مردم بسیاری از گناهان مرا ندیدهاند و نشنیدهاند، اگر این گناهان را نبخشی؛ من در روز واپسین، در برهوت قیامت انگشتنما خواهم شد. تا نرفتهام؛ با نگاه لطف خویش این گناهان را از نامه عملم محو کن.
سجده های طولانی و چشمان بارانیاش، از عشقی پایدار و ایمانی عمیق به ساحت قدس ربوبی حکایت میکند چنان که در زیارت آن بزرگوار میخوانیم: « حلیف السجدة الطویلة و الدموع الغزیره »؛ زندگیاش با سجده های طولانی و چشمان اشکبار همراه بود.
سجده ، نشان تذلّل و خاکساری در برابر خداوند و عالیترین درجه عبودیت است. انسان با سجده ، خود را همرنگ با هستی میکند: « وَلِلَّهِ یَسْجُدُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ...»(1): و آن چه در آسمان ها و زمین است ، برای خدا سجده می کنند.