«تخصص»؛ واژه ای گمنام در ورزش امروز

گروه ورزشي «خبرگزاري دانشجو»؛ با معرفی دیر هنگام اعضای هیئت مدیره دو باشگاه استقلال و پرسپوليس باز هم واژه «تخصص» است که اهل ورزش را اذیت می کند و سوالات متعددی که ذهن ها را در گیر خود مي كند.

هیئت مدیره چیست؟ آيا جایی است برای تصمیم گیری در مورد باشگاه، یا تصمیمات ورزشی و یا سیاسی؟

آنچه مي دانيم اين است كه هيئت مديره اين دو باشگاه به علت تامین شدن پول از دولت نباید بی ربط با سیاست باشد، اما تزریق پول با تصمیم گیری شباهت دارد؟ آیا یک متخصص که تحصیلات در رابطه با مدیریت ورزشی را گذرانده است و تجربه نیز تا حدی دارد بايد در راس كار باشد يا فردي با سابقه طويل در امور سياسي؟

با توجه به ايم هيئت مديره يك آدم ورزشي نمی تواند این کار را که در حوزه اوست بر عهده بگیرد! پس در می یابیم که باید اشخاصی عهده دار اين مسئوليت باشند که از لحاظ جمع کردن پول توانایی بالایی دارند نه چیز دیگری؛ یا بهتر بگوییم لابی  بهتری می توانند برای بدست آوردن پول بزنند.

پس سیستم مشخصی برای درآمد و هزینه باشگاه هاي دولتي وجود ندارد یعنی تا خصوصی شدن این دو باشگاه باید منتظر ماند و دید که وضعيت درآمدزايي و اداره آنها چگونه می شود.

اما جدای از این موضوعات بحث دیگری نیز در این انتصابات وجود دارد و آن هم استفاده کردن سیاسی در جهت کسب رای و شناخت توسط مردم و ... است که اینگونه مسائل تاثیرات نامطلوبی به پیکره ورزش می زند؛ اینکه بخواهیم از اینگونه پست ها به عنوان یک تابلو برای نشان دادن خودمان استفاده کنیم تاسف برانگیز است.

بی ثباتی بی حد ما در مدیریت ضررهای متعددی تا به حال به ورزش زده است ،اما همچنان ادامه دارد و اگر سیاست های کلان یک باشگاه به درستی تهیه و تنظیم نشود چگونه می توان امیدوار یک موفقیت باشیم؟ چگونه می توان امیدوار به تصمیمات اعضایی باشیم که  حضور در هیئت مدیره را به عنوان یک شغل دوم برای سرگرمی یا برای استفاده های سیاسی یا شخصی در نظر گرفته اند؟ حضور در شغل های متعدد چه کمکی به باشگاه می کند جز ایجاد حواشی مختلف و کمبود وقت برای تصمیمات؟

آیا توانسته ایم  حضور موثر باشگاه را حداقل در دو رشته تجربه کنیم ؟ نه . برای اینکه همیشه به فکر شهرت بوده ایم نه به دنبال برنامه ریزی  برای نیل به اهدافمان.

متاسفانه مدتي است در ورزش ما اين چنين باب شده است كه با دو سه برد متوالی یا با وصول شدن چک های بازیکنان تمامی اهداف و برنامه هایمان را فراموش می کنیم  و حضور خود را موفقیت آمیز میخوانیم و کار را تمام شده مي پنداريم.

ما با تجربه ای که در این امر داشته ایم هیچ وقت عبرت آموز برخورد نکردیم و همچنان باید منتظر یک برنامه ریزی مدون، کار شده، تخصصی و البته بدون ورود به مسائل دیگر باشیم.

منتظر می مانیم و تلاش این اعضا را می بینیم كه آیا میتوانند کارهای ناقص، ناتمام و شروع نکرده ی گذشته را به سر منزل مقصود برسانند یعنی می شود؟

يادداشت از ميثم لطفي