دو دهه گذشته است. این شهید عزیز از فرصت وجود نظام اسلامی و ظرفیت‌هایی که در جهان اسلام وجود داشت استفاده حداکثری کرد و به استحکام‌بخشی و نیرومندسازی یک جبهه نیرومند مقاومت اسلامی در عراق و لبنان و فلسطین و یمن و... مبادرت کرد و تهدیدهایی مثل داعش را به فرصت بالا بردن ضریب امنیت کشور تبدیل کرد. عراق و افعانستان اشغال شده و در چنگ آمریکا گرفتار شده را به باتلاقی برای آمریکایی‌ها تبدیل کرده است و...
اما تنها مصداق الگوی آخر شاید در کل تاریخی که بشر مدون کرده باشد، دولتمداری حسن روحانی است. او مثلا توانست فرصت کنترل و مدیریت بیماری ناشناخته کرونا را چند بار در طول دوره این بیماری به تهدید تبدیل کند که گفتارها و کردارهای او در دو هفته گذشته نمونه اخیر است. وی با گفتارهایی نظیر ما پیک کرونا را پشت سر گذاشتیم و کردارهایی مثل رها کردن کنترل‌های حاکمیتی، توانست فرصت کنترل چند ماهه کرونا را به تهدید قرمز شدن شتابنده اکثر مناطق ایران تبدیل کند. ضجه‌ها و التماس‌های وزیر بهداشت نیز تاثیری در این شکل حکمرانی او نداشت و اینک این جان انسان‌هاست که فدای این مدل حکمرانی می‌شود و فریادرسی نیز نیست.
روحانی علاوه بر این، با مشی و مدیریت خود و ارجاع مسایل کشور به خارج، هزینه‌های تهدید تحریم‌های هسته‌ای را به شکل حداکثری درآورده است که مقایسه وضعیت اکنون کشور با سال ۹۲ که نتایج تحریم‌های سخت آمریکا تا حد زیادی کنترل و مدیریت شده بود، به خوبی این حداکثری کردن تهدید در دولتمداری روحانی را می‌توان فهمید. البته اصحاب دولت روحانی به این وضعیت نیز اکتفا نکردند و به جای ابراز شرمندگی از این همه فلاکتی که بر سر کشور و مردم آوار کرده است، با زبان درازی می‌گویند که اگر ما نبودیم، قحطی میشد یا اگر ما نبودیم صد برابر بدتر میشد یا اگر ما نبودیم دلار به جای ۲۵ هزار تومان، ۵۰ هزار تومان بود و ما اگر نبودیم‌های دیگر!
در سینما علاوه بر جایزه‌های مثبت در جشنواره‌ها و فستیوال‌های سینمایی مثل نخل طلای کَن و شیرِ طلایی ونیز و خرسِ طلایی برلین و سیمرغ بلورین جشنواره فجر، به بدترین فیلم‌ها نیز جایزه می‌دهند که تمشکِ طلایی از نمونه‌های مشهور آن است. اگر بخواهیم به دولتمردی روحانی براساس منطقِ بدترین فیلم سینمایی جایزه بدهیم، جایزه تمشک طلایی حکمرانی با فاصله زیاد از دیگران به روحانی تعلق می‌گیرد.