به گزارش گروه علمی «خبرگزاری دانشجو»، قرن21 به سمتی می‌رود که اکثر مشاغل به دانش و مهارتهای رایانه‌اى نیاز خواهند داشت. ورود به این عرصه به نوع جدیدی از آموزش نیاز دارد که با آموزش سنتی کنونی بخصوص آنچه هم اکنون در مدارس ایران در جریان است همخوانی ندارد. مدتی است برخی کشورهای جهان به تاسیس مدارس الکترونیکى یا آنچه در کشور ما مصطلح شده مدارس هوشمند دست زده اند.
کشور مالزی یکی از پیشتازان ایجاد این مدارس به شمار می‌رود. با این رویکرد کشور ما هم از سال 1383 طرحی را بصورت پایلوت در چهار مدرسه اجرا کرده است. دانشگاهها هم به نوع دیگری از آموزش تحت عنوان آموزش مجازی متمایل شده‌اند.
مدرسه هوشمند را در واقع میتوان رنسانس فناوری اطلاعات در نظام آموزش کشور دانست . مدرسه هوشمند اساسا به مدرسه ای اطلاق می‌شود که مدیریت و کنترل آن با زیرساخت فناوری شبکه و رایانه است و محتوای بیشتر درسهای آن الکترونیکی است ، و نظام ارزشیابی و نظارت آن نیز هوشمند ( الکترونیکی) می‌باشد.
شاید به جرات بتوان گفت یکی از موانع موجود در آموزش های سنتی مدارس، تکیه بر علم شنیداری یا همان تئوری می‌باشد. در حالی که هضم و یقین دروس در این روش بدون هیچگونه تصویر سازی و نشان دادن علم تئوری در واقعیت، به سختی صورت می‌پذیرد.
در روش جدید فیلم، انیمیشن و ... در انتقال مفاهیم به یاری تخته سیاه میشتابند. همچنین از مزیت ای دیگر این روش میتوان به ماندگاری بیشتر مفاهیم نسبت به روش سنتی مشابه از 6ماه تا 20 سال اشاره کرد.
در مدارس هوشمند رایانه در نحوه تدریس و ارزشیابی تاثیر می‌گذارد و برنامه‌های درسی را تا حدودی تغییر می‌دهد ولی در عین حال کارکردهای اجتماعی مدارس بر جای خود باقی می‌ماند چون در روابط اجتماعی به دانش‌آموزان یاری می‌رساند.
مدرسه هوشمند مدرسه‌ای فیزیکی است که کنترل و مدیریت آن، مبتنی بر فن‌آوری رایانه و شبکه انجام می‌گیرد و محتوای اکثر دروس آن الکترونیکی و سیستم ارزشیابی و نظارت آن هوشمند است.
در چنین مدرسه‌ای یک دانش‌آموز هوشمند، با صرف وقت بر روی موضوعات به شکل مستمر، منابع و قابلیت‌های اجرایی خود را توسعه و تغییر می‌دهد و این نکته‌ای است که به مسؤولان مدرسه اجازه می‌دهد تا با توجه به تغییرات به‌وجود آمده و افزایش سطح اطلاعات دانش‌آموزان، آن‌ها را برای اخذ اطلاعات جدید آماده نمایند.
ارسال نظرات