سکوت ننگین IOC در برابر شهادت ورزشکاران ایرانی

 به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانشجو، سحرگاه جمعه ۲۳ خردادماه، تهران با صدای انفجار‌های مهیب در شمال و غرب شهر از خواب پرید. حمله‌ای سنگین و بی‌رحمانه از سوی رژیم صهیونیستی که موجی از نگرانی را به جان مردم ایران انداخت و خیلی زود خبر‌های تلخ آن یکی پس از دیگری رسید.

در ساعات ابتدایی صبح مشخص شد که شماری از فرماندهان عالی‌رتبه نظامی جمهوری اسلامی ایران در این حملات ناجوانمردانه به شهادت رسیده‌اند. اما تنها فرماندهان نظامی هدف این یورش وحشیانه نبودند؛ زنان، کودکان و مردم بی‌گناه نیز زیر آوار دشمن به خاک و خون کشیده شدند. جامعه جهانی تاکنون سکوتی سنگین در برابر این جنایت هولناک اختیار کرده است؛ گویی جان غیرنظامیان ایرانی کم‌اهمیت‌تر از دیگران است.

در این میان، جامعه ورزش ایران نیز از این ضایعه در امان نماند و برخی از ورزشکاران و فعالان ورزشی در جریان این حمله جنایت‌بار به شهادت رسیدند. نام‌هایی که هر یک نماد تلاش، قهرمانی و امید برای آینده ورزش ایران بودند.

نخستین شهید ورزشکار، پارسا منصور، عضو فدراسیون تنیس و فعال در رشته پدل بود که در منزل شخصی‌اش هدف حمله موشکی دشمن قرار گرفت و به شهادت رسید. ساعاتی بعد، نام امیرعلی امینی، نوجوان هنرجوی تکواندو و عضو مجموعه فرهنگی-ورزشی فدراسیون تکواندو نیز در میان شهدا قرار گرفت. نوجوانی که هنوز در ابتدای مسیر قهرمانی بود، اما ناجوانمردانه قربانی تجاوز صهیونیست‌ها شد.

در ادامه، نجمه شمس، کوهنورد و دوچرخه‌سوار طبیعت از اعضای فدراسیون کوهنوردی نیز در جریان حمله به مناطق مسکونی جان باخت. او از ورزشکاران فعال و طبیعت‌دوست کشور بود که همواره در عرصه ورزش همگانی نقش‌آفرین بود.

یکی دیگر از شهدای شاخص این حادثه، مهدی پولادوند، سوارکار ایرانی بود که به همراه پدر، مادر و خواهرش در شهرک شهید محلاتی تهران به شهادت رسید. مهدی ساکن استان البرز بود و برای دیدار با خانواده به تهران آمده بود. پدر او از جانبازان جنگ تحمیلی بود؛ پدری که پس از سال‌ها ایستادگی، این‌بار در کنار فرزندش به شهادت رسید.

از اصفهان نیز خبر تلخی رسید؛ نیلوفر قلعه‌وند، مربی ۳۲ ساله پیلاتس که به همراه والدینش در تهران زندگی می‌کرد، در حمله هوایی دشمن به شهادت رسید. خواهر او نیز در این حادثه به شدت مجروح شده است. قلعه‌وند بیش از هشت سال در زمینه ورزش بانوان فعالیت می‌کرد و مربی محبوبی میان شاگردانش بود.

همچنین، فدراسیون تیراندازی اعلام کرد که حمید طوماری، از تیراندازان فعال کشور، در جریان دفاع از حریم ایران اسلامی و مردم بی‌دفاع، جان خود را فدای امنیت و عزت وطن کرد و به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

این نخستین‌بار نیست که ورزشکاران ایرانی در کنار نیرو‌های نظامی و مردم عادی در راه دفاع از کشور جان‌فشانی می‌کنند و آخرین‌بار هم نخواهد بود. با این حال، آنچه بیش از همه تلخ و آزاردهنده است، سکوت شرم‌آور نهاد‌های بین‌المللی در برابر این جنایت آشکار است.

در حالی که کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) با دلایلی واهی، ورزشکاران روس را از حضور در رویداد‌های بین‌المللی محروم کرده، درباره این فاجعه حتی یک بیانیه هم صادر نکرده و هیچ واکنش انسانی نسبت به شهادت ورزشکاران ایرانی نشان نداده است.

ادعای «غیرسیاسی بودن ورزش» حالا بیش از هر زمان دیگری پوچ و مضحک به‌نظر می‌رسد؛ چراکه در برابر جنایتی چنین آشکار، سازمان‌های جهانی اگر می‌توانستند، خود نیز سلاح به‌دست می‌گرفتند تا در کنار صهیونیست‌ها بجنگند. سکوت آنها، نه بی‌طرفی که همراهی با جنایت است.