یزید با مشوّش شدن افکار عمومی مردم شام بر اثر جنایت های خود که با وفات حضرت رقیه «علیهاالسلام» شدت گرفته بود، مصلحت را در آن دید که از شدت فشار بر اهل بیت «علیهم السلام» بکاهد و آنان را از بند اسیری آزاد کند.
یکی از مجالس عزای امام حسین (ع) در کاخ یزید برگزار شد. وقتی که چشمان حضرت زینب(س) به سر بریده برادرش افتاد نوحهگری را شروع کرد به طوری که به غیر از یزید همه حضار مجلس را به گریه انداخت.