حضرت زينب (س) در پنجم جمادي الاول سال پنجم هجري از مادري چون فاطمه زهرا (س) متولد شد و در دامان ايشان، پيامبر اسلام (ص) و حضرت علي (ع) پرورش يافت.
ستاره درخشانى در آسمان تقوا طلوع كرد؛ گوهر گرانبهايى در معدن فضيلت و انسانيت تكون يافت و در اصلاب شامخه و ارحام مطهره نگهدارى شد.
نوگلى بويا در گلستان شرافت و بزرگوارى نمو يافت؛ نوزادى پاك در آغوش پاكيزهترين مادران چشم گشود و كودكى در دامان با فضيلتترين بانوى عالم پرورش يافت؛ دخترى كه دانشمندترين استادان به تربيتش همت گماردند.
بانويي كه در سادهترين و بىآلايشترين زندگىها رشد كرد و در تمام شئون زندگى، پيوسته با واقعيت و حقيقتسروكار داشت و هرگز با زندگى خيالى و پندارى ارتباطى حاصل نكرد و در مكتب مقدسى كه در جهان بشرى نظير نداشت، عالىترين تعليمات را فرا گرفت و مورد عنايت مخصوص خاتم انبياي الهي بود و هر روز درس جديدى از دانش، بينش، تقوا و فضيلت مىآموخت و با هوش سرشار و استعداد فوقالعاده، همه آنتعليمات مقدس را در خزينه دل مىاندوخت و پياپى خود را براى گرفتن درسهاى بالاتر، آماده مي كرد؛ شاگردى كه در محيط تحصيلى خود هيچگونه رادع و مانعى نداشت و هر روز بهتر از ديروز بر نردبان ترقى و تعالى صعود مىكرد.
خردمند بانويى كه از آغاز عمر در مركز حوادث بزرگ و پيشامدهايى كه در تحولات زندگى بشر، داراى بزرگترين تاثير بوده، جاى داشت و از نزديك، با هوشى سرشار و نظرى دقيق به حقيقت آن حوادث پىمىبرد و موقعيت شخصيتهاى رحمانى و شيطانى را كه در برابر يكديگر قرار گرفته بود، تشخيص مىداد و تاثير هركدام را به خوبى درك مىكرد و از راز پيروزى اين و رمز شكست آن آگاه بود و موفقيتهاى ابدى را كه در آغاز با شكست صورى جلوهگر مىشد، از شكست قطعى كه در ابتدا با موفقيت پندارى همراه بود، تميز مىداد.
حضرت زينب (س)، بزرگ بانوي جهان اسلام، بيدادگر و ادامه دهنده حادثه عاشورا و دارنده دانش هاي دو جهان و به گفته امام سجاد (ع): «داناي بدون آموزگار و فهميده بدون فهماننده » بود؛ الگوي راستين حضرت زينب(س)، بانوي دو جهان، حضرت فاطمه (س)، مادر وي بوده است و زينب (س) در دامان پرمهر و معنويت فاطمه (س) از سرچشمه معارف اسلامي و قرآني سيراب شد.
رسالت راستين زينب (س) هنگامي آغاز شد که پس از به شهادت رسيدن امام حسين (ع) و 72 تن از يارانش با ايراد سخنان آتشين به بيدارگري مردم کوفه و ستيز با ستمکاران و يزيديان پرداخت.
پس از واقعه خونبار كربلا نقش ايشان روند تازه تري يافت و آن حضرت در اين دوران، ضمن حضور در كاروان اسراي كربلا، در برابر حكام جور قرار گرفتند و به افشاگري ظلم و ستم وارد بر آل طه از سوي خاندان اميه پرداختند.
آن حضرت در اين دوران سخت، با حضور در كاخ برخي حكمرانان جور زمان مانند يزيد و ابن زياد، با تاكيد بر حقانيت طريق آل محمد (ص) بر سخنان و تبليغات مسموم خاندان اميه درباره بني هاشم خط بطلان كشيدند.
حضرت زينب سلام ا... عليها، شيرزن دشت كربلا سرانجام پس از عمري دفاع از طريق حقه ولايت و امامت در 15 رجب سال 63 هجرى قمرى در ضمن سفرى كه به همراه همسر گراميشان، عبداللّه بن جعفر به شام رفته بودند، به شهادت رسيده و بدن مطهر آن بانوى بزرگوار در همانجا دفن شد./انتهاي پيام/
منبع: پايگاه اينترنتي استاد حسين انصاريان