ابوالفضل اقبالی در رابطه با ماهیت سیاسی فمینیسم در ایران میگوید: فمینیسم ایرانی، اما به مثابه یک نظریه بومی و تولد یافته در لایههای معرفتی فرهنگ ایرانی نبوده و در قالب یک نظریه وارداتی در تعاملات فرهنگی با غرب و با انگیزههای غیرمعرفتی (سیاسی – اجتماعی) در ایران حضور یافته است. به عبارتی فمینیسم ایرانی نظریهای است که زمینههایِ معرفتی آن مستقر در فرهنگ و تاریخ دیگری است.