گزارشی از ورزشگاه شهدای علی‌آباد
گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو؛ محمد نوروزی- در یکی از روز‌های خیلی داغ مردادماه فرصتی دست داد تا سری به باشگاه کشتی در جنوب تهران بزنیم. وقتی وارد باشگاه شدیم آنچه خیلی جالب بود شور و شوق و هیجانی بود که در خردسالان مشاهده می‌شد؛ ورزشکارانی که به جای سرگرم شدن به بازی‌های کامپیوتری و زندگی راکد و بی تحرک، با صدای بلند هنگام نرمش نام مولایشان علی (ع) را فریاد می‌زدند.
در انتهای باشگاه عکس بزرگی از غلامرضا تختی نصب شده بود که مادرش را به گرمی در آغوش گرفته است تا همه کسانی که در این باشگاه تربیت می‌شوند با مرام این جهان پهلوان انس بگیرند و وی را الگوی خویش قرار دهند.
با مربی بااخلاق این ورزشگاه گپی زدیم که زمانی با نام کشتی گیر «روس کُش» معروف بود چرا که به هیچ روسی نباخته بود: غلامعلی محمدنژاد هستم مدیر و مربی باشگاه شهدای علی آباد. سال ۶۷ کشتی را زیر نظر استاد مرحوم ابرقویی شروع کردم. ۵ سال بعد عضو تیم ملی شدم که در مسابقات نوجوانان جهان سال ۹۳ میلادی در آلمان سوم جهان شدم. یک سال بعد جوانان جهان در بوداپست مجارستان سوم جوانان جهان شدم. سال ۹۶ در مسکو روسیه در مسابقات امید‌های جهان نقره گرفتم. متاسفانه بر اثر یک اتفاق لامپ ترکید و ۳ تیکه آن به چشمم رفت و پزشکان از ادامه تمرین منعم کردند. هم دوره آقایان دبیر، جوکار، نورزاد، مراد محمدی و حیدری بودم و همه شان عنوان جهانی گرفتند، اما به خاطر این اتفاق جا ماندم. این باشگاه سال ۹۲ تاسیس شد. از ۵، ۶ نفر شروع کردیم که خدا رو شکر الان کشتی مون به ۱۰۰ نفر رسیده. در این چند سال قهرمان استانی در همه رده‌های سنی داشته ایم. در کشتی خردسالان قهرمان استان تهران داشته ایم که یک ماه دیگر مسابقات کشوری می‌روند هم نوجوانان و هم جوانان. در رده نوجوانان حامد عبدالله زاده در مسابقات بین قاره‌ای هم قهرمان شد که متاسفانه ۲۰ روز پیش مینیسک پایش آسیب دید و عمل جراحی کرد. در رده نوجوانان ۵، ۶ نفر قهرمان استان شدند ۲ نفرشان قهرمانی کشوری دارند. در رده سنی نونهالان هم همچنین. یک ماه دیگر هم ۲ نفر از خردسالان به مسابقات کشوری عازم می‌شوند.
محمدنژاد گله بسیاری درباره کمبود امکانات داشت و گفت: امکانات این مجموعه ورزشی در حد صفر است، ولی بچه‌ها آنقدر پتانسیل بالایی دارند که با امکانات کم هم به مقام استانی می‌رسند. به بچه‌های شهرداری و شورایاری و سرای محله مشکلات را گفته ایم که متاسفانه به فکر نیستند و به فکر درآمدزایی هستند. سر این قضیه با آن‌ها اختلاف سلیقه داریم. آن‌ها می‌گویند درآمد مجموعه بالا برود، اما نظر ما این است که اگر حمایت بشوند می‌توانند به مقام بین المللی هم برسند؛ نمونه اش حامد عبدالله زاده که تا پیوستن به تیم ملی فاصله‌ای نداشت. طناب نداریم، وزنه کم داریم، بتل روپ نداریم، کش نداریم.
گله‌های این مربی دلسوز به مسائل امنیتی هم مربوط بود تا جایی که با کلانتری هم این موضوع را در میان گذاشته بودند. محمدنژاد در این باره تاکید کرد: متاسفانه به خاطر مسائل امنیتی اینجا و اراذل و اوباشی که منطقه دارد تعدادی از بچه‌ها ریزش کردند. پدر و مادر‌ها جرات نمی‌کردند فرزندانشان را به تنهایی به باشگاه بفرستند. مشکلات را به کلانتری و بسیج منطقه انعکاس دادیم، ولی متاسفانه تاکنون تغییری صورت نگرفته است. فقط روشنایی مسیر را بیشتر کردند که بچه‌ها و خانواده هاشون راحت‌تر تردد کنند. یک سال پیش در جلسات شهرداری مطرح کردیم که امکانات خیلی پایین است. زمستان سیستم گرمایشی مان جواب نمی‌دهد، تابستان سرمایشی که مجبود شدیم خودمان تهیه کنیم.
محمدنژاد چند دوره هم به عنوان مربی برای مسابقات کشوری رفته است. وی در این باره گفت: ۲، ۳ دوره برای اردو‌های تیم ملی رفتیم، اما برای اینکه از بچه‌های خودمان غافل نشویم نتوانستیم با فدراسیون ادامه دهیم. در منطقه ما حمایت خیلی ضعیف است چند تا پیشنهاد خوب هم من داشتم. مثلا همین یک ماه اخیر در آذربایجان پیشنهاد داشتم، ولی برای اینکه از این بچه‌ها دور نشوم قبول نکردم.
ارسال نظرات