به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، در ماجرای کاپیتولاسیون، یکی از فریادها این بود که چرا قانونی تصویب شده است که اگر یک آمریکایی نسبت به شاه این مملکت ولو فاسد جرمی مرتکب شود باید در آمریکا محاکمه شود و در این کشور پاسخگو نخواهد بود. ایرانیت همواره بخشی از ضرورت‌های حیات فرهنگی و دوام و قوام این ملت و کشور بوده است. برخی مسائل ممکن است در بدو امر آسان و کم‌اهمیت به نظر برسند یا به دلیل آنکه مشمول فردی که ما با آن مخالفیم شده است، برخی حب و بغض‌ها مانع توجه دقیق به آن شود ولی در نهایت می‌تواند باب خسارت‌های بزرگی را بگشاید.
آقای کفاشیان اگر به شناسنامه خود بنگرد درمی‌یابد که او یک ایرانی است و اگر از پدرانش نسل اندر نسل بپرسد درمی‌یابد که از زمانی که کاغذ اخبار در این مملکت منتشر شده است تاکنون احدی سراغ ندارد در رسانه‌های ایران یک خارجی به یک ایرانی ولو روسپیان این مملکت توهین کرده باشد. آری در این مملکت کسی اجازه نداده است تا یک بیگانه به احدی از ایرانیان توهین کند یا نسخه‌ای برای آنان بپیچد. ما هرکه هستیم و هرچه هستیم، مسائلمان به خودمان مربوط است و مفهوم پیشرفت در دنیای امروز ارتباط مثبت و حساب شده و انتخاب‌گرانه با جهان اما بدون مداخله است. ما می‌خواهیم فوتبالمان پیشرفت کند اما نمی‌خواهیم حیثیتمان تخطئه شود و هر کسی به خود اجازه دهد از موضع تحکم با ما برخورد کند و چون نگاه عاقل اندر سفیه به ما بنگرد.
در ماجرای متون توهین‌آمیز آقای کی‌روش نسبت به سیدمهدی رحمتی یا دبیر فدراسیون فوتبال، اگر آقای کی‌روش به پاسپورتش نظری می‌انداخت بهتر از هر کسی می‌فهمید که حق ندارد چنین بی‌مهابا به مردمان کشوری که میزبان او هستند اهانت کند. او در غرب بزرگ شده است و می‌داند که در غرب هم اسم چنین چیزی آزادی بیان نیست و هیچ خارجی در هیچ کشور غربی اجازه چنین کاری را ندارد. به عزل و نصب‌های پی در پی مربیان خارجی در کشورهای عربی نگاهی بیندازید؛ آیا نمونه‌ای سراغ دارید که یکی از این مربیان هرچند سرشناس غربی به خود اجازه داده باشد تا مردم یا مسئولان آن کشور را به سخره یا به باد توهین بگیرد؟
مخالفت با بازیکن‌سالاری و ایجاد نظم در فوتبال نکته مثبتی است و بر این اساس، کی‌روش یا هر سرمربی دیگری حق دارد در چارچوب وظایفش دیسپلین مد نظر خود را در تیم و زمین پیاده کند و البته در همه حال باید بداند که او صاحب تیم ملی نیست بلکه استخدام شده است تا به تیم ملی ایران خدمت کند. اما امثال آقای کی‌رش دست آخر بالاتر از آنچه در کشور خود انجام داده‌اند در این کشور انجام نخواهند داد و گیریم فوتبال ما بشود فوتبال پرتغال؛ همه اینها گذراست و آنچه می‌ماند حریم‌ها و مبانی است که این رفت و آمدها باید بر آن استوار باشد.
آقای کفاشیان در حدود یک دهه حضور بر مسند فوتبال هنوز گلی بر سر این مملکت نزده است و اگر هم می‌زد باز او امثال او حق نداشتند فضایی را فراهم کنند تا با انعطاف و سهل‌انگاری بیش از اندازه یا خدایی نکرده با هدف مصرف داخلی و تخریب رقبا، پای یک مهمان خارجی به اختلافات داخلی کشیده شود و او به خود اجازه دهد به آحادی از مردمان این کشور توهین کند ولو ارمغان آن مهمان خارجی، 10 قهرمانی جام جهانی باشد که بیشتر به یک شوخی می‌ماند.
نگارنده، دبیر فدراسیون فوتبال را نمی‌شناسد و تعلق خاطر خاصی به کسی ندارد. روشن است در فضای فوتبال و غیر آن قطعاً هیچکس حق ندارد به کسی توهین کند و حرمت مهمان و میزبان هر دو باید حفظ شود. اما در ماجرای توهین آقای کی‌روش به آقای سیدمهدی رحمتی یا دبیر فدراسیون فوتبال که آرزوی ناپدید شدن او را کرد، باید فراتر از یک اختلاف معمولی به آن نگریست و برای حریم‌هایی که در غفلت آقای کفاشیان و جسارت آقای کی‌روش فرو ریخته است، نگران بود. شاید رسانه‌ها نیز مقصر باشند که فضای بیش از اندازه‌ای به چنین افرادی داده‌اند، به گونه‌ای که امر بر آنان مشتبه شده و از حیطه وظایف خود خارج شده‌اند و پای را از گلیم خود درازتر کرده‌اند.
شایسته است با هوشیاری رسانه‌ها و افکار عمومی، از این پس در قرارداد هر مربی مهمان خارجی به صراحت قید شود که او حق ندارد ذره‌ای از حیطه مسئولیت خود خارج شود. حتی وزارت خارجه مسئول است در صدور ویزا برای چنین افرادی این قید را بگنجاند و از این پس به محض تخطی از این خط قرمز، آنان را به کشورشان عودت دهد. این سخنی از روی ملی‌گرایی نیست؛ این عرف روشن صدور ویزا در همه کشورهاست. آقای کفاشیان نه به عنوان یک ایرانی بلکه به عنوان کسی که در این جهان زیست می‌کند، می‌تواند همین نکته را از مشاوران حقوقی خود بپرسد.
منبع: شفقنا
ارسال نظرات