یادداشت/
گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو» - یدالله راستگو؛ توسعه و پیشرفت در زمینه های مختلف از جمله سیاست و اقتصاد برای هر کشوری که در دنیای کنونی خواستار استقلال حقیقی باشد یک نیاز ضروری است.
کشورها برای نیل به پیشرفت واقعی در دنیای کنونی با موانع جدی روبرو هستند که مهمترین عامل بیرونی آن، تحریم های کشورهایی است که در سه سده گذشته عموما خود را بعنوان رهبر جهان معرفی می کنند و هژمونی جدیدی را در هیچ منطقه ای از دنیا نمی پذیرند و بالعکس به تقابل با آن می پردازند.
با نزدیک شدن به 22 بهمن سال 92 درخت انقلاب اسلامی ایران تنومند تر می شود .جمهوری اسلامی در طی این سالها توانسته است در حوزه امنیت و دفاع و سیاست پیشرفت تام و تمامی داشته باشد اما هرگز نتوانسته است به جایگاهی متناسب آرمانها و توانمندی ها یش در اقتصاد برسد.
از ابتدای انقلاب اسلامی ایران تهدیدهای بین المللی برای خشکاندن این نحله ی مقدس با حداکثر توان در زمینه امنیت و معیشت مردم شکل عملی به خود گرفته است.
جنگ هشت ساله ابر قدرت های جهان به سر کردگی صدام حسین و اعمال تحریم های اقتصادی یکجانبه و چندجانبه به سرکردگی ایالات متحده مهمترین موانع انقلاب اسلامی محسوب می شد.
گذر از جنگ با اعتماد به سرمایه های اجتماعی و انسانی امت اسلامی ایران موفقیت و تجربه بزرگی را برای ما به ارمغان آورد و جنگ بال سیاست و امنیت ایران را به اندازی کافی ارتقا بخشید.
به هر اندازه که توانمندی های نظام اسلامی افزایش یافت میزان تحریم های اقتصادی نیز توسیع پیدا کرد.
بازی تحریم ها هر روز با تغییر شکل منافع ملی ما را هدف میگیرد و سعی دارد سیاست های کلان نظام در منطقه وجهان را از اصول اساسی انقلاب منحرف نماید.
گویا غرب، اقتصاد ایران را پاشنه آشیل و اهرم فشار بر جمهوری اسلامی می داند و متاسفانه ما در مواجهه با این سناریو - بخصوص در دو دهه ی اخیر- به آزمون و خطا روی آوردیم و هرگز نگاهی واقع بینانه به "تحریم ها" جهت تدوین برنامه ای دائمی نداشته ایم و سعی کردیم بجای داروی ضد باکتری از مسکن استفاده کنیم.
نبود نگاه واقعی به این بازی خطرناک، مشکلات اساسی در مسیر پیشرفت ایران اسلامی بوجود آورده است بگونه ای که عدم درک موضوع و نداشتن استراتژی درازمدت در رویارویی با طراحی های دشمن در فاز اقتصادی می تواند آسیب های جدی در آینده برای ما داشته باشد.
اکنون نخبگان و خواص جامعه با تلاش و خودباوری توانسته اند بر قله های بلند علم و فناوری دنیا تکیه بزنند اما با برنامه ریزی ناقصی که در دو دهه ی گذشته دولتها پایه ریزی کردند مجبور هستیمبعضا این دستاوردها ی عظیم ( در زمینه نانو، هوافضا، پزشکی، صنایع موشکی ، هسته ای و...) را برای رفع تحریم ها معامله و سپس متوقف نماییم و این یعنی ما در یک تسلسل باطل گرفتار شده ایم.
تجربه سه دهه در موضوع تحریم ها نشان می دهد بایستی برنامه ای راهبردی برای درمان قطعی و گذر از این سناریوی غربی داشت بگونه ای که نه میز مذاکره را فتح الفتوح مشکلات بدانیم و نه تحریم ها را کاغذ پاره بخوانیم.
مردم ایران ثابت کرده اند که از چنان استعداد و هوش و مقاومتی برخوردار هستند که آسان ترین گزینه (معامله کردن دستاوردهای فرزندان پارسی با تحریم ها) را در قبال تحریم ها قبول نکنند و صدالبته سرمایه های انسانی و ملی شان را از کشوری نظیر ایرلند یا کوبا و...کمتر نمی دانند.
نگرش ما به مذاکرات بایستی تغییر کند تا بتوانیم از این دور باطل که ایران اسلامی را با مشکل روبرو می کند خارج شویم.
مذاکرات چندماهه ی اخیر بوضوح نشان داد که اگر با غرب بر سر فناوری هسته ای کشورمان توافق کنیم آنها براحتی از آن می گذرند، پاندول تحریمها با بسامدی متغیر دیروز بر روی انرژی هسته ای قرار داشت و امروز رفته رفته بر روی توان موشکی و فضایی و فردا تمامیت نظام را نشانه می گیرد.
برای خروج از این "دور باطل" بایستی زمین بازی در موضوع تحریم ها را تغییر بدهیم.
زمانی که مسئولین و دولت برای حل مشکلات داخلی مدام نغمه ی مذاکرات را در اذهان عمومی ملت زمزمه کنند، با گذشت زمان خودباوری ملی کاهش یافته و خیل کثیری از مردم امیدشان به بیرون از مرزها دوخته می شود ؛ این موضوع ضربه سنگینی به کار و سرمایه ایرانی می زند و در دراز مدت وابستگی ما به صنایع و تولیدات خارجی را افزایش می دهد.
شاید به جرئت بتوان گفت که یکی از مهمترین اهداف دشمن از مطرح کردن تحریم ها تعیین خط جدید برای گمراهی افکار عمومی ایران می باشد.
در چندماهه ی اخیر برخی از مسئولان کشور مذاکرات را فتح الفتوح مشکلات کشور معرفی کردند و جمعی از رسانه های زنجیره ای با اغواگری تمام، این موضوع را در افکار عمومی کشور پررنگ کردند. این خیانت بزرگی به حقیقت و مردم است چرا که طبق گزارش های بانک جهانی و صندوق بین المللی پول که در سال 2012 منتشر گردید مشکلات اقتصادی ایران حداکثر 25 تا 35 درصد تحت تاثیر تحریم هاست و 65 تا 75 درصد آن ناشی از ساختارهای داخلی و مدیریت بازار می باشد.
برای یک بار که شده بایستی واقع بینانه نقاط ضعفمان را بررسی کنیم، اقتصاد همان بال رشد نکرده ی پرنده ای است که این روزها بسیار تنومند شده است.
سوای نقدهای جدی که به توافق نامه ژنو وجود دارد با نگاه به آینده، دولت بایستی از موقعیت پیش آمده - که در مدت زمان توافق ژنو طرفین اعلام کرده اند- به نحو احسن برای خروج ازاین تسلسل باطل بهره گیرد.
اگر بخواهیم تنها به همین توافق دلخوش باشیم و همین مسیر را ادامه دهیم در چندماه آینده زمانی که خواسته های طرف مقابل برای برداشتن سیل عظیمی از تحریم ها منافع ملی ما را در سطح بین املل هدف قرار بگیرد ناچار یا تسلیم می شویم یا به نقطه ی آغاز بازخواهیم گشت و راه سومی هم وجود ندارد.
اما اگر از این فرصت جهت تجدیدقوا و حرکت بسوی محقق کردن اسناد بالادستی نظام در حوزه اقتصاد حرکت کنیم و تمام توان داخلی را برای گشودن این گره بکار بندیم در دور بعدی مذاکرات می توانیم "آب سنگین اراک" و بسیاری از تاسیسات هسته ای مان را که در توافق ژنو تقریبا "معلق" کرده ایم از نظر فنی و اجرایی توسیع بخشیم و جشن کنونی امریکا را به عزا مبدل نماییم.
ترکیه در مدت زمان بسیار کمی توانست بر ساختارهای اشتباه اقتصادی خود فائق بیاید و با تکیه بر توانایی های داخلی، اقتصاد و سطح معیشت مردم خود را افزایش دهد و این مهم در کشور ما بوقوع نمی پیوندد مگر اینکه دولتها بیشینه توان و تفکر خود را بر روی این مسئله قرار دهند.
شاید افرادی باشند که تفاوت ایران و ترکیه را در تحریم های بین المللی مفروض بگیرند اما واقعیت و نمونه های مشابهی که در جهان وجود دارد مثال نقض این فرض محسوب می شود.
برای بیان نمونه ای از این جنس تقابل ها به نامه جواهر لعل نهرو در اوت 1933 به دخترش پیرامون اوضاع جهان در هنگامه بحران اقتصادی آن سالها اشاره می کنم:
(در این اوضاع) ایرلند روی پای خود ایستاده است. جنگ بازرگانی ایرلند و بریتانیا هنوز ادامه دارد. وضع عوارض سنگین از طرف بریتانیا بر کالاها و محصولات ایرلندی که هدفش فشارآوردن بر ایرلند و وادار ساختن او به تسلیم بود، نتایج معکوسی به بار آورد.
زیرا موجب گشت که صنایع و کشاورزی ایرلند به سرعت توسعه پذیرد و ایرلند توانست تقریباً ملتی بی نیاز از خارج و متکی به خودش باشد.
در ایرلند کارخانه های تازه در همه جا ساخته شده است و اراضی چمن زار و مراتع سابق، از نو به صورت مزارع غلات و غیره درمی آید.
خواروباری که به انگلستان صادر می شد اکنون در خود کشور مصرف می شود و سطح زندگی مردم بالا می آید.
بدین قرار "دووالرا" رهبر ایرلند در اجرای سیاست ملی خود پیروز شد و ایرلند، امروز همچون خاری در چشم سیاست امپراطوری بریتانیاست.
ایرلند سیاستی جسورانه دارد...
منبع: نگاهی به تاریخ جهان _نوشته جواهر لعل نهرو
نامه فوق یکی از هزاران سند تاریخی است که نشان می دهد بایستی استراتژی منطقی و صحیحی نسبت به تحریمها داشت.
میزان موفقیت تیم مذاکره کننده ی ایرانی در هر دولتی رابطه ی مستقیمی با توانمندی های داخلی دارد از این رو بایستی تغییر در ساختار اقتصادی کشور را جزء مهمترین اولویت های کنونی کشور قرار داد.
ارسال نظرات