باز نشر/ من هم یک «کلاغ سیاه» هستم؛ با افتخار!

گروه اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»؛ از همان کودکی، مثل خیلی از بچه های دیگر که دلشان بزرگ شدن می خواهد و شبیه بزرگترها شدن برایشان قشنگ است، عاشق این قاب شکیل مشکی شدم. یکی دو متر پارچه کافی بود تا قد و قواره ی کوچکم را بپوشاند و بشود یار و همراهم، هر جا که می رفتم. آن روزها شاید چادر را به خاطر شبیه شدنم به خانم بزرگ ها می پوشیدم و با سر کردنش، حس بزرگ شدنم تقویت می شد.

در مقطع راهنمایی و توی مدرسه، به تعداد انگشتان دست دختر چادری دیده می شد. آن هایی هم که چادری بودند، صبح سرشان بود و عصر مچاله شده توی کیفشان. روزهای خاص مثل روزهای اردو، کلا نمی پوشیدندش و دست و پاگیر بود برایشان. بقیه هم – حتی معلم ها و کادر مدرسه- این چند متر پارچه را دست و پاگیر می دانستند و خطرناک! حتی یک بار هم چادرم به در سرویسمان که مینی بوس بود گیر کرد و چند متری به خاطرش روی زمین کشیده شدم و فهمیدم بله! چادر هم می تواند خطرناک باشد! آن روزها چادر را دیگر نه فقط به خاطر شبیه شدنم به خانم بزرگ ها، که به خاطر یک حس ناشناخته می پوشیدم.

دبیرستانی که شدم، اوضاع سخت تر شد. دیگر بچه ها جسارت اظهارنظر پیدا کرده بودند و بی ادب ترها، مستقیما توهین می کردند. بعضی های دیگر هم که خودشان را دلسوز می دانستند، توصیه می کردند که این قاب مشکی به هیچ کس نمی آید و زشتش می کند و زیبایی ها را از آدم می گیرد. یادم می آید یک روز که با یکی از بچه های بد کلاس دعوایم شد، موقع زنگ تفریح چادرم را برداشت و به جای پرده از پنجره آویزان کرد و از آن به بعد هر بار مرا می دید می گفت باز پرده ی مشکی پوشیدی؟!

وقتی سر کلاس های فوق العاده که معلمانشان مرد بودند می نشستم و چادر سر می کردم، مرا به خاطر چادرم «حاج خانم» خطاب می کردند. هر بار این اتفاق می افتاد تا پنج دقیقه کلاس پر می شد از خنده و حرف های مسخره که خیلی وقت ها شنیدن خیلی هایشان بغض می آورد در گلویم.

آن روزها پرده ی مشکی ام را دیگر نه به خاطر شبیه شدنم به بزرگتر ها و نه به خاطر حسی ناشناخته، که به خاطر ایستادن سر حرف و عملی که تا به حال انجامش داده بودم، می پوشیدم.

روزهای دانشگاه، روزهای سختی برای من و چادر بود. شاید دیدن دانشجوهای بزک کرده و خودنما و حتی مسخره کننده ی پوشش این و آن آنقدر سخت نبود که دیدنِ تغییر وضع پوشش خیلی از دوستان هم پوششم. کسانی که اول سال یک طور بودند و آخر سال، به خاطر فشارها مجبور به تغییر وضع پوشش می شدند و همرنگ جماعت. آن روزها زیبایی ام را در پنهان شدن در این صدف مشکی می دانستم و مقابل چشمانم می دیدم کسانی را که زیبایی را چطور غلط معنی می کنند.

آن روزها دیگر پوشیدن صدف مشکی، دلایل قبل را نداشت. چادرم را «انتخاب» کرده بودم و به خودم قول داده بودم پای همه چیزش بایستم.

اولین باری که «کلاغ سیاه» خطاب شدم، زمانی بود که بدون راهنما زدن پیچیدم توی یک کوچه و راننده ی پشت سری از دستم عصبانی شد. وقتی از کنارم می گذشت تا کمر از شیشه آمد بیرون و این عبارت حکیمانه را گفت و رفت. بعد از آن هم در شرایط مختلف با همین صفت خطاب شدم و به کلاغ سیاه بودن عادت کردم.

چند روز پیش، با دختر جوانی صحبت می کردم که به خاطر یک سوءتفاهم کوچک در صف تاکسی، با یک زن بدحجاب دعوایش شده بود. دعوا به زد و خورد کشیده شده بود و زن بدحجاب که گویا رزمی کار هم بوده، حسابی از خجالت دختر درآمده بود. دختر جوان چادری غصه می خورد، خیلی.ناراحتی اش نه به خاطر آسیب جسمی که به او وارد کرده بودند، بود و نه به خاطر شکسته شدن غرورش بین آن همه آدم. غصه اش از توهینی بود که آن زن به «چادر» کرده بود و با همین لفظ خطابش قرار داده بود. اتفاقی که برای ما چادری ها تقریبا تکراریست و البته همچنان آزاردهنده.

من و همه ی کلاغ سیاه های سرزمینم تا به حال بهای سنگینی برای انتخابمان داده ایم. در خیلی جمع ها تحویل گرفته نشدیم، در خیلی مکان های فرهنگی و هنری و حتی تفریحی انگشت نما بوده ایم، در خیلی از فروشگاه ها و مراکز خرید معذب بوده ایم، برای خیلی از کارها محدودیت داشته ایم و خلاصه پا به راهی گذاشته ایم که خیلی ها تحملش را نداشته اند و از آن راه برگشته اند. اما ما همچنان هستیم و همه مان «کلاغ سیاه» باقی خواهیم ماند؛ با افتخار!