مهره‌هایی که یکی پس از دیگری در فوتبال ایران می‌سوزند/ لزوم جوانگرایی در تیم ملی

گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»؛ در حالی تیم ملی خود را برای حضور در رقابتی بزرگ به نام جام جهانی آماده می کند که به نظر بسیاری از کارشناسان ایران جزو پنج تیم ضعیف حاضر در جام جهانی خواهد بود.

این اظهارنظرها به مذاق ما ایرانی ها که همیشه دوست داریم جزو بهترین ها باشیم، جندان خوش نمی آید، بنابراین باید تلاش کنیم که در فرصت باقیمانده تا آغاز جام جهانی با برگزاری اردوهای تدارکاتی مناسب و بازی های دوستانه با تیم های صاحب نام، خود را برای حضوری موفق در برزیل آماده نماییم.
 

اینکه فدراسیون فوتبال و مسئولان ورزش کشور تا چه حد در محقق کردن این خواسته موفق بوده اند جای خود را دارد، اما آنچه باید در کنار یک تیم ملی موفق وجود داشته باشد، بازیکنان ارزشمند و صاحب سبک و با تکنیک است که متاسفانه فوتبال ملی ما از نبود آن بشدت رنج می برد.

داشتن لیگ پویا و باشگاه های موفق در کنار تیم ملی و جایگاه آنها در موفقیت تیم ملی بر کسی پوشیده نیست، اما آیا لیگ ما توانسته است پویا و بازیکن ساز باشد؟
 

برخی معتقدند که باشگاه های ما در امر بازیکن سازی کوتاهی کرده و تنها به دنبال جذب بازیکنان صاحب نام هستند، اما مطمئناً این صحبت ها چندان هم دقیق نیست؛ چون در حال حاضر بجز چند باشگاه خاص، سایر تیم ها با استفاده از بازیکنان جوان و میدان دادن به آنها، بازیکنان جدید را به فوتبال ایران معرفی کرده اند.

اما سوال اصلی اینجاست که چرا با وجود گذشت دو سال، ترکیب اصلی تیم ملی بجز چند تغییر کوچک، ساختار اصلی خود را حفظ کرده و کی روش همچنان بر حضور بازیکنان پا به سن گذاشته اصرار دارد؟

اگر سرمربی تیم ملی عملکرد هافبک های تیم ملی را در باشگاه های خود بررسی کند به راحتی در می یابد آنها هیچ عملکرد قابل قبولی از خود به نمایش نگذاشته اند.

اکنون استقلال از شش بازیکن اصلی تیم ملی در ترکیب خود استفاده می کند، اما در هفته های اخیر نتوانسته نتیجه قابل قبولی کسب کند.

استقلال با مبالغ نجومی نکونام و تیموریان را در اختیار گرفت، اما از ابتدای فصل تا کنون تنها 13 گل را وارد دروازه حریفان خود کرده که به صورت میانگین یعنی 1.44 گل در هر بازی.

آبی پوشان همچنین در سه بازی اخیر خود حتی یک بار هم دروازه حریفان خود را باز نکرده اند که این امر حاکی از ناکارآمدی بازیکنان ملی پوش این تیم بوده است.

به علاوه تیم ملی در مسابقات انتخابی جام جهانی نیز با همین مشکل روبرو بود و نتوانست آن طور که باید و شاید دروازه حریفان خود را تهدید کند، لذا لزوم برخی تغییرات در تیم ملی کاملاً محسوس است.

از سوی دیگر بازیکنانی در باشگاه های ما ظهور کرده اند که می توانند به اردوی تیم ملی اضافه و یا به جای نشستن بر روی نیمکت ذخیره، در میدان بازی کنند.

پیام صادقیان و امید عالیشاه در این روزها ثابت کرده اند که یکی از پایه های اصلی تیم پرسپولیس هستند و عملکرد آنها فراتر از انتظارهاست.

این دو بازیکن در حالی به اردوی تیم ملی دعوت شده اند که باید نیمکت نشین بازیکنانی مانند محمد نوری، مجتبی جباری، غلامرضا رضایی و مسعود شجاعی باشند.

مجتبی جباری در این روزها بیش از اینکه در زمین بازی کند، درگیر مصدومیت و حاشیه بوده، مسعود شجاعی هم که عملکرد ضعیفش در انتخابی جام جهانی بارها مورد انتقاد کارشناسان قرار گرفته و غلامرضا رضایی و محمد نوری هم چیزی بیشتر از این دو بازیکن در چنته ندارند، پس چرا کی روش تمایلی به فیکس بازی کردن صادقیان و عالیشاه ندارد؟

همچنین امروز چهره هایی مانند حامد لک در این فوتبال ظهور کرده که می توانند در این شرایط که تیم ملی با مشکل دروازه بان روبرو است، مثمر ثمر باشند.

شاید کی روش همچنان دوست دارد که محتاطانه ترکیب تیم ملی را بچیند و فکر می کند که جوانگرایی در تیم ملی را باید به بعد از جام جهانی موکول کرد، اما این پافشاری کی روش تا چه حد معقول است؟
 

انتظار نمی رود که برای جام جهانی ترکیب تیم ملی به یکباره جوان شود، اما بهتر نیست که  کی روش در پست های مشکل دار تیم ملی به دنبال بازیکنان جایگزین باشد؟
 

آیا بهتر نیست که به جای قهر و ترک ایران با حوصله بیشتری لیگ ایران را پیگیری و بازیکنان جدید را شناسایی کند؟

آیا وقت آن نرسیده که به دنبال راه حلی برای از بین بردن مشکل همیشگی فوتبال باشگاهی و ملی خود یعنی «گل نزدن» باشیم؟