در دولت راستگویان دانستن حق مردم است؟

به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، در وبلاگ جامعه سیاسی آمده است؛ هفته گذشته شاهد نصب بیلبوردهایی با عنوان «صداقت آمریکایی» در سطح شهر تهران بودیم؛ این تابلو‌ها که با همت شهرداری تهران نصب شده بود، سعی داشت که ماهیت استکباری و غیرقابل تغییر آمریکا را نشان داده و از این طریق نشان دهد که مذاکره با شیطان نفع و سود خاصی برای ما نداشته و مذاکره کنندگان و دلخوشان به رابطه با آمریکا بیشتر در مورد فرجام کار دقت کنند.

اما در کمال تعجب در روز شنبه 4 آبان 92 اعلام شد که با فشار از سوی مسئولان دولتی، شهرداری تهران مجبور به جمع‌آوری این بیلبورد‌ها از سطح شهر شده است؛ حال در این زمینه 2 پرسش به وجود می‌آید:

سؤال نخست این است که چرا دولت محترم این فشار را برای جمع‌آوری بیلبورد‌ها به شهرداری تهران آورده است است؟ مگر این تابلو‌ها چه ضرری برای دولت داشته که خواهان برچیدن آن شده است؟ استدلال برخی از اطرافیان دولت این است که این تابلو‌ها موجب می‌شود، روند مذاکرات پیش‌رو ایران با کشورهای 1+5 دچار لطمه و اختلال شود!

حال پرسش این است که آیا سخنانی همچون «ایرانی‌ها ذاتاً فریبکار هستند» از سوی مسئول مذاکره کننده آمریکا و یا بیان جملاتی مانند «ایران باید تضمین عینی برای رفع نگرانی‌ها بدهد و غنی‌سازی را تعلیق کند» مذاکرات را دچار اختلال نمی‌کند؟ آیا نباید دولت و شخص جناب روحانی مقداری در مورد اطرافیان خود بیشتر تأمل کنند؟ به راستی تابلوهایی که تنها ماهیت واقعی آمریکا را نشان داده‌اند، چه طور می‌توانند در روند مذاکرات اخلال ایجاد کنند؟ مگر واقعیت جز این است؟ مگر موارد نادرست در این تابلو‌ها درج شده است؟ اما عجیب‌تر از فشار دولت، تسلیم شدن شهرداری تهران در برابر این فشارهاست.

در اتفاق عجیبی دیگر، در حالی که قرار بود جلسه روز یکشنبه مجلس شورای اسلامی در مورد رأی اعتماد به 3 وزیر باقی مانده به صورت مستقیم و زنده از شبکه خبر پخش شود و از هفته قبل از آن به صورت رسمی اعلام شده بود، اما در کمال تعجب شاهد عدم پخش زنده جلسه مجلس بودیم؛ حال سؤال این است که چه کسی مانع پخش زنده جلسه رأی اعتماد شد؟ دولت، مجلس یا صدا و سیما؟

الف: خبرنگاران حاضر در مجلس از استقرار تجهیزات مربوط به پخش زنده در مجلس خبر دادند اما با این حال شاهد عدم پخش مستقیم برنامه مجلس بودیم؛ بنابراین و با توجه به اینکه عوامل فنی صدا و سیما از روز قبل از جلسه به منظور هماهنگی‌های لازم برای پخش زنده مراسم، در مجلس حضور یافته و حتی در روز جلسه نیز در حال نصب تجهیزات بوده‌اند، نمی‌توان قبول کرد که مجموعه صدا و سیما تصمیم به عدم پخش جلسه گرفته است.

ب: گمان دیگر این بود که هیئت رئیسه مجلس شورای اسلامی، مانع از پخش زنده این جلسه شده است اما با توجه به صحبت‌های لاریجانی در پاسخ به تذکرات مکرر نمایندگان در مورد توضیح در این مورد، می‌توان نتیجه گرفت که هیئت رئیسه مجلس نیز در این امر نقش نداشته است.

ج: اما و با کمال تأسف باید گفت که به نظر می‌رسد که مجموعه دولت محترم مانع از پخش زنده جلسه مجلس شورای اسلامی در مورد رأی اعتماد به 3 وزیر پیشنهادی شده‌اند؛ زیرا نه تنها هیچ مسئولی از دولت، به طور قطع و یقین این مورد را تکذیب نکرد، بلکه حتی جناب صادق، مشاور رئیس جمهور، در مصاحبه‌ای اعلام کرد: «دولت تقاضایی برای اینکه جلسه رأی اعتماد پخش شود، نداشته است؛ به مدیر شبکه خبر و رئیس سازمان صدا و سیما گفتیم که تقاضایی درباره پخش نداریم.»

حال سؤال این است که چرا مسئولان دولتی مانع پخش مستقیم این برنامه شده‌اند؟ مگر از دیدگاه دولت راستگویان و درستگویان، دانستن حق مردم نیست؟ پس چرا مردم در همه زمینه‌ها نامحرم هستند؟

چه طور می‌شود که مردم از محتوای مذاکرات هسته‌ای در ژنو نباید خبر داشته باشند، از پخش مستقیم جلسه رأی اعتماد به 3 وزیر پیشنهادی محروم شوند، دستور جمع‌آوری بیلبوردهای ضد آمریکایی از سطح شهر که تنها باعث آگاهی بخشی بود، صادر شود و آنگاه ادعای دولت راستگویان مبنی بر اینکه مردم باید بدانند، مورد قبول واقع شود؟

به راستی معنای جمله به ظاهر زیبای «دانستن حق مردم است» این است؟