آغاز نشست خبری «در دنیای تو ساعت چند است؟»

صحبت عوامل فیلم در نشست خبری:

صفی یزدانیان (کارگردان و نویسنده)

باید می گذاشتم فیلمنامه و همه شخصیت ها بزرگ شوند، به همین دلیل این فیلم را دیر ساخته ام.

فرد پر ایده ای نیستم، البته برای همین فیلم نیز چندین سال برای سرمایه گذار منتظر ماندیم، البته در این دوره فیلمنامه تغییراتی داشت.

زهرا حاتمی برای اولین بار در فیلم مصفا بازی کرد و این مسئله نیز به خاطر لطف و دلبستگی های وی بوده است.

به خاطر اینکه یکی از تم های فیلم نگاه ایرانی به غرب است، باید این دوگانگی را در فیلم در خصوص موسیقی آن داشتیم.

یکی از تم های فیلم که در رشت جواب می دهد، این است که اینجا همه به کار هم توجه دارند.

اسم فیلم، در فیلم هم مشخص است که ساعت ها به هم نمی خورند و یک ناهمزمانی وجود دارد.

در پاسخ به سوال «خبرگزاری دانشجو»:

عناصر این فیلم صرفا نوستالوژیک نیستند، بدون اینکه بخواهم تابلویی بر سر در کشکشمی بالاتر از اینکه آدم ها بدون هم زندگی می کنند وجود ندارد.

از نظر من این از اصلی ترین کشمکش هایی است که می توانیم داشته باشیم.

فیلم سه قسمتی است نه دو قسمتی؛ در سکانس آخر اگر دقت کنید سه زمان را نشان می دهد.

زهرا حاتمی (بازیگر)

من فقط برای همسرم کار می کردم و بعد از رفتن ایشان در کنار مصفا بازی کرده ام، چون جمع خانوادگی و دوستانه بود قبول کردم در این فیلم بازی کنم.

اگر فیلمنامه های خوبی وجود داشته باشد و گروه خانوادگی نیز در آن بازی کنند، ایفای نقش در آن را قبول خواهم کرد.

علی مصفا (تهیه کننده)

برای من که از ابتدا در جریان ساخت فیلم بوده ام، فیلم شیرینی است و به نظرم مورد پسند مخاطبان قرار می گیرد.

همایون پای ور (مدیر فیلمبرداری)

در این فیلم به هدفی که می خواستیم رسیدیم.

فضای رشت در زمستان گرم نیست و شرایط هوا اغلب بارانی است؛ روی قسمت هایی که در گذشته رخ داده است رنگ گرم داریم و برای زمان هایی که مربوط به حال است، از رنگ های سرد استفاده کرده ایم.

لیلا حاتمی (بازیگر)

خوشبختانه این فیلم نیازی به توضیح ندارد و هر بار که آن را می بینم بیشتر از آن لذت می برم.

ایرج رامین فر (طراح هنری)

فیلمی می ساختیم که پلان به پلان با آن درگیر بودیم، دیالوگ های ریشه دار این فیلم را فراموش نمی کنم.

داستان فیلم کهنه است ولی با سایر فیلم ها متفاوت دارد، در حقیقت در این فیلم یک رابطه عاشقانه وجود داشت که داستان بسیار جدیدی را روایت می کرد.

فیلم رنگ خود را پیدا کرده و حالت نوستالوژیک دارد، چرا که شهرمان به خاطر تبلیغات و ... نمایی زشتی دارد؛ از این رو بیشتر به رنگ احتیاج داشتیم.