مشکل یدو پیش از کارگردانی و فیلمنامه آغاز میشود. مشکل یدو منبع داستانی مورد اقتباس است. ساختن فیلمی در ستایش دفاع برمبنای چنین داستانی ممکن نیست؛ و اینکه چرا فیلمساز به سراغ چنین داستان ضددفاعی رفته بعید است جواب روشنی داشته باشد.
«منصور» بی داستان است و در شکل دادن اصلیترین منطق فیلم ناتوان عمل میکند. موضوعاتی که باعث میشوند فیلم در تصویر کردن شهیدمنصور ستاری، آنطور که باید، دست به عصا باشد و از عهده نامش، «منصور»، برنیاید.
اکرانهای سی و نهمین جشنواره فیلم فجر در حالی به پایان رسید که عدم شخصیت پردازی، پرداختهای ضعیف، بیمنطقی حاکم بر داستانها و ناامیدکنندهتر از همه نداشتن قصه مسائل همهگیری بود که اغلب فیلمهای جشنواره به آنها دچار بودند.
تجربه یدو، با صرف نظر از آنکه موفق بوده است یا نه، به خودی خود ارزشمند است، گذشته از اینکه هیچ فیلمساز بزرگی را نمیتوان یافت که در همه آثارش به یک قد و قواره باقی بماند.
«خط فرضی» ساخته فرنوش صمدی تلاش میکند تا روایتی از مسائل و مشکلات زنان و ویترینی برای نمایش سرکوب آنها در جامعهای ایران باشد. یک خط فرضی بر مداری کج که به سختی میتوان آن را فیلمی دانست که توانسته باشد مخاطب را با خود همراه کند.
«مصلحت» در بطن جدال بین عدالت(حقیقت) و مصلحت شکل میگیرد و تلاش میکند تا عدالت را به عنوان پیروز این دوگانه معرفی کند. تلاشی که هرچند قابل تحسین است و فیلم را از هم داستانهای خودش جلوتر میبرد اما در نهایت ضعف در سینمایی بودن، صدای فیلم را در گلو نگه میدارد.
غفاری، کارگردان «تک تیرانداز» گفت: نگاه دنیا به جنگ با دیدگاهی که رزمندگان ما به این مقوله داشتند، متفاوت است و همین مهم دوران دفاع مقدس ما را با جنگ های رایج در دنیا متمایز کرده است. از آنجایی که قرار بود این نوع نگاه لطیف را در «تک تیرانداز» داشته باشیم خیلی نگران ترویج خشونت در این اثر نبودم.
منصور، در موضوع و جسارت ورود به چنین عرصه فیلمسازی ستودنی است با ایرادات جدی که میتواند برای ساخت آثار مشابه آن کمتر شود تا سینمای ایران خالی از قهرمانان ملی و دینی نشود.
روزی روزگاری آبادان. فیلم از اسم مشکل دارد، فیلم نه زمانمند است، نه مکانمند، برخلاف اسم فیلم که ظاهراً قرار است از یک زمان سپری شده حرف بزند هیچ ردی از زمان و گذشته در فیلم موجود نیست و فیلم میتواند ۱۰ سال بعدتر باشد یا ۱۰ سال قبلتر، مگر فرقی هم میکند؟
«روزی روزگاری آبادان» در حالی در پنجمین روز جشنواره فیلم فجر به نمایش در آمد که بازیگر اصلی آن به دلیل مسافرت در نشست رسانهای فیلم غایب بود و تهیهکنندهاش هم به شایعات کرونایی واکنش نشان داد.
ابلق جدیدترین ساخته نرگس آبیار با حضور درخشان الناز شاکردوست و هوتن شکیبا به موضوعی که این روزها در جهان خود را به شکلی دیگر درقالب فریادهایی بلند نشان میدهد پرداخته است. مسئله حقوق زنان و سوء استفاده و آزارهایی که برای بیان اش این زن است که در دوراهی سکوت و فریاد قرار میگیرد. سکوتی که کشندهتر از فریاد است و فریادی کشندهتر از سکوت.
میتوان گفت شیشلیک خالی از کمدی است و برای آنکه به زور از مخاطب خنده بگیرد راهی جز رفتن به سمت شوخیهای رکیک پیدا نکرده است یا اینکه در این سکانسها مهدویان دقایقی سکان کارگردانی را به عطاران پر سابقه در این جنس کمدی سپرده و رفته تا شیشلیکی بخورد و برگردد.
«تکتیرانداز» ناتوان است. چه در فیلمنامه، چه در کارگردانی و چه در هرآنچیزی که یک فیلم باید داشته باشد تا بتوان تماشایش کرد. گرفتار در کلیشههای مصنوعی دفاع مقدس. فیلمی که در بهترین حالت میشود در هفته دفاع مقدس آن را از تلوزیون پخش کرد؛ و برای چنین مهارتی در سوزاندن سوژه دست زد.