حمید سوریان سکوت خود را شکست

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، جمعه گذشته انتخابات کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک در حالی برگزار شد که حمید سوریان نابغه کشتی فرنگی ایران و جهان با کسب 97 درصد آرا در صدر 15 نماینده منتخب این کمیسیون قرار گرفت. هادی ساعی، کمیل قاسمی، مجتبی عابدینی، کیانوش رستمی، سعید حسنی‌پور، قاسم رضایی، کیمیا علیزاده، حمیدرضا قلی‌پور، یوسف کرمی، مهدی کامرانی، زهرا نعمتی، الهه احمدی، آرش میراسماعیلی و علیداد ساوه‌شمشکی پس از حمید سوریان قرار گرفتند.

این در حالی بود که پیش‌تر سعید معروف، صادق گودرزی، احسان مهاجرشجاعی، محمدجعفر مرادی، فروغ عباسی، مه‌لقا جام‌بزرگ و گلنوش سبقت‌اللهی انصراف خود را از این انتخابات اعلام کرده بودند.  انتخابات کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک بهانه‌ای شد برای گفت‌وگو با حمید سوریان که مدت‌ها خبری از او نبود.

 

این انتخابات برای اولین بار برگزار شد. دوستان ورزشکار به من تکلیف کردند در آن حضور پیدا کنم و ان‌شاءا... بستری فراهم شود که بتوانیم از حق و حقوق ورزشکاران دفاع کنیم.

 

واقعیت امر را بخواهید نه! لطف بچه‌های ورزشکار بود، هرچند اختلاف چندانی هم بین 15 نفر برگزیده وجود نداشت.

 

از آقاسعید عزیز خبری ندارم. او دوست صمیمی من است و ارادت چند ساله به معروف دارم. چند وقتی است که من از گردونه ورزش حرفه‌ای فاصله گرفتم و آقاسعید هم درگیر تمرین و مسابقات والیبال است.

 

صددرصد با آقاسعید مشورت می‌کنم. با سایر ورزشکاران هم همین‌طور.

 

من و سایر ورزشکاران برای کمک به ورزش کشور جلو آمدیم و تلاش می‌کنیم در این راستا گام برداریم. میزان تأثیرگذاری هم روز رأی‌گیری مشخص می‌شود.  

 

شاید در یک مقطعی چنین بحثی مطرح شد و حتی فضای ورودم هم مهیا بود اما در نهایت به این جمع‌بندی رسیدم در همان حوزه ورزش بمانم و تجربیاتم را به کار بگیرم.

 

توصیه آقای بنا به جای خود ولی دوستان دیگری هم بودند که با مشورت خود مرا منصرف کردند. ضمن آن که خودم درگیر ورزش حرفه‌ای بودم که همه زندگی‌ام را تحت‌الشعاع قرار داده بود و فرصتی برای این کار نبود.

 

بله، پس از سال‌ها فعالیت در ورزش حرفه‌ای بالاخره این فرصت فراهم شد ادامه تحصیل بدهم. در حال حاضر دانشجوی دکترا در رشته مدیریت ورزش هستم.

 

(بعد از کمی مکث) فعلاً قصد بازگشت به ورزش قهرمانی را ندارم. 15 سال درگیر کشتی بودم و در ابعاد مختلف از زندگی عقب افتادم. از رسیدگی به خانواده و تحصیل بگیرید تا فعالیت اقتصادی و خلاصه آن که بعد از المپیک مجالی فراهم شد جبران مافات کنم. 

 

(با لبخند) اگر اجازه بدهید نگویم! (با صدای بلند می‌خندد و ادامه می‌دهد) یک سال و چند ماه گذشته از ورزش کاملاً دور بودم و متأسفانه یک مقدار اضافه وزن پیدا کردم.

 

هر چه اعتبار در زندگی دارم مدیون کشتی است. همه زندگی‌ام تحت‌الشعاع این ورزش بوده و بالطبع دوری از آن سخت است. اگر هم وسوسه شوم سعی می‌کنم به خودم نهیب زده و منطقی فکر کنم.

 

باور کنید با دیدن کشتی‌های حسن یزدانی به ایرانی بودن خودم می‌بالم و افتخار می‌کنم. روی تشک غوغا می‌کند و جلوی هر حریفی با اعتماد به نفس ظاهر می‌شود. لذت می‌برم و یاد خودم می‌افتم. خداوند این جوان رعنای جویباری را برای ورزش ایران حفظ کند. 

 

چرا که نه؟ دوست دارم حسن یزدانی رکورد مرا بشکند و حتی طلاهای جهانی و المپیکی‌اش دو رقمی شود.

 

(بعد از لحظه‌ای درنگ) ورزش قهرمانی نامرد و دوست‌داشتنی است!

 

هر دو! شکست در ورزش حرفه‌ای اجتناب‌ناپذیر است. همان‌قدر که برد لذت‌بخش است و باخت هم می‌تواند درس‌های آموزنده‌ای در بر داشته باشد. دلم برای یوسین بولت سوخت اما بیشتر از آن به خاطر دونده آمریکایی خوشحال شدم! اسمش چه بود؟

 

بله، طرف 11 سال پشت خط یوسین بولت مانده بود ولی نومید نشد. در فینال دوی صد متر مسابقات جهانی لندن قهرمان افسانه‌ای جامائیکا را جا گذاشت و بالاخره طلا گرفت. استمرار و تلاش گاتلین ستودنی بود که بعد از بیش از یک دهه به حکومت یوسین بولت خاتمه داد.

لابد می‌دانی سرگئی بلاگلازوف و آرسن فادزایف کشتی‌گیران پرافتخار روسیه پس از بازنشستگی پشیمان شدند و برگشتند و از قضا هر دو هم شکست خوردند. فادزایف افسانه وزن 68 کیلوگرم کشتی آزاد جهان در 34 سالگی روی تشک آمد و به احمد اوستا کشتی‌گیر گمنام اهل سوریه باخت و همه را شگفت‌زده کرد. سوریان هم شاید وسوسه شود و بخواهد کار نیمه‌تمام خود در المپیک ریو را در المپیک 2020 توکیو تمام کند؟

کتمان نمی‌کنم برخی اوقات این رؤیا به سراغم می‌آید. هزار بار این وسوسه سراغم آمده است. شاید از لحاظ جسمانی بتوانم خودم را آماده کنم اما کشتی‌ گرفتن در المپیک به این آسانی نیست.

 

با توجه به فراز و فرودهای دنیای ورزش قهرمانی نه تنها می‌توان فیلم بلند سینمایی ساخت بلکه می‌شود سریال 90 قسمتی هم تهیه کرد! (می‌خندد) لطفاً جوری ننویسی که داستان شود.

 

نمی‌دانم چه بگویم؟ گفتم که ورزش قهرمانی نامرد و دوست‌داشتنی است. هر چه بود تمام شد و رفت.

 

شاید اگر زمان به عقب برگردد از حضور در المپیک ۲۰۱۶ انصراف می دادم و شرکت نمی کردم. شاید هم به عشق مردم و به خاطر سال‌ها ممارست در کشتی دوباره روی تشک المپیک ریو بروم.

 

همان نرفتن!

 

به نظرم کارگردان مهم‌تر است. موضوع پایان‌نامه کارشناسی ارشد من زندگینامه شخصی خودم بود. باور کنید هرقدر فکر کردم نتوانستم به جمع‌بندی لازم برسم. زندگی یک ورزشکار بسیار پیچیده و آشفته است. به تصویر کشیدن آن فوق‌العاده سخت‌تر است.

 

پیشنهاد بازی در فیلم سینمایی را داده‌اند اما نپذیرفتم و نخواهم پذیرفت چون هرکسی را بهر کاری ساخته‌اند.

 

همه چیز به شرایط فیزیکی و ضعف جسمانی برمی‌گشت. البته کل بچه‌های تیم فرنگی در المپیک ریو مشکل بدنی داشتند و کم می‌آوردند. متأسفانه در آن کشتی هم بدن من تحلیل رفت و... (با کمی گلایه‌مندی) حالا ما ۷ مرتبه در مسابقات جهانی و المپیک دست‌مان بالا رفت، تو روی همین کشتی کلید کردی؟!

 

حق با دوستان است. یا طلا یا هیچ چیز نقطه ضعف دوران ورزش من است. مدال برنز المپیک هم بسیار ارزشند است. متأسفانه در طول دوران ورزشی‌ام هرگز نتوانستم با مدال برنز یا نقره ارتباط برقرار کنم. به قول تو حالا سکانس پایانی کشتی ما هم شد این شکست!

 

در محل نبودم ولی فیلمش را دیدم. خیلی ناراحت شدم و غصه خوردم. دوست نداشتم اشک ریختن محمدآقا را ببینم. بلافاصله خدمت ایشان رسیدم و گفتم کاشکی این کار را نمی‌کردید. نتایج ما در قیاس با المپیک ۲۰۱۲ لندن ضعیف‌تر بود اما در مجموع خیلی هم بد نبود. فراموش نباید کرد آقای بنا دیر تیم را تحویل گرفت و فرصت چندانی نداشتیم. با این وجود ۲ مدال برنز گرفتیم.

 

به طور حتم از تجارب و توانمندی‌های ایشان استفاده می‌کردم. به نظرم محمدآقا در فضایی احساسی تصمیم به خداحافظی از دنیای مربیگری گرفت و خود من سعی می‌کنم زود تصمیم نگیرم. همین امروز هم به شما گفتم فعلاً تصمیمی برای بازگشت به دنیای قهرمانی ندارم اما بی‌گدار به آب نزدم. شاید فرداروزی وسوسه شدم برگردم و به همین خاطر از پیشوند فعلاً استفاده کردم. به هر حال محمد بنا هم یک مربی تاریخ‌ساز و ارزنده برای کشتی ایران بود که نامش برای همیشه در تاریخ ورزش کشورمان ثبت خواهد شد.

 

به شخصه اعتقاد دارم پایه و اساس هر کاری عشق است. محمدآقا هر کاری کرد با عشق بود. با ما کشتی‌گیران در اردو زندگی کرد و من هم چنین سبکی را می‌پسندم.

 

وظیفه من به عنوان یک ورزشکار در المپیک ریو تعریف شده بود. هر کاری توانستم انجام دادم که برای کشورم افتخار کسب کنم اما نشد. احساس کردم بعد از آن مسابقات بهتر است سکوت کنم و از حواشی دور باشم و فکر می‌کنم این تصمیم منطقی بود. 

 

با شکست کنار بیا و در ابعاد دیگر زندگی‌ات دنبال مدال باش! این جمله را دوستان قهرمانم به من گفتند که تجربه‌ای مشابه خودم داشتند و خیلی هم به کار آمد. دنبال ادامه تحصیل رفتم و خیلی هم راضی‌ام.

 

بنویسید تلاش!

 

سؤال سختی پرسیدی اما جوابش روشن است. من روی تشک همه رقبایم در دنیای کشتی را به چشم دشمن می‌دیدم. می‌رفتم، می‌جنگیدم و مبارزه می‌کردم تا حریف را از پا دربیاورم و متقابلاً طرف هم همین افکار را در سر داشت. بعد از پایان مسابقه یا بیرون تشک کشتی با همه آنها ولو خارجی‌ها رفیق بودم. به همین خاطر نمی‌توانم جواب درستی به این سؤال بدهم!

 

فقط خودم را! حمید سوریان را!

 

گرچه در مجموع از خودم و مدال‌هایی که گرفتم راضی‌ام ولی من یک آدم ایده‌آل‌گرا هستم. توقع من از حمید سوریان همیشه بالا بوده و هست. یک جاهایی می‌توانستم بهتر ظاهر شدم که نشدم. می‌توانستم چند مدال طلای دیگر بگیرم که نشد و به همین خاطر می‌گویم فقط حمید سوریان را نمی‌بخشم!