وقتی اولین برف پاییزی به نام یک نمایشگاه رقم خورد/ «الکامپ» + 10

گروه علمی «خبرگزاری دانشجو»؛ اولین برف پاییزی در پایتخت قطعاً برای همه نوید یک زمستان زودرس و برآورده شدن آرزویی بود که سال‌هاست رنگ و خاطره آن در ذهن مردم تهران کم‌رنگ شده است.

هر چند که کلیت این اتفاق، خوب و زیباست، اما اگر قرار باشد خود را ساعت 9 صبح دوان دوان به مراسم افتتاحیه نوزدهمین نمایشگاه الکامپ تهران برسانی تا از اخبار و رویدادهای دست اول آن جا نمانی، شاید بارش چنین برفی آن هم در اول روز از این نظر کمی ناخوشایند باشد، بخصوص آن که بدانی باید مدت زیادی را برای تهیه گزارش از این سالن به آن سالن در رفت و آمد باشی و حسابی اولین برف زمستانی به‌ خوردت برود.

برداشت اول

با آن که ساعت 9 برای شروع مراسم اعلام شده بود و ما با کمی تاخیر به سالن کنفرانس شماره 1 نمایشگاه بین المللی رسیدیم، اما اندک جمعیت حاضر حکایت از آن داشت که نه تنها مراسمی شروع نشده است، بلکه به این زودی ها نیز خبری از افتتاحیه نخواهد بود.

حدود ساعت 9.30 مسئولان برگزارکننده مراسم با جمع کردن موکت طوسی رنگ ساده ای که به عنوان پادری برای گرفتن آب کفش مدعوین تعبیه شده بود و پهن کردن فرش قرمزی که سر آن از لابی سالن شروع و به جلوی درب ورودی ختم می‌شد، کم کم خود را برای ورود وزیر محترم ارتباطات، جناب آقای محمود واعظی و دیگران مدعوین بلندپایه آماده کردند.

حول و حوش ساعت 10 بود که زمزمه هایی مبنی بر ورود قریب الوقوع وزیر و هیئت همراه از این و آن شنیده شد. چند 10دقیقه ای بود که همه برای شروع افتتاحیه آماده بودند و فقط ورود خاص ترین مهمان یعنی جناب وزیر می‌توانست سرآغازی بر کلید خوردن رسمی نوزدهمین نمایشگاه الکامپ تهران باشد.

سرانجام با بالا گرفتن جنب و جوش عکاسان و فیلمبرداران و بچه های روابط عمومی مراسم، متوجه شدیم که جناب وزیر وارد سالن شدند. قرص و محکم در بهترین جای ممکن، هم از حیث رفت و آمدهای احتمالی در خلال مراسم به لابی و هم از حیث زیر نظر گرفتن ورود و خروج مسئولان به جهت تهیه گزارش، مستقر شدیم.

سرانجام مراسم با سخنرانی جناب آقای اکبرپور، مدیر نمایشگاه بین المللی تهران آغاز شد و با سخنرانی جناب آقای محمود واعظی به پایان رسید. هر چند که در حین اجرای مراسم نمی‌توان به حاشیه خاصی اشاره کرد، اما اشتباه جناب آقای اکبرپور به عنوان اولین سخنران مراسم در عنوان کردن عبارت «یازدهمین نمایشکاه الکامپ» به‌جای «نوزدهمین نمایشگاه الکامپ» چنان همهمه ای را بین حضار سراپا گوش به‌وجود آورد که تا چند دقیقه جو سالن را تحت تاثیر خودش قرار داد.

جالب آن که ایشان متوجه اشتباه کلامی خود نشده بودند و پس از رفتن یکی از افراد پایین سن به بالا و دادن برگه یادداشتی حاوی تذکر برای تصحیح اشتباه، ایشان ضمن این که طوری وانمود نکردند که حضار متوجه قضیه شوند، برای جبران مافات هم که شده در چند جمله، مکرراً با بردن نام «نوزدهمین» در قالب عبارات گوناگون ماجرا را ختم به‌خیر کردند.

دقیقاً پس از پایان مراسم افتتاحیه بود که به ناگاه تمام خبرنگاران با سرعت هر چه بیشتر وسایل خود را جمع و جور کرده و به سالن شماره 7، غرفه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات یعنی جایی که جناب وزیر قرار بود در آنجا مصاحبه مطبوعاتی با خبرنگاران داشته باشد و به سوالات آن ها پاسخ دهد، رفتند.

برداشت دوم:

به این ترتیب اولین بازدید ما از الکامپ نوزدهم از سالن شماره 7 آغاز شد. از آنجا که سالن های شماره 6 و 7 مختص بخش دولت الکترونیک بود، به نسبت سایر سالن ها، آدم های خاص تری را می‌شد در آنجا دید. از وزرا و مسئولان و هر کسی که به نحوی با بخش دولتی مرتبط بود گرفته تا کسانی که به فناوری های جدید بومی و زیرساخت علاقه مند بودند.

می‌توان گفت که تقریباً هر وزارتخانه ای با ارائه آخرین دستاوردها و خدمات خود در زمینه فناوری اطلاعات، مراجعه کنندگان را به سمت و سوی خود جلب می‌کرد.

غرفه های قوه قضائیه، وزارت بهداشت و وزارت صنایع و معاون از جمله بخش‌های دولت الکترونیک بودند که در این نمایشگاه حضور داشتند.

اما اگر بخواهیم به نقش پررنگ دولتی ها هم اشاره کنیم، می‌توان گفت در این نمایشگاه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، ناجا و شهرداری تهران به نسبت سایر رقبا، حرف های بیشتری برای گفتن داشتند و بیشتر، فعالیت هایشان به چشم می‌آمد.

وزارت ارتباطات با استفاده از سیستم عامل و نرم افزار متن باز و ارائه راهکارها، ناجا با کلانتری مجازی و ارائه خلافی ماشین و نمایش آنلاین دوربین های جاده ای کشور و شهرداری هم بیشتر با فضای خوبی که داشت، غالب مخاطبان را در اطراف محدوده خود جمع کرده بودند.

نکته متمایز الکامپ نوزدهم در قیاس با الکامپ های قبل، حضور بخش دولت الکترونیک در نمایشگاه بود که رنگ و لعاب خاصی را به‌ همراه داشت و توانسته بود حسابی پای مسئولان مختلف را به نمایشگاه باز کند. از طرفی، بحث زیر ساخت نیز حسابی اهمیت و جایگاه خود را به رخ دیگر بخش ها کشید؛ چیزی که در سالیان قبل جای آن بسیار خالی می‌نمود.

برداشت سوم:

از دولت الکترونیک که بگذریم به بخش همیشه حاضر خصوصی می‌رسیم، جایی که شرکت های خصوصی اگرچه در بحث زیرساخت و بومی سازی به پای دولتی ها نمی‌رسند، اما در بحث نرم افزاری و ارائه خدمات به مشتریان، حرف اول را در نمایشگاه می‌زنند.

اما آنچه که در دید کلی به چشم می‌خورد، همان بود که در سال های پیش، از خصوصی ها دیده بودیم. ارائه محض خدمات و مشتری یابی به دور از هر گونه محصول جدید و خاص، همراه با نوآوری های خاصی که معمولاً در نمایشگاه های دیگر کشورها، شرکت های خصوصی به عنوان یک برگ برنده از خود نشان می‌دهند.

اگر بحث نوآوری و ارائه محصولات جدید را نادیده بگیریم، بازار خصوصی ها نیز بشدت داغ بود، به طوری که با انواع و اقسام روش های تبلیغاتی و دکورهای عجیب و غریب، حسابی مشتریان را به بازدید از غرفه هایشان ترغیب می ‍کردند. اما ریزبینانه و با جداسازی چند شرکت خاص می‌توان گفت که محصولات بخش خصوصی از لحاظ کیفی همان بود که سال پیش بود.

صرفاً افرادی که در پی سطحی از خدمات که فقط ویژه کاربران عادی و خانگی است و کسانی که به‌دنبال خدمات تخصصی تر و پایه ای تر هستند، بندرت می‌توانستند چند شرکت را در زمینه کاری خود پیدا کنند.

برداشت آخر:

متاسفانه بر خلاف نمایشگاه های معتبر دنیا در زمینه فناوری اطلاعات، در اینجا رنگ و رویی از تخصص گرایی و علم پایه کمتر به چشم می‌خورد و صرفاً هدف اکثر بخش های خصوصی حاضر در نمایشگاه جلب مشتری های خانگی و فروش محصولات خود در همین سطح بود.

شاید اگر همین روند را در سال های بعد شاهد باشیم و هیچ تلاشی برای بهبود این قضیه صورت نپذیرد، بی‌تعارف می توان بخش اعظم الکامپ را به یک جمعه بازار تشبیه کرد که در آن هدف فقط فروش محصولات است و نه پیشرفت.

البته از این موضوع نباید گذشت که سطح کیفی الکامپ نوزدهم در مقایسه با الکامپ های اخیر رشد چشمگیری داشته و این بیشتر مرهون حضور بخش دولت الکترونیک در این نمایشگاه است.

نکته آخر قابل توجهی که شاید حتی در دید اول، همگان متوجه آن می‌شدند، حضور کمرنگ تر اپراتورهای تلفن همراه بود؛ چیزی که در نمایشگاه های پیشین و در نبود دولتی ها و برای پر کردن جای خالی آنها چنان می‌نمود که فعالیت بخش های دیگر را بشدت تحت الشعاع خود قرار داده بود.