به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری دانشجو، این روزها که خط قرمزهای گفتمانی و سیاسی انقلاب یکی پس از دیگری توسط جریانی در دولت و بخشی از حامیان دولت نقض می‌شود؛ رهبر انقلاب به اقتضای شأن رهبری خود گاهی نسبت به رعایت آنها هشدار می‌دهند.
«فتنه سال88» یکی از مهمترین رخدادهای سیاسی دهه اخیر بود که باعث شکل‌گیری صف‌بندی جدیدی در بین جریان‌ها و چهره‌های سیاسی شد و تعابیر جدیدی چون «فتنه»، «بصیرت»؛ «فتنه‌گر» و «ساکت فتنه» را وارد ادبیات سیاسی کشور کرد.
گام اول: بازگشت بی‌هزینه؛ بدهکارها طلبکار شدند!
طرح «دروغ بزرگی به نام تقلب در انتخابات» و تهمتِ «خیانت نظام جمهوری اسلامی در آراء مردم» و «عذرخواهی نکردن از آن» چیزی نبود که به راحتی بتوان آن را نادیده گرفت. به همین خاطر بود که تا چهارسال پس از سال 88 فتنه‌گران در انزوای سیاسی بودند. اما پیروزی حسن روحانی در انتخابات سال 92 وزن سیاسی فتنه‌گران منزوی را افزایش داد. طی سه سال گذشته جریان حاشیه‌ساز درون دولت از جنبه‌های مختلف و گوناگونی سعی در قبح‌زدایی از فتنه و تسهیل بازگشت بدون عذرخواهی فتنه‌گران به فضای سیاسی دارد.
عزل و نصب‌های سیاسیِ اتوبوسی و فله‌ای در سطوح مختلف مدیریتی و انتصاب چهره‌های حامی فتنه و دروغ تقلب اولین بروز دولت تدبیر و امید بود؛ تا جایی که این شوخیِ نه چندان غیرواقعی رایج شد که گویا جای کلید روحانی با داس عوض شده است.
اصرار بر معرفی چهره‌های حامی و فعال در فتنه88 برای برخی وزارتخانه‌ها -علی‌الخصوص وزارت علوم- و سایر پست‌های دولتی هم از عزم جدی دولت و فتنه‌گران برای بازگشتِ همه جانبه به قدرت حکایت داشت. به همین خاطر هم «حمایت از فتنه» یکی از موضوعات چالشی و بحث‌برانگیز جلسات رای‌اعتماد مجلس به وزرای پیشنهادی بود.
اما تنها 18 وزیر کابینه باید از مجلس رای اعتماد می‌گرفتند و گستره وسیع پست‌ها و مناصب دولتی – از دستیار و معاونین و مشاورین رئیس‌جمهور گرفته تا پایین‌ترین مناصب دولتی- توسط بدنه حامیان فتنه پر شد.
منبع: افکارنیوز
ارسال نظرات