موشک و خمپاره بر سر جام جهانی/ حتی اوزیل هم نمی‌داند در غزه چه می‌گذرد

گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»؛ فوتبال، جام جهانی بیستم، برزیل، آلمان، آرژانتین، لیونل مسی، فینال، ورزشگاه ماراکانا و سائو پائولو؛ اینها کلماتی است که دنیا را به خود معطوف کرده و چشم همه جهانیان را به یک قاب 32 اینچی خیره کرده است تا در این روزها کمتر کسی خبر داشته باشد که مردم بی دفاع غزه شب خود را زیر موشک های رژیم اشغالگر قدس صبح می کنند و مادرانی با چشم گریان فرزندان خود را در دل خاک غم زده فلسطین دفن می کنند.

در سائوپائولو جشن و پایکوبی است و مسافران برزیل شب خود را در دنس ها  می گذرانند و خبر ندارند که بر سر مردم غزه چه می گذرد. شاید به فکر آنها هم خطور نکند که مردمی بی دفاع در گوشه ای از دنیا به قتل می رسند. البته شاید آنها حق داشته باشند چون نه رسانه ای هست که این موضوع را به گوش آنها برساند و جام جهانی مجالی برای پرداختن به این موضوعات باقی گذاشته است.

جام جهانی امشب تمام می شود و تکلیف قهرمان جهان پس از یک ماراتون نفس گیر مشخص می شود و دوباره تب و تاب ورزش در جهان می خوابد تا المپیک و جام جهانی بعدی و احتمالا موشک های اسرائیل نیز از سر فلسطینی ها رخت خواهند بست و دوباره در انبارهای رژیم اشغالگر قدس می مانند تا مجالی دیگر.

امشب دیدار فینال جام جهانی برگزار و قهرمان جام جهانی مشخص می شود تا باز هم آرامش به غزه باز گردد. امشب در غزه این زنان و کودکان بی گناه هستند که قهرمان می شوند.

مردم غزه هم احتمالا فوتبال را دوست دارند و آنها هم دلشان می خواست در این شب ها پای تلویزیون می نشستند وبازی های جام جهانی را می دیدند. کودکان فلسطینی هم فوتبال را خیلی دوست دارند و اسطوره هایی در این دنیای فوتبال برای خود دارند که اگر جز این بود سال گذشته حمید أبو دقة، کودک شهید 12 ساله در نوار غزه را با پیراهن مسعود اوزیل، بازیکن تیم ملی آلمان از زیر خروارها خاک بیرون نمی کشیدند.

مسعود اوزیل بازیکن مسلمان تیم فوتبال رئال مادرید و تیم ملی آلمان وقتی تصاویر جنازه این کودک را با پیراهن شماره 23 تیم رئال مادرید (پیراهن مسعود اوزیل) که در بمباران جنگنده های اسرائیلی کشته شده بود، دید، متاثر شده و به شدت گریست و در صفحه شخصی خود در سایت تویتر در این بار نوشت: «بسیار تاثر و تاسف انگیزاست وقتی ببینی یک کودک فلسطینی بیگناه با پیراهن ورزشی تو کشته شود» اما شاید امروز خود اوزیل هم خبر نداشته باشد در غزه چه خبر است و مانند تمام مردم دنیا به فینال امشب فکر می کند و خود را برای قهرمانی در ماراتون جام جهانی آماده می کند.

مطمئنا این بازیکن نمی داند که امشب هزاران کودک فلسطینی به عشق او با پیراهن تیم ملی آلمان فینال جام جهانی را تماشا می کنند و او را تشویق می کنند و مطمئنا هیچ کس نمی داند صبح فردا چند نفر از این کودکان را در میان خاک و خون از زیر آوارها بیرون خواهند کشید.

کودکان فلسطینی به این موشک ها عادت کرده اند و بارها بر سر جنازه دوستان و هم بازی های خود گریسته اند. آنها شاید آرزو کنند که ای کاش نه جام جهانی ای وجود داشت نه فوتبالی. ای کاش در این روزها جام جهانی نبود تا دنیا صدای مظلومیت آنها را می شنید.

جام جهانی در این سال ها  بوی خون می دهد؛ بوی خون هزاران هزار بی گناهی که در میان غفلت دنیا کشته می شوند. در این روزها جام جهانی و المپیک فرصتی است برای به اغما فرو بردن اذهان عمومی و کشتار مسلمانان.

نگاهی به تاریخ جام جهانی و المپیک نشان می دهد که پوشش رسانه ای رخدادهای جهانی چون جام جهانی و المپیک و معطوف شدن ذهن مردم سراسر دنیا به این بازیها، گویا فرصت مناسبی برای متجاوزان است تا در پوشش این غول های رسانه ای به راحتی به کشتار و قتل بپردازند.

در المپیک و جام های جهانی این اتفاقات به وفور دیده شده است :

-  سال 1948، تقارن المپیک 1948 با اعلام موجودیت اسرائیل

-  تراژدی صبرا و شتیلا تقارن جام جهانی فوتبال 1982 با حمله رژیم صهیونیستی به لبنان

-   تقارن جام ملت های اروپا1992 با نسل‌کشی سِربْرِنیتسا

-  تقارن جام جهانی فوتبال 2006 با جنگ 33 رژیم صهیونیستی علیه لبنان

-  تقارن المپیک تابستانی 2008 با جنگ دوباره اسرائیل و غزه

-   تقارن جام جهانی 2010 با محاصره غزه و حمله به کاروان آزادی

-   تقارن المپیک 2012 با جنگ داخلی سوریه و کشتار مسلمانان میانمار

- و در نهایت تقارن جام جهانی 2014 برزیل با کشتار شیعیان در عراق و حمله رژیم اشغالگر قدس به مردم غزه