ترزا کورئا از دانشگاه دیهگو پورتالز در سانتیاگو، شیلی، با 14 مجموعه مرکب از فرزندان و والدین مصاحبه هایی عمقی انجام داد و از 242 مجموعه مرکب از والدین و فرزندانشان نظرسنجی کرد.
وی دریافت که در بیش از 40 درصد از موارد، کودکان در تمام انواع مطالعات فناوری (اعم از کامپیوتر، موبایل، اینترنت، شبکه های اجتماعی) بر والدین خود تاثیر می گذارند؛ در این تحقیق، نمره بچه ها در مقایسه با والدینشان بالاتر بود و این امر حاکی از آن است که والدین لزوما از این تاثیرگذاری مطلع نیستند. همچنین والدین با فناوریها از طریق خودآموزی آشنا می شوند.
این فرایند تاثیر فرزندان بر والدین بیشتر در مورد مادران و در خانواده هایی با سطح اجتماعی پایین تر صادق است. شبیه به همین اتفاق در خانواده های مهاجر کم درآمد نیز رخ می دهد و فرزندان به منزله پیوند زبانی و فرهنگی میان خانواده و محیط جدید عمل می کنند.
رسانه های دیجیتالی برای خانواده هایی با سطح اقتصادی و اجتماعی پایین تر در حکم محیطی تازه اند و فرزندان خانواده های فقیرتر با احتمال بیشتری در معرض دریافت اطلاعات فناوریهای نو از مدارس و دوستان هستند و به نوبه خود به والدینشان آموزش می دهند.
طبق اعلام سازمان فناوری اطلاعات ایران، مطالعات گذشته به بررسی ارتباط تاثیر اعضای جوانتر خانواده ها بر اعضای مسن تر در زمینه علوم کامپیوتر و اینترنت پرداخته اند که در این تحقیقات، برخلاف تحقیق اخیر، از روشهای کیفی استفاده شده و میزان رخداد این فرایند و عوامل دخیل در آن مورد بررسی قرار نگرفته است.
به گفته کورئا، این واقعیت که انتقال فناوری از سطوح پایین خانواده به سطوح بالاتر بیشتر در مورد مادران و در خانواده های به لحاظ اجتماعی و اقتصادی پایین تر رخ می دهد دلالت های ضمنی مهمی دارد. زنان و فقرا معمولا در گزینش و کاربرد فناوری ها عقب تر از سایرین هستند. در بسیاری از موارد این افراد راهی برای آشنایی و استفاده از فناوریهای جدید ندارند، و از آن مهمتر، احتمال وجود دانش، مهارت، توانایی درک و برخورد مثبت با رسانه دیجیتالی در آنان کمتر است.
این نتایج حاکی است که مدارس مناطق کم درآمد باید به طور ویژه مورد توجه دولتها و برنامه های زیربنایی برای ترویج رسانه های دیجیتالی قرار گیرند.