به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو» مسلما مزایای حضور در بازار ایران آنقدر برای شرکت‌های خارجی جذاب هست که دولت بتواند در قراردادهای خود آنان را مجاب به انتقال تکنولوژی نماید. یک مورد در این رابطه حضور دو دهه‌ای پژو در ایران است که در پسابرجام حاضر به حضور در ایران شد تا برنامه تولید سه خودروی جدید در ایران را با ایران خودرو برنامه‌ریزی نماید ولی بر اساس قراردادهای قبلی و جدید که منجر به سود ده‌ها میلیارد دلاری از بازار ایران برای پژو شده بود و می‌شود، هیچگاه برنامه‌ای برای انتقال تکنولوژی قطعات خودرو دیده نشده است و تنها پژو اجازه مرحله‌ای تولید قطعه را به ایران داده که مبتنی بر مهندسی معکوس تولیدکنندگان داخلی قطعات خودرو بوده است.
به گزارش رجا، این مسئله در خصوص خرید هواپیما از ایرباس هم صدق می‌کند. با خریدی که ایران از ایرباس می‌کند، ایرباس به سود بسیار زیاد چندین میلیارد دلاری خواهد رسید. از دست دادن چنین بازاری از سوی آنها، یک شکست بزرگ محسوب می‌گردد؛ آیا جای آن نیست در قبال این خرید، تکنولوژی ساخت موتورهای جت از سوی ایرباس به ایران منتقل شده و کارخانه‌ای در این خصوص در کشور احداث گردد؟
آنچه لازمه دانش بنیان شدن و تولید علم (که آن خود محور قدرت خواهد بود) است یک ایجاد ساختار تحقیقات محور در صنایع کشور و دوم سرمایه‌گذاری دولت است. باید دانشگاه‌ها، شرکت‌های دانش بنیان و موسسات تحقیقاتی را در مرکز تولید قرار داد تا کارخانجات بتوانند به تولید انبوه، خروجی این نهادهای تحقیقاتی بپردازند. مسلما با این شیوه هم کارخانجات و واحدهای تولیدی سود خواهند کرد، هم کشور مجهز به علم قدرت افزا خواهد گردید، هم درآمد عمومی و میزان تولید ناخالص داخلی کشور افزایش پیدا خواهد کرد، هم میزان بیکاری کشور کاهش خواهد یافت، هم کالای داخلی با کیفیت خواهد شد و رضایت عمومی را جلب خواهد کرد و هم میزان صادرات غیر نفتی بشدت افزایش می‌یابد.
اما درباره مقایسه میزان سرمایه‌گذاری دولت در خرید هواپیما و ساخت آن در داخل کشور نیز نکته‌ای که وجود دارد این است که آیا تنها دست آورد سرمایه‌گذاری در صنایع پیشرفته داخلی، صرفا رسیدن به یک محصول و کالای صنعتی است؟
مسلماً تولید هواپیما تنها نتیجه این سرمایه‌گذاری مدبرانه در صنایع داخلی نمی‌تواند باشد، چرا که دستیابی به تکنولوژی‌های Hi-Tech در بخش‌های مختلف هواپیما من جمله اویونیک و مخابرات، موتور و سیستم سوخت‌رسانی، بال و بدنه و ... موجب ارتقای دانش در دیگر صنایع، شکل‌گیری شرکت‌های دانش بنیان قوی و اشتغال هزاران فارغ‌التحصیل رشته‌های مهندسی، ارتقای علمی دانشگاه‌ها، ایجاد بسترهای لازم برای صادرات محصولات دانش بنیان، دستیابی به دانش اورهال هواپیماهای روز دنیا و... می‌شود.
خرید گسترده هواپیما در سال 94 از سوی دولت یازدهم را می‌توان برجام دیگری نامید چرا که همانند برجام مانع از رشد صنعت هسته‌ای کشور و عقب‌نشینی و از دست دادن دستاوردهای قبلی شده است؛ واردات گسترده هواپیما، مانع رشد صنعت هواپیماسازی کشور و تولید هواپیمای بومی در کشور می‌شود و این قضیه در دیگر صنایع دانش بنیان کشور وجود دارد. در هر صنعت دانش بنیان دیگری نیز که دولت بجای حمایت و سرمایه‌گذاری در آن حوزه، به واردات بی‌رویه، روی می‌آورد، برجام دیگری را بر کشور تحمیل می‌کند.
صرف خرید هواپیما بدون انتقال تکنولوژی، روش خرید عربی محسوب می‌شود و کشورهای عربی نفتی این کار را می‌کنند و ما که صاحب فن و تکنولوژی هستیم باید فناوری کشورهای پیشرفته را وارد کشور کنیم.