شنبه شبی که گذشت نهمین تظاهرات هفتگی در تلآویو و چند شهر دیگر آن برگزار شد. چیزی بین ۲۵۰ تا ۲۶۰ هزار نفر در این تظاهرات ضددولتی شرکت کردند و رکورد بزرگترین تظاهرات اعتراضی در تاریخ ۷۵ ساله این رژیم جعلی شکسته شد.
روانشناسان میگویند، تمرکز بیش از حد روی یک «موضوع» یا یک «نقطه»، باعث کوری و دیده نشدن موضوعات و نقاط دیگر میشود. (رجوع شود به نظریه گوریل نامرئی) این نکته روانشناسی، در مبحث رسانه نیز بهشدت مطرح است.
«تلعفر»، یا به قول حرامیهای داعش «موصل کوچک»، که پس از آزادسازی موصل، خلافتگاه تکفیریهای تروریست شده بود، طی یک عملیات منحصر به فرد و تنها ظرف ۷ روز! آزاد میشود و این در حالی است که، طبق برآوردهای کارشناسان نظامی این عملیات دستکم به ۶ هفته زمان نیاز داشت تا به پیروزی برسد.
جملاتی مثل «آمریکاییها از خدا میخواهند برجام را پاره کنیم» یا «هدیه خروج ایران از برجام را به آقای ترامپ نخواهیم داد» که این روزها زیاد از سوی دولتمردان و رسانههای همسو با دولت میشنویم.
ماجرای صدور مفت گاز به ترکیه نیز از جمله خبرهای تأسفباری است که دولتِ مدعی شفافیت، پس از پیروزی در انتخابات، یا صلاح ندیده یا نتوانسته یا هم دلیلی نداشته که پنهانش کند!
زدن رقبا با چوب «پوپولیست» آن هم از سوی پوپولیست جماعت، میتواند دلایل مهمی داشته باشد. اعتقاد و ایمان به شعار «ما نمیتوانیم» یکی از این دلایل است. اگر دلیل بر زمین ماندن بخشی از این همه وعده «پوپولیستی بودن» آنها بدانیم، قطعا بخش عمدهای از این وعدهها به دلیل داشتن همین باور«ما نمیتوانیم» است.
«دونالد ترامپ» با کمک رسانهها و جریانهای سیاسی کشورش توانسته چهرهای به اصطلاح «غیرقابل پیشبینی» و «خطرناک» از خود به نمایش بگذارد. چهرهای که از انجام «هیچ» کاری ابایی ندارد و برای حمله نظامی به یک کشور، نیازی به استراتژی یا انجام محاسبه نمیبیند؛ فقط کافی است دخترش از او بخواهد، جنگی را علیه یک کشور آغاز نماید تا او نیز، چنین کند!