به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ به نقل از ستاد نانو؛ آزمایش‌های جریان جانبی به شیوه سنتی، علی‌رغم هزینه کم و سرعت اجرای زیاد آن، فاقد حساسیت مناسب است. همچنین این روش سبب هدر رفتن مقدار قابل‌توجهی پادتن هنگام پیوند با نانوذرات می‌شود. تجمع ذرات مانع از دردسترس‌بودن سطح واکنش‌پذیر در طی مراحل جفت‌شدن و پوشش می‌شود. این امر باعث کاهش بازده و به خطر افتادن ثبات فرآیند می‌شود.
تعدادی روش در آزمایش‌های جریان جانبی معرفی شده است که هدف آن‌ها بهبود حساسیت، مدیریت زمان، بهینه‌سازی میزان پادتن مورد استفاده و هزینه می‌باشد. نانوذرات طلا، معمولاً به‌عنوان گزارشگر در این روش‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. نانوذرات مغناطیسی که با پیوند کووالانسی به هم متصل شده‌اند، به‌عنوان جایگزین طلا به‌کار گرفته می‌شوند. برتری نانوذرات مغناطیسی نسبت به نانوذرات طلا در این است که دارایِ قابلیت تشخیصِ چشمی برای خروجی‌های کیفی و همچنین تشخیص مغناطیسی برای خروجی‌های کمی می‌باشند.
روش ترکیب و رفت با فعال‌سازی ذرات مغناطیسی، پیشرفت زیادی حاصل کرده است. این روش شامل تعدادی معرف حاوی یون‌های فلزی پلیمری هیدرولیتی در یک محلول آبی است که برای استفاده در یک روش غیر‌کووالانسی به‌کار می‌روند. در آزمایش جریان جانبی، بی‌حرکت بودن پادتن برای عملکرد مناسب آن بسیار حیاتی است و کوچکترین انحراف ساختاری می‌تواند سبب نمایان‌شدن نواحی آب‌گریز و افزایش پروتئین‌های غیر‌اختصاصی در اتصال گردد.
این فناوری با ایجاد یک سطح فعال‌شده، بر این موانع و ضعف‌ها غلبه می‌کند و توسط یک فرآیند غربالگری برای اتصال پادتن‌ها به ذرات، ایجاد شده است. از این روش می‌توان به صورت گسترده برای اتصال سایر پروتئین‌ها نیز بهره برد. در همین راستا، این روش به‌صورت موفقیت‌آمیزی روی بیش از صد نوع پروتئین مستقل شامل ذرات نانو و میکرو، کلوئید، تراشه‌های زیستی و ... آزمایش شده است.
نکته مهم این است که روش ترکیب و رفت، تجمع ذرات را کم می‌کند که این امر سبب افزایش ظرفیت اتصال پادتن می‌گردد و عملکرد آن را بهبود می‌بخشد. در نهایت با توجه به استفاده کمتر از پادتن، هزینه کاهش می‌یابد. شبکه مشاوره تشخیصی(Diagnostic Consulting Network)، عملکرد ذرات مغناطیسی فعال را با استفاده از معرف ترکیب و رفت در یک روش جریان جانبی ارزیابی می‌کند. در این مطالعه، عملکرد ذرات مغناطیسیِ فعال شده توسط ترکیب و رفت با ذرات مغناطیسی که با پیوند کووالانسی به هم متصل شده‌اند، مقایسه شده است. این مطالعه نشان داده است که روش ترکیب و رفت نسبت به روش مبتنی بر ذرات مغناطیسی با پیوند کووالانسی، حساسیت بیشتری دارد؛ زیرا با به‌کار بردن نیمی از پادتن مورداستفاده در روش دوم، به حساسیت 5 برابری دست می‌یابد.
این فناوری به صورت کیت‌هایی برای استفاده در آزمایش‌های جریان جانبی در دسترس مصرف کنندگان قرار دارد.
ارسال نظرات