نا امیدی ناشی از وسوسههای شیطانی است که در دل رسوخ میکند به گونهای که انسان را از تلاش باز میدارد و او را تبدیل به موجودی منزوی و خانهنشین و بیخاصیت میکند.
گاهی طوری به نماز میایستیم که انگار خداوند به این نشست و برخاستهای عجلهای و حواس پرت ما احتیاجی دارد! از همان لحظه که نجوای اذان به گوشمان میرسد گاهی انگار که فقط میرویم تا رفع تکلیف کرده باشیم و اصلا انگار نه انگار که در حال صحبت با خالق خود هستیم.
روایتی است از امام صادق(ع) که «إِذَا دَعَوْتَ فَأَقْبِلْ بِقَلْبِکَ»؛ وقتی دعا میکنی با دلت به خدا رو بیاور؛ یعنی لقلقة زبان و توهّمات نباشد.